Mijn broer: collocatie loopt af

Morgen loopt mijn broer zijn collocatie (gedwongen opname) af. Hij is nog gecolloceerd geweest en toen dat toen afliep, liep het fout. Hij was niet meer gedwongen en liep dus weg van het ziekenhuis (ontslag tekende hij zelf aangezien je dan vrijwillig opgenomen bent en dus weg mag als je wil) en kwam naar huis, zomaar, zonder ons iets te zeggen.

Hij heeft al laten vallen dat hij naar huis zal komen. Maar dat gaat niet, na één dag is onze energie al op met hem. Hij weegt op ons gezin. Mama heeft dat het ziekenhuis allemaal verteld (het is dan ook zij die de collocatie niet willen verlengen omdat het 'goed' gaat met hem..omdat hij dus gewoon niets zegt als er iets scheelt en het thuis allemaal zegt).

In de vorige verhalen schreef ik al zo vaak wat er dan allemaal fout liep en ik heb geen behoefte om het nog eens op te rakelen dus ik hou het hierbij.

Hopelijk staat hij dus morgen niet aan onze deur.

Lizatjj.X, vrouw, 31 jaar

• GreetL vrijdag 30 november 2012 18:11
  Hey,
  Wat erg dat het allemaal zo loopt met je broer! Het is gewoon niet fair.
  In België mag een psychiatrische kliniek niet zomaar iemand 'op straat' zetten, er moet opvolging zijn thuis, daar ben ik zeker van!
  Voor meer info kan je altijd Similes bellen, deze organisatie is er voor familieleden. Niet alleen voor de ouders, maar ook voor broers en zussen, indien je dit wenst kan je met lotgenoten praten... Misschien kan jij of je ouders hen opbellen voor raad? Wat deze kliniek doet, dit kan toch echt niet!
  Sterkte!
  
  
• Lizatjj.X zaterdag 01 december 2012 21:16
  Gelukkig zit hij nu in een ander ziekenhuis die ons verzekerde dat hun werking niet zo is als bij die vorige keer. Het gaat niet over 'op straat' zetten, het gaat over vrijwillig opgenomen te zijn. Maw, het ziekenhuis kan er niets aan doen als een patiënt zegt dat hij weg wil..Maar als familie sta je dan machteloos als je iemand zoals mijn broer hebt die niet om kan gaan met die 'vrijheid'. Het is zeer moeilijk uit te leggen, maar mijn broer kan je niet voor keuzes zetten want dan 'flipt' hij. Gedwongen opgenomen zijn is voor hem een rustgevende gedachte; iemand anders maakt de keuze en hij voelt zich daar ook goed in op de één of andere manier.
  
  Het ziekenhuis heeft verzekert dat ALS hij weg wilt, dat met meer overleg zal gebeuren dan de vorige keer (met het ander ziekenhuis).
  
  Wat je zegt van opvolging is niet helemaal correct, maar zou er beter zijn. Er is bvb wel de kans tot dagtherapie ofzo, maar thuisbegeleiding vanuit het ziekenhuis is er zeker niet. We hebben enkele maanden geleden (toen hij nog alleen woonde) wel gezorgd voor thuiszorg voor huishoudelijke zaken, maar dat is dan ook zeer beperkt.
  
  Toch heeft de zorgverlening veel gebreken; door er quasi dagelijks mee geconfronteerd te worden, weet ik maar al te goed hoe alles werkt.
• GreetL zondag 02 december 2012 11:35
  Eigenlijk zouden alle klinieken zo 'goed' moeten zijn, dat iemand die hun zorg tijdelijk nodig heeft, er niet weg wil voor zij/hij aan de betere hand is.
  
  En overleggen met familie bij ontslag zou de normale gang van zaken moeten zijn, gelukkig is dit bij jullie nu dan wel het geval. Er zijn nogal wat verschillen tussen klinieken, jammer genoeg. 'Op straat zetten' bedoelde ik niet letterlijk, maar figuurlijk : aan zijn lot overlaten, zonder geregelde nazorg. Er zijn klinieken die proberen met overredingskracht patiënten in zorg proberen te houden als het nodig is, en zijn klinieken die iets zeggen in de trant van : "als je weg wil moet je het zelf maar weten".
  
  In het hele land worden er gaandeweg mobiele teams opgestart voor thuiszorg, maar ze zijn er nog niet elke regio. Jullie wonen dan waarschijnlijk in zo'n regio, en dat is jammer want die teams doen goed werk en kunnen een grote steun zijn voor de familie. http://www.psy107.be/site/site.asp?id=11
  
  Je hebt overschot van gelijk als je zegt dat de zorgverlening nog vele gebreken heeft, en ik begrijp je frustraties heel goed, want je staat als familie vaak machteloos aan de zijlijn! En dat is geen fijn gevoel.
  
