Alleen kan je dit niet.(VERHAAL!)

Morgen kan ze toch dood zijn.

[Vervolg 3]

Als de bel eindelijk gaat, pakt ze haar boeken in en loopt snel het lokaal uit. Ze heeft ontzettende dorst en wil frisse lucht inademen. Ze rent bijna naar de deuren die naar buiten leiden en blijft daar stilstaan.
Ze moet nu eigenlijk naar de tweede les, maar de moed daarvoor heeft ze allang niet meer. Ze wil niet nog meer mensen naar haar toe zien komen die vanalles vragen over Tom. In de maand dat ze thuis was, heeft ook niemand uit haar klas belangstelling naar haar getoont wat er aan de hand was, waarom nu wel in godsnaam?

Ze gaat naar huis zonder zich ziek te melden. De directeur weet wat er aan de hand is en ze zouden haar toch niet echt missen. Judith fietst naar huis. Daar aangekomen is ze weer alleen. Great. Ze doet haar jas uit en pakt de pak appelsap uit de koelkast. Ze schenkt wat in een glas en drink het in een tuig op. Daar had ze echt zin in. Ze schenkt het hele glas vol en loopt naar de woonkamer. Ze drukt de tv aan en gaat op de bank zitten. Opeens bedenkt ze zich dat de plek waar ze was gaan zitten, de plek is waar Tom altijd naast haar plofte, net als die ene zaterdagmiddag rond 5 uur. Ze barst in tranen uit. School ging gewoon niet meer. Trainen net zo min. Daar zouden ze ook allemaal vragen gaan stellen. De kracht om dat aan te kunnen was echt helemaal verdwenen. Net als Tom.


4. Lotte en Nienke staan voor de deur en bellen aan. Judith doet open en glimlacht naar de 2 meiden.
''Hoi'' zeggen ze allebei tegelijk. De 2 meiden beginnen te giegelen.
Judith probeert net als vroeger met hun mee te lachen, maar ze klinkt als een boer met kiespijn.
''Hai'' zegt ze. Ze pakt haar sleutels en ze stapt op haar fiets. Dit was haar eerste training weer in bijna 2 maanden. Daar aangekomen werden alle gezichten op haar gericht, of het voelde in ieder geval zo.
Meike en Jeff vroegen hoe het met haar ging en ze antwoordde wel oke.
Ze kleedden zich om en de training ging op zich wel goed, beter als verwacht. Nu zou ze alleen geen telefoontje van Tom krijgen om te vertellen dat het goed ging.
Ze dacht aan de telefoongesprek op die middag.
''Next time better'' had Tom gezegd en ze had met een glimlach geantwoord; ''Hope so'' en nu was het ook nog beter gegaan ook.

Ze fietsen samen terug en Lotte en zij luisteren naar de verhalen van Nienke over die ene leuke jongen op school. Judith voelt de steek in haar hart, maar probeert toch te luisteren. Iets wat ze eerder niet zo vaak deed, maar ze wou het nu toch. Nienke was zo enthousiast en dat wou Judith niet verpesten dus af en toe stelde ze ook een vraag. Het zat er in ieder geval aan te komen dat Nienke iets met hem zou krijgen. Judith kon haar tranen bijna niet inhouden, maar ze was sterk.
Het ergste van alles vond ze nog wel dat ze nooit afscheid van heeft kunnen nemen. Niet goed in ieder geval. De zoen op die middag was niet genoeg, ze wou nog even met hem kletsen, voor het laatst dan.
Dit kon niet meer.

Met de ouders van Tom gaat het nu wat beter. Ze had ze een knuffel gegeven op de begrafenis. Af en toe gaat Judith daar nog naar toe en legt dan bloemen neer, maar dat was soms ook te moeilijk voor haar.
Soms bezoekt ze de ouders van Tom nog, al is het alleen maar om het feit te laten zien dat ze met hun meeleeft. Ze had soms het idee dat ze haar helemaal geen leuk en 'goed genoeg' meisje voor hun zoon vonden, maar omdat ze nu soms nog kwam, voelde ze de waardering hiervoor en dat maakte Judith steeds een beetje sterker.

Soms voelde ze zich ook schuldig naar Tom toe. Ze weet zeker dat hij het niet leuk vind dat ze probeert haar leven weer op te pakken en misschien zelfs met een schone lei te beginnnen. Soms praat ze tegen hem voordat ze gaat slapen en dan zegt ze dat het haar spijt, maar dat zij ook verder moet met haar leven. Ze valt dan huilend in slaap.

De volgende dag gaat ze weer naar school toe en vertelt tegen iedereen die alles wil weten, het hun niks aangaat en ze blijft de hele dag. Het gaat goed, de lessen gaan nog steeds hartstikke langzaam, maar Judith zet door. Nog maar 3 uur en dan kan ze weer zo snel mogelijk naar huis.
De trainingen volgt ze weer allemaal en de vragen die daar worden gesteld, gaan haar beter af dan verwacht. Haar vriendinnen vinden haar een vechter en sterk. Zelf vind zichzelf zwak. Ze voelt zich nog steeds schuldig over het feit dat zij verder leeft en Tom niet.

Maanden gaan voorbij, vriendinnen lijken weer tijd voor haar ty hebben, of vrij te maken en daar voelt Judith zich ontzettend goed door.
Op de dag dat het precies een half jaar geleden is, voelt ze zich weer helemaal de zwakke Judith en s'ochtends wil ze haar bed niet uit. Ze huilt af en toe weer en aan het eind van de middag zijn haar ogen weer net zo rood en pijnlijk als op de dag van Toms dood.