geen raad meer.

Wat is er met me aan de hand?
Waarom ben ik zo?

De laatste tijd lijkt alles tegen te zitten, ik sluit me tot alles en iedereen af. Het is alsof ik in mijn eigen zwarte wereld leef, niemand die naar me omkijkt niemand die me begrijpt gewoon mijn wereld van mij alleen.
Ik voel me de laatste tijd heel erg alleen, na alles wat me is over komen weet ik geen raad meer.. ( zie vorige verhalen, is teveel erbij te schrijven).

Mijn moeder is altijd weg, ik zit regelmatig alleen thuis soms kwamen er wel eens wat vriendinnen langs maar de laatste tijd heb ik zelfs daar geen behoeften meer aan..
Of ik ben terug getrokken van iedereen of iedereen is teruggetrokken van mij..

Ik weet dat ik elke dag moet leven, plezier maken ik moet er gewoon wat van maken hoewel ik dat nu liever alleen doe.
Depressief ben ik niet, ik heb alleen steeds meer last van trauma's, nachtmerries, sterretjes voor mn ogen, huilbuien, paniekaanvallen enzovoort.. Eten komt er amper in.

Telkens zie ik oude beelden voor me, beelden die ik wil vermijden.
De beelden hoe ik werd afgewezen door mn familie, de beelden hoe mijn vader mij haatte, hoe ik geslagen werd, opgewacht enzovoort.

Ik weet het niet meer kwijt te raken op geen enkele manier, zo kan ik me ook nergens meer op concentreren.
Ik wil me zoveel mogelijk richten op school, zolang ik maar voldoendes haal vind ik het prima.

Paar dagen geleden zijn mijn moeder en ik naar mijn opa en oma gegaan, er stond daar al ruim twee jaar een oude doos, een doos die mijn vader voordat hij het contact met zijn ouders verbrak daar heeft opgeslagen.
Ik hoopte zo dat er spullen van mij tussen zouden zitten, bijvoorbeeld mijn fotos maar nee..
er zaten wel fotos in de doos alleen niet van mij, toch ben ik blij dat ik dit terug heb.
De komende 30 jaar zal ik er niet meer naar kijken, deze doos was puur wraak van mijn vader.

Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen..
Hoe ik mn gevoel moet uitleggen.
Ik praat er niet over, ik praat nergens over..

Ik praat alleen in mezelf..