  En het is jammer dat men in België niemand kan verplichten om zorg te aanvaarden (behalve dan bij collocatie, maar dat is geen evidente stap) : als de persoon in kwestie zorg weigert, moeten zowel familie als hulpverleners machteloos toekijken, dan kan je (vb als mobiel team) ook alleen maar blijven aanklampen en hopen dat zij/hij je op een dag toelaat.
  
  Ik ben moeder van een zoon met psychotische kwetsbaarheid, en ik heb de voorbije 12 jaar ook veel meegemaakt, goede én slechte zorgpraktijken. En dit laatste doet pijn, want je ziet je kind graag. En we zagen ook dat zijn broer er ook onder leed, maar je hebt niet genoeg energie over voor je gezonde kind, omdat het zieke kind al je energie in zijn eentje helemaal opslokt. Gelukkig is mijn kind nu vrij goed hersteld én laat zorg toe, dan kan je als familie ook weer ademen, we zijn weer een gezin.
  
  Buitenstaanders hebben er vaak geen idee van wat deze ziekte met zich meebrengt. Uit eigen ervaring en gesprekken met andere ouders, kan ik je zeggen dat deze ziekte met de tijd minder fel wordt. Je zit nu in de heftigste periode (en je broer ook!), het betert gelukkig met de jaren.
  Sterkte, ook voor je ouders.
• Lizatjj.X maandag 03 december 2012 10:07
  Dankje voor je reactie.
  
  Ik ben het enkel niet eens met je laatste zinnen; het wordt bij ons niet beter, het wordt enkel slechter. Mijn broer takelt af; jaar na jaar, maand na maand, dat is al enkele jaren zo. Hij kan minder en minder voor zichzelf zorgen en is meer en meer afhankelijk..Gisteren zagen we foto's van hem, van één jaar geleden en toen zag hij er toch weer stukken beter uit dan nu.
  
  Dat is nog een grotere zorg; die vicieuze cirkel naar beneden..
  
  
  
  
• GreetL woensdag 05 december 2012 00:31
  Het is heel erg als je je broer zo ziet aftakelen, en dat je daar niets aan kan doen. Dat is zwaar om te zien gebeuren als familie.
  
  Ik voelde elke opstoot van de ziekte bij mijn zoon alsof ik door een rouwproces ging : hij was er nog, maar anderzijds was hij niet meer de zoon 'van vroeger' : die was (en is nog steeds) weg. Dat is in jullie gezin waarschijnlijk hetzelfde.
  
  Als ik zeg dat mijn zoon vrij goed hersteld is, bedoel ik zeker niet dat hij terug is zoals vroeger. Hij heeft de beperkingen door zijn ziekte wel min of meer leren aanvaarden. Maar de ziekte heeft hem zijn toekomst afgenomen, en hij heeft zijn toekomstplannen moeten aanpassen. Terwijl hij net als zijn vrienden ook een gezin wou, en carrière maken. En hij heeft moeten accepteren dat hij nooit helemaal alleen op eigen benen zal kunnen staan, dat hij altijd zorg zal moeten toelaten. Maar hij probeert met die beperkingen een zo goed mogelijk leven te leiden, en hij heeft al een paar jaar geen opstoot gehad.
  
  Ik hoop echt dat je broer zich (door de professionele zorg die hij nu krijgt?) zo goed mogelijk herstelt, en een aangepaste toekomst kan opbouwen. Dat kan een lang proces zijn, verlies de moed niet. Als je broer na zijn gedwongen opname vrijwillig opgenomen wil blijven, is dat alvast een stap in de goede richting!
  

• O 29 nov 2013 Bye MD..met spijt in het hart + Australië   ( 3 )
• O 14 aug 2013 Ik ga naar Australië   ( 2 )
• O 15 jun 2013 Emotionele leeftijd broer is 3   ( 2 )
• O 09 jun 2013 Vaderdag   ( 1 )
• O 09 jun 2013 Euthanasieaanvraag broer: tweede gesprek
• O 08 apr 2013 Halfzus weggelopen   ( 1 )
• O 01 apr 2013 Nieuwe psychose broer en gecolloceerd   ( 5 )
• O 25 mrt 2013 Euthanasieaanvraag broer: eerste gesprek   ( 3 )
• O 11 mrt 2013 Euthanasieaanvraag broer   ( 6 )
• O 27 feb 2013 De gestoorde procedure
• O 19 feb 2013 Inbraak
• O 02 jan 2013 M'n broer: derde zelfmoordpoging   ( 4 )
• O 01 dec 2012 M'n broer: euthanasie   ( 5 )
• O 29 nov 2012 Mijn broer: collocatie loopt af   ( 5 )
• O 19 jul 2012 Mijn broer: zelfmoordgedachten   ( 9 )