Armband

Al jaren draag ik een armband. Een zilveren schakelarmband. Vrij simpel en vrij grof. Er valt niet veel bijzonders aan te zien. Het is een gewone armband. Sommige mensen zouden hooguit op kunnen merken dat hij te grof uitziet voor een vrouw, maar om heel eerlijk te zijn, zie ik het niet voor me hoe een man met een zilveren armband loopt. (vooroordelen, ik weet het, maar ik zie het eerlijk gezegd gewoon niet echt voor me.)

Het was een cadeau, of beter gezegd een afdankertje van mijn moeder. Ik ben hem vaak genoeg kwijt geraakt en heb hem ook wel eens tijden niet omgehad, maar de laatste tijd had ik hem al weer zo lang om, dat hij wel versmolten leek met mijn lichaam. Je weet wel, als je iets zo lang om hebt, dat het raar is om het af te doen. Ik had het eigenlijk gewoon niet door.

Jess was vanmorgen op bezoek en door een een of andere manier, kwam het gesprek op armbanden, waardoor ik opeens aan die van mezelf dacht. Ik keek of ik hem omhad, voornamelijk omdat andere armbandjes zondagmiddag waren afgedaan door ambulancepersoneel. Maar ik had hem nog om mijn rechterpols zitten.

Doordat ik naar het armbandje keek en aan het moment dacht waarop ik hem kreeg, kreeg ik gewoon een naar gevoel. Een misselijk gevoel. Als ik erover na ging denken, kwamen er allemaal nare gedachten en nare herinneringen naar boven. Herinneringen over mijn moeder die mijn geestelijk gehandicapte broertje sloeg tot hij op de grond lag en daarna nog natrapte. Dat deed ze weliswaar niet vaak, maar het kwam naar boven.

Herinneringen aan denigrerende opmerkingen naar mij en mijn broertjes toe. Als we iets niet goed deden, zoals het verkeerd instellen van de wasmachine (een kind kan de was doen, is niet zo'n vanzelfsprekend iets, als wat het gezegde doet voorkomen) dan kon ze ons zo de grond in branden en zeker mijn geestelijk gehandicapte broertje, Nico. Terwijl ze wist dat hij er moeite mee had om die dingen te onthouden.

Het slotje was vastgeslibd met allerlei rotzooi, maar uiteindelijk heb ik hem losgekregen en heb ik hem weggegooid. Het is of ik de laatste ketens met haar heb verbroken. Natuurlijk weet ik wel beter en er zijn altijd nog dingen die me aan haar doen denken. Ook het feit dat mijn broertjes en zusje daar nog steeds zitten, verbetert die situatie niet. Maar geestelijk is het voor mij al een stap vooruit.