Pijn in mijn hart

Twee weken geleden was het dat ik Esmee voor het laatst bezocht op de gewoonlijke locatie bij de pleegzorgorganisatie. Esmee wordt daar naartoe gebracht door de pleegzorgdame die het gehele bezoek aanwezig is. Dat is tegenwoordig twee uur. Zij zit dan achter haar laptop te typen, geen enkel idee waarover, maar ergens interesseert mij dat ook helemaal niet. Marien, Esmee's vader is er ook altijd bij. Zo ook deze keer.

Ik was op de fiets naar het naburige stadje gegaan. Marien belde mij die ochtend al in alle vroegte om te melden dat hij al in die stad was, in verband met de 'situatie' waarin hij nog altijd in verzeild is geraakt. Het wat en hoe is me nog steeds niet helemaal duidelijk, al heb ik wel zo mijn vermoedens. Ik wil een scenario met jullie delen.

Zoals sommigen wel weten is Marien in 2023 naar zijn vaderland Marokko geweest met zijn maatschappelijk begeleider, laten we hem even Mimoun noemen. Dit vond ik in principe al wat gek. Ik kon me er niet echt een voorstelling bij maken dat ik ´op vakantie´ zou gaan met iemand die mij ook ´mentaal´ ondersteunt. Maar ok. Ik trof Marien toen, na zijn vakantie, voorafgaand aan het bezoek aan onze dochter, buiten bij de betonnen paaltjes. Ik wist uit hem te krijgen dat hij dus die vakantie naar Marokko achter de rug had met Mimoun, want het viel me op dat hij zo bruin was. Ik vroeg natuurlijk of hij het fijn gehad had daar. Maar Marien was daar heel kort in. Hij meldde me alleen dat hij ´eerder naar huis was gegaan met het vliegtuig´ vanwege familie, problemen. En dat is volgens mij de aanleiding van de ´situatie´ die er nu dus speelt tussen hem en Mimoun, waardoor Marien enorm achterdochtig is nu al een paar maanden. Hij woont in een dorp in Zeeland, en als ik hem goed begrijp bemoeien de bewoners van dat kleine dorp zich ook allemaal met ´de situatie´, alsmede ook de pleegzorgdame die bij het bezoek aanwezig is.

Deze keer sprak ik met Marien af dat ik met de fiets naar het centrum zou komen, veel eerder dan het bezoek zou beginnen, dit omdat ik even een gesprek vooraf wilde met hem. Om niet hup meteen als Esmee er ook bij is met hem geconfronteerd te worden. Dat zou meer stress opleveren vond ik. Dus we liepen, ik met mijn fiets aan de hand, hij gekleed in een wit linnen pantalon, gecombineerd met een wit vestje en daaroverheen een dikke winterjas. Ik vond de combi hem wel staan, maar ietwat contrasterend. We liepen op het gemak naar de BSO een stuk verderop. Onderweg werd ik door Marien een aantal keren geattendeerd op ogenschijnlijk heel alledaagse zaken, zoals een man die zijn hond uit laat, en een man die in een geparkeerde auto op zijn telefoon bezig was. Marien zei me dat deze personen ´deden alsof´ en eigenlijk met een ander plan geoccupeerd waren, namelijk handlangers van Mimoun. Verder hebben we het luchtig kunnen houden.

Bij de BSO hebben we nog een tijdje buiten bij de betonnen paaltjes zitten praten. Dit verliep best wel weer relaxed, totdat ik hem vroeg naar het fitnessen waarmee hij was begonnen. Dit ook onder andere omdat Marien heel duidelijk een kilootje of tien minimaal was afgevallen sinds de vorige keer dat ik hem zag. Hiermee haalde ik wederom een hele beerput open. Het kwam erop neer dat hij niet meer naar de sportschool gaat vanwege een zelfde soort reden als ´iemand die doet alsof hij zijn hond uitlaat´. Zeg maar mensen die sporten met meerdere petten op.

Iets eerder dan de afgesproken tijd zagen we Esmee aankomen op de parkeerplaats, samen met de pleegzorgdame in de blauwe Toyota met de prinsessen zonwering. Ze stapte uit en omhelsde eerst mij stevig. Ze had in haar rechterhand een opgerolde tekening. Ze zei ´Ik heb een tekening voor je gemaakt´. En tegen Marien ´ik had niet genoeg tijd om er ook eentje voor jou te maken´. De tekening was hartverwarmend mooi. Er stond een grote hond op en een puppy. En Esmee had erbij gezet ´voor mama Jaan´. Niet gewoon ´Jaan´, maar mama ervoor. Dat doet ze vrij zelden.

Marien had het tweede deel van Carry Slee´s boek over Juf Braaksel voor Esmee bij. En ik had een lollig spel bij Babbelbox familie editie. Marien vroeg zich af of dit spel wel op ons van toepassing was.... Esmee zei ´we zijn toch familie´. Ik sloot me bij haar aan. Het spel bestond uit een aantal verschillende kaartjes met vragen erop. Om beurten pakten we een vraag die we oplazen en in gedachten al het antwoord formuleerden. Vervolgens konden de andere twee een poging doen om te raden wat de speler die aan de beurt was in haar-zijn hoofd had als antwoord. Echt een geweldige formule. We hebben ontzettend veel lol gehad en ik besefte meer dan ooit hoe erg wij het treffen met zo´n schat van een dochter. Op de vraag ´Wie is jouw grote voorbeeld´ die Esmee zou gaan beantwoorden raadde Marien ´mama Tina´ en ik ´ik´. Esmee zei me vol trots dat IK haar grote voorbeeld ben. Super super lieffff.

Tijdens het hele bezoek heeft Marien veel commentaar geleverd. Ik kon dit vrij goed negeren. Maar aan Esmee merkte ik dat ze hem steeds van repliek diende. Marien gaf niet op om te proberen om ´mee te doen´, althans zo interpreteer ik dat. Esmee greep ongeveer vijf minuten voor het einde van het bezoek naar haar hartstreek en zei me ´ik heb hartpijn´. Ik zag haar van pijn vertrokken gezichtje. Nam haar handjes in mijn handen en zei haar heel rustig te ademen. Ze vroeg ´kun je rustige muziek opzetten´. Dat heb ik gedaan. Marien was op zijn manier ook bezorgd, maar Esmee wilde niets van hem weten. Bij het weggaan hebben we niet eens meer de betonnen paaltjes te grazen genomen. Esmee was helemaal van slag. Marien en de pleegzorgdame liepen door. Ik vroeg Esmee hoe het komt. En ze zei ´Marien doet heel gemeen tegen mij´.

Het was naar om zo afscheid van elkaar te nemen. Ik heb die avond eerst met mijn moeder gebeld om mijn hart te luchten en daarna heb ik mama Tina, mijn schoonzus gemaild met mijn zorgen en heb er rustige muziek voor Esmee bij gedaan. Tina is met Esmee gaan praten. Esmee is echt heel loyaal naar mij en Marien. Ze wil toch graag dat hij blijft komen. Ik heb met Tina de afspraak gemaakt dat als haar mening verandert dat we daar serieus iets mee doen. En dat we deze situatie vooral positief moeten blijven benaderen. Wat er ook met Marien aan de hand is. We komen hier wel doorheen.