Plekje op het altaar

Op het altaar, gewijd aan overleden dierbaren, is nu het balletje van Maggie toegevoegd. Ik heb het in een klein glaasje gezet, als trofee, met een kaarsje ernaast.

Afgelopen maandag zijn mijn man en ik met Maggie naar de dierenarts gegaan, omdat ze niet verder op knapte. Ze had steeds even een opleving, maar ze bleef diarree hebben en werd steeds zwakker. Ik heb een auto geleend. Daar hebben we Maggie in moeten dragen, want ze was zo slap dat ze niet zelf kon opstaan. Wij gingen met gemengde gevoelens. Die nacht nog werd ik in paniek wakker met het gevoel dat Mag het niet zou redden. Ik ben naar beneden gegaan en bij Maggie’s mandje neergeknield. Ze keek me droevig aan. Ik praatte haar moed in. Dat bij de dierenarts ze weer de oude zou worden, maar de steen op mijn maag bleef daar liggen. Onder Maggie’s ogen sporen van oogvocht, in haar blik pure droefheid. Ik wist het. Zij wist het.

Bij de dierenkliniek aangekomen moesten we nog een minuut of tien wachten tot er een behandelkamer vrij kwam. Maggie wilde blijven staan, maar vlak voordat we werden binnengeroepen zakte ze door haar pootjes. Mijn man tilde Mag op de behandeltafel. Er werd bloed afgenomen op ons verzoek. We moesten een half uurtje met Maggie in die kamer blijven wachten. Mag liggend op een dekentje op de grond, wij ernaast. Het duurde en duurde. Van hoop naar wanhoop en weer naar hoop. Toen werd er geklopt. De laborante kwam binnen. Ze ging zitten naast ons en Maggie. We wisten het.

Uit de bloedtest kwam naar voren dat de nieren en lever heel slecht waren en er waren tekenen van ontstekingen. We zouden natuurlijk kunnen proberen om haar met meds mee naar huis te nemen of haar laten opnemen. Ons Maggie. Maar de prognose was heel slecht. Euthanasie dus. Dit kwam toch hard aan. Ik werd misselijk. We zijn erbij gebleven tot het einde.

Maggie kwam in april in ons leven. Wij namen haar in huis toen haar baasje was overleden. Ze zat even voor tijdelijk bij een vriend van het baasje. We zagen op facebook een foto en filmpje van Maggie voorbij komen en werden spontaan verliefd op haar. Een bordercollie. Ze wisten niet precies hoe oud ze was. Vrij rap werd ze bij ons gebracht. Mijn man en ik waren die maand ervoor getrouwd, en waren dolblij met de gezinsuitbreiding. Onze eerste hond samen. Er werd geschat op 9 jaar. We wilden haar nog een mooie oude dag bezorgen, die wel een jaar of zes zou zijn hadden we gehoopt. Het werd dus uiteindelijk slechts 8 maanden, die vooral voor mij ontzettend vreugdevol waren, door Maggie. We lagen elkaar zo goed. Een half woord was genoeg. We begrepen elkaar gewoon. Waar ze echt dol op was : de wandelingen in het Vrouwenhof, het park vlakbij ons huis. Nu achteraf bekeken, met de wetenschap dat Maggie vermoedelijk al langer ziek is geweest dan wij wisten, zien we dat Maggie alles, echt alles heeft gegeven. Zij, en wij hebben de tijd van ons leven gehad met elkaar.

Haar overlijden zorgde bij mij voor een heftig heimwee gevoel, gepaard met misselijkheid en verminderde eetlust. Alsof je net de meest mooie, gevoelige film gezien hebt en die dan afgelopen is. Dan kan je ook door zo’n zelfde gevoel overvallen worden.

Maggie werd 11 jaar.