Bed.

Ik voel me grandioos kut. Ik wil eigenlijk gewoon in de armen van mijn lieverd slapen en ik vertik het omdat ik boos ben om iets wat ik zelf niet eens begrijp. Eigenlijk wil ik nu gewoon heel rap naar buiten rennen en ergens verdwalen waar niemand en dus ook geen gekke vieze mannetjes mij kunnen vinden, maar uiteindelijk heb ik toch maar besloten dat ik dat niet ging doen. word nogal lastig als je 's nachts zo blind als een kip bent.

Ik ben verdrietig. Voornamelijk omdat ik Sander heb boos gemaakt. Ik weet dat hij het goed bedoelt, maar ik wil geen extensieve preek van een ander. Die geef ik mezelf al genoeg in mijn hoofd. Ja ik hou conversaties in mijn hoofd. Voornamelijk van die enkelzijdige mantra's; 'Waarom ben ik zo stom bezig?' Maar uiteindelijk wil ik het dan niet van een ander horen. Net alsof je bevestiging krijgt van dat het echt waar is en dat ondanks het feit dat je het al tegen je zelf duizend maal heb gezegd, blijft het toch een beetje nep tot een ander je er op aanspreekt.

Het is niet bepaald reeël om te denken dat ik Sander alleen maar heb vanwege de troostende schouder die hij me kan bieden en hoewel er momenten zijn dat ik dat absoluut zou willen is het toch niet wat ik verwachtte. Hij is mijn maatje. Mijn tik op de vingers als ik weer aan het afsluiten ben, mijn knuffel als ik het niet meer trek en mijn waarschuwingsignaal als ik dingen aan het vermijden ben. Hij zorgt voor me zoals iemand dat zou moeten doen. Hij houdt van me zoals ik ben en ik hou van hem.

Ik ben altijd iemand geweest die hoog van de daken riep dat ik niet snel zou roepen dat ik van iemand hield, om me vervolgens vast te klampen aan iets wat niet helemaal ok voelde, om vervolgens te roepen dat het degene was. Meer om een ander ervan te overtuigen dan mezelf denk ik.

.....
....
....


Ik denk dat ik niet zo onzