Stoppen of vertrekken

Het ergens mee stoppen of mijn biezen te pakken en vertrekken zijn in mijn leven eigenlijk meer regel dan uitzondering. Wat nu vooral mijn insteek is geworden is juist NIET kiezen voor al dan niet abrupt stoppen. Eigenlijk, als ik even nadenk, ben ik van nature juist NIET van het stoppen en vertrekken. Maar van het vast blijven klampen aan wat vertrouwd is en veranderingen waren juist moeilijk te verteren voor me, vermoedelijk omdat toen die veranderingen niet door mezelf waren gekozen. Later, toen ik op 19-jarige leeftijd de deur van het ouderlijk huis achter me dichttrok om het grote geluk tegemoet te gaan in de vorm van mijn eerste huwelijk begon de periode van impulsiviteit vooral op het punt van stoppen of vertrekken. Ik hield niet van veranderingen maar bracht wel continu veranderingen aan als iets niet leuk meer voelde en ook aanvoelde als eeuwigdurend ongemak. Ik kreeg bijna het idee dat ik mezelf aan het redden was als ik stopte met bijvoorbeeld een pas aangegaan huwelijk dat me de keel begon uit te hangen. Alsof het een zaak van leven of dood betrof. Op zo’n manier ging ik om met beslissingen nemen.

Het leek me een doeltreffende manier, want eigenlijk verloste ik mezelf uit het lijden aan rotgevoelens. Voor mij werd dit normaal. Totdat ik er helemaal in vast liep. Ik gedroeg me opgejaagd. Elke vorm van narigheid moest en zou direct geëlimineerd worden, want ja, het moest wel leuk zijn. Dus de tijd nemen voor afscheid was er ook niet in mijn beleving. Want afscheid is eigenlijk ook een klein beetje sterven. En dat vond ik niet fijn voelen. Ik was verslaafd aan het me goed voelen. Het heeft heel lang geduurd voordat ik het begon te begrijpen dat nare gevoelens en nare dingen ook onderdeel zijn van het mysterie dat leven is. Het is niet mogelijk om levenslang een geluksgevoel te hebben. Het gaf me een minder opgejaagd gevoel om dat te accepteren.

Ik sprak van de week na het overlijden van Maggie veel met mijn man en mijn moeder over mijn gevoel hierbij, een vorm van heimwee, ergens niet accepteren dat ons Maggie dood was en dat de mooie tijd die ik had, de prettige gevoelens daarbij ineens hup hup over waren. Ik begon best wel last te krijgen van de neiging om het heimwee gevoel weg te maken. Alsof het verdriet er niet mocht zijn. Een oud patroon van me.
Zo Skypte ik vrijdagavond met mijn moeder. Zij waren een midweek ertussenuit geweest. Daarvan hadden ze enorm genoten maar waren ook weer tevreden en blij om weer thuis te zijn. Op mama’s vraag hoe het met me ging antwoordde ik naar waarheid dat ik er niet lekker bij zat. Ik was namelijk die hele dag bezig geweest met het oplossen van het probleem van het nare gevoel dat ik weg wilde hebben. Ik had op de website van het asiel hier gezien dat er een leuke jonge hond zat, die ik er schattig uit vond zien. Ik dacht niet verder na en maakte alvast een afspraak met het asiel voor de volgende dag om met het beestje kennis te maken. Het idee dat ik wellicht de volgende dag al een hondje in huis zou hebben maakte me levenslustig. Het verdriet om Maggie verdween even. Mijn man die even later thuis was gekomen heb ik mijn planning mee gedeeld, maar hij wilde dat hondje van mijn keuze niet. Slik. Paniek. Stress. Opkomende boosheid.

In het gesprek met mijn moeder kwam ik weer bij mijn positieven. Mijn moeder was even een menselijke engel. Want door haar aanwezigheid op dat moment en het van gedachten wisselen met haar voorkwam een escalatie. Het is duidelijk nog altijd iets van mijn instinct om me zoveel mogelijk blij te voelen.

Die avond ben ik het pootafdrukje van Maggie, wat de dierenarts maandag heeft gemaakt als herinnering gaan bewerken met acrylverf, in plaats van mijn impuls te volgen het blije gevoel zo snel mogelijk terug te krijgen. Tijdens het laten drogen van de laagjes verf haalde ik fijne herinneringen aan Maggie op met mijn man Henny.