Alleen kan je dit niet. (VERHAAL!)

Ze huilt af en toe weer en aan het eind van de middag zijn haar ogen weer net zo rood en pijnlijk als op de dag van Toms dood.

Haar broer, Bjorn, komt de kamer in en Judith ligt nog steeds op bed. Ze doet net alsof ze slaapt en ligt met de rug naar Bjorn toe.
''Slaap je echt?'' vraagt hij zacht.
''Nee, ik ben wakker''
''Ow, je had je ogen dicht, dus ik dacht...''
''Ja, ik weet wat je dacht. Wat wil je van me?''
''Judith, doe nou niet zo, ik wil je gewoon gezelschap geven.''
''Niet nodig, ik red me prima.''
''Ook best'' en hij verlaat de kamer.
Zodra de deur dicht is, heeft Judith al spijt van haar botte woorden!
Waarom deed ze dan ook zo lullig tegen hem? Ze wouden haar helpen, zo goed ze konden, maar Judith liet ze gewoon niet toe haar te helpen. Het eigenwijze meisje dacht dat ze alles alleen kon, maar dat kon ze niet en dat wist ze zelf maar al te goed!






4 jaar later!!







Judith viert vandaag haar 21ste verjaardag. Het is best al druk nu. Mam, Bjorn, Maurist, Robin, Manon (de vriendin van Bjorn) en een paar vriendinnen van Judith zijn er. Het is gezellig en Judith heeft nu eindelijk haar pijn achter zich gelaten. Op zulke dagen miste ze Tom elke minuut en ze wou zo graag dat hij weer naast haar neer zou ploffen op de bank, maar ze besefte nu eindelijk dat dat niet meer zou gebeuren. Tom is dood. Het enige wat ze nu kon doen, is verder met haar leven en genieten. Van alsmaar blijven steken op de dood van Tom, helpt ze niemand mee, vooral haarzelf niet en het belangrijkste; ze kreeg er Tom niet mee terug...

Judith heeft het niet alleen gedaan, om het te beseffen. Ze is gaan praten met een maatschappelijk werkster en dat heeft haar heel erg geholpen!
Ze voelt zich weer goed en de gesprekken zijn nu niet meer nodig. Ze heeft, net als ieder ander, nog wel dagen dat ze zich minder voelt, maar die overleeft ze wel. De dood van Tom heeft ze immers ook overleefd.
Judiths vader is er natuurlijk ook en hij ziet er goed uit. Roken doet hij nog steeds zo veel, Judith vraagt zich af of daar ooit nog verandering in komt! Bij haar maatschappelijk werkster heeft ze ook alles van haar vader kunnen vertellen! Alle gesprekken waren zo ontzettend fijn geweest!
Ze luisterde echt de volle honderd procent en af en toe stelde ze een moeilijke vraag, soms zo moeilijk dat Judith het echt niet wist!

Judith gaat zelfs soms alleen uit. Ze gaat dan naar een cafe en drinkt thee. Ze zit dan de hele avond alleen, mensen kijken haar soms raar aan, maar dat vind ze niet erg. Ze geniet heel erg van alleen zijn en is trots op zichzelf. Sommige mensen kunnen niet alleen zijn, maar zij red zich prima in haar eentje. Dat vind ze fijn!

Als er een jongen op haar afkomt, schrikt ze soms nog wel. Ze had altijd gedacht dat Tom haar enige jongen zou zijn die haar zag zitten en er zouden geen andere jongens komen. Haar moeder zei vaak dat ze er leuk uitzag. Dit had ze nooit geloofd. Soms zoent Judith voor een avond en als ze een jongen dan weer een keer tegenkomt, zoenen ze soms nog een keer. Geen een jongen kon zo goed zoenen als Tom.

Tom had weinig vrienden, maar 1 daarvan had Judith een keer gezien.
Erdinc heette hij en hij was een Turkse jongen. Tom en zij hadden nog maar een tijdje iets en toen had ze hem gezien, daarna nog 2 keer. Ze wisselden toen hun emailadressen uit en ze spraken elkaar wel eens op msn. Die gesprekken waren toen niet echt serieus geweest, maar het was wel altijd heel gezellig. Tom sprak ze nooit op msn. Zijn moeder zat er namelijk steeds achter.

Ze had Erdinc op de begrafenis gezien, toen hadden ze nog even gepraat, maar daarna heeft ze niets meer van hem gehoord. Ook op msn kwam hij niet meer en hij reageerde niet op het ene mailtje wat Judith hem stuurde.
Judith vond dat niet zo erg. Hij ging ook verder met zijn leven.
Nadat hij niet meer reageerde, had zij ook niet de moeite gedaan contact te blijven zoeken. Misschien was hij terug naar Turkijke of had hij een ander email adres en haar dat niet laten weten. Misschien vond hij de gesprekken toch niet leuk genoeg om dat te doen. Dat zou Judith best jammer vinden, want zij moest wel altijd erg om hem lachen.

Judith had in hetzelfde jaar van Toms dood haar opleiding afgesloten. Mensen hadden daar heel positief op gereageerd, vooral omdat ze een moeilijke tijd achter de rug had en een nogal grote achterstand had die steeds groter werd. Na de havo ging ze de opleiding van stewardess doen en die had ze elke dag met veel plezier gevolgd. Nog 1 jaar en ze mocht haar ervaring uit gaan voeren. Ze had er nu al zin en en ze liep stage op Schiphol.

Judith woonde in het weekend nog thuis, Bjorn en Manon hadden een huis samen. Doordeweeks zat ze op kamers net buiten Amsterdam. Ze voelde zich goed en dacht steeds minder aan Tom. Mensen waren blij voor haar en Judith verandere erg in haar karakter. Ze was niet langer het botte meisje en kon veel beter praten. Ze ging in het weekend 1 dag naar haar vader toe en ze hadden het altijd erg gezellig. Van zijn ziekte merkte ze steeds minder.

Eindelijk had Judith het gevoel ergens voor te leven!

{het verhaal is nog niet afgelopen!Kom af en toe op mijn naam kijkenvoor het vervolg!}