Angst is een slechte raadgever!

Conflicten vermijden

Dit kun je doen uit een zekere vorm van angst.

Vandaag bijvoorbeeld heb ik een conflict vermeden uit angst, die zwaar op mij drukte. Henny werd flink kwaad op Fleur, omdat zij niet wilde volgen aan de voet. Ze trok eerst vooruit aan het sliptouw en uit mijns inziens soort paniek, omdat Henny terug bleef trekken, trok ze ineens achterwaarts. Echt zo van "Als ik zo moet lopen, dan liever niet". Henny werd pislink en vloekte haar toe en tilde haar op om haar mee te nemen. Dit ontvlamde bij mij woede en verdriet richting Henny, die ik uitte in voor Fleur uit naar huis te benen. Dit was echt om aan te zien, ik werd misselijk. Ik haat het echt als iemand probeert het 'baas zijn' af te dwingen.

Binnen heb ik Fleur kalm gekregen door haar even mee te nemen naar de tuin en zacht te praten. Henny was niet kalm meer, ik heb geen moeite genomen om hem ook rustig te krijgen. Ik hield mijn jas en schoenen aan. Ben een kwartiertje later nog een keer alleen met Fleur naar buiten gelopen. Bij het punt van de escalatie van even ervoor met Henny, raakte ze in paniek en ging rechtsomkeert. Ik ben weer met haar terug naar binnen gegaan. De sfeer was killing. Fleur was bang en ik moest ook even op adem komen vanwege de donderwolk om Henny heen. Ik was ook getriggerd dus in mijn angst.

Ik dacht na voor een tijdje. Ik beantwoordde een videonotitie van mama, waarin ik door liet schemeren dat het wel eens beter gegaan had. Ik was zo van mijn stuk vanwege de gatverige manier van hond trainen van Henny en de wetenschap dat dit weleens zou kunnen betekenen dat tussen hun de band goed verziekt zal zijn voortaan en voorgoed. Ik haatte mezelf dat ik zelf zo makkelijk ben met over me heen laten walsen door o.a. mijn echtgenoot. Het is echt zelden dat ik tegen hem in ga, en hem eigenlijk vrijwel altijd gelijk geef. De conflictvermijdende versie van mij spreekt steeds veel luider de laatste tijd. Zo automatisch dat het erop lijkt dat ik ervan overtuigd ben dat ik de mindere ben. Terwijl ik ergens nog wel weet dat het niet zo is.

Ik had eigenlijk gelijk tegen Henny dit willen zeggen: Fleur is MIJN hond en IK voed haar op zoals ik dat al gedaan heb met elke hond in mijn leven. Ik had willen zeggen dat Maggie mij ook had gekozen als kameraad en niet hem. Dat ik vind dat hij een waardeloze hondentrainer is. Dat ik voor Fleur kies, nu al en niet voor hem en ons huwelijk. Hoe slap van me dat ik me laat beïnvloeden door iemand die op zoveel gebieden het niet haalt bij mijn capaciteiten. Dat ik me steeds de mindere van iedereen voel.

Daar moet ik gelijk mee stoppen. En nooit een man meer vertrouwen met mijn kind en hond. Deze misselijkmakende scène was echt de laatste keer dat ik een vent zijn gang laat gaan.

Anderhalf uur later waren we alledrie weer kalm. Fleur keek me blij aan toen ik zei: "Kom wijfie, ga je mee naar buiten". Ik heb haar tuigje bij d'r omgedaan en heb een lange lijn genomen. Ik had een briljant idee, ik nam een heel andere route, en warempel het werkte. Enkel met mijn stem heb ik Fleur geleid, net zoals ik dat gewend was met Maggie. Ik heb het voor elkaar gekregen om haar in alle kalmte naar de hondenspeelplaats te brengen, waar we gespeeld hebben. Daar kan ik haar los laten; het terrein is geheel omheind.

Thuis heb ik Henny medegedeeld dat ik haar in het vervolg alleen ga uitlaten en als het nodig is dat ik een hondentrainer mee laat kijken. Ik zie een onzekere, maar blije hond in Fleur. Ze lijkt kei veel op Maggie, maar dan een jonge versie