Verloren
Er zijn niet zoveel dingen voor nodig om mij tot het uiterste te krijgen. Ten eerste heb ik mezelf nodig, mijn brein berekent alle factoren en concludeert de uiteindelijke doomfactor. Ten tweede heb ik mijn afstandelijkheid nodig. Want dat creeërt frictie tussen mensen en mij. We weten niet meer wat we moeten zeggen. Ik zeg niks en een ander ook niet meer. Daarbij komt als derde omgevingsfactoren. Waardoor mijn brein al aan het denken slaat. Compleet mijn afstandelijkheid negerend, berekent hij de mogelijkheidskans, dat de ander me verlaat.
En dan ben ik verloren.
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende