Bang.
Elke nacht weer, elke keer die nachtmerries en elke ochtend dat vreselijke gevoel. Hoe ik mijn verleden weer meemaak, hoe ik mijn vader me zie opwachten en me bedreigt met de dood en hoe hij mijn hele familie bang heb weten te maken. Ik ben alleen heel alleen, het enige dat ik heb is mijn levensverhaal en dromen, dromen over een beter leven en gelukkig zijn. Gisteren (zie vorige verhaal) was het weer zo ver m'n vader hield zich lang stil maar hij moest me perse volgen en ik loop een kwartierstage en steelt m'n fiets, moeder razend wou het verhaal nieteens horen maar ging wel de ruzie aan, ik mocht vertrekken. Ik begrijp dat wat wij meemaken te heftig is maar nooit maar dan ook echt nooit is er begrip voor mij. Ik moest maar bij m'n beste vriendin slapen en nu durf ik na school niet naar huis, wat staat me te wachten? Ik zal wel moeten, dit klinkt idioot maar als jullie wisten wat ik heb door staan is het alsof je naar een horror film kijkt.
Graziella, vrouw, 26 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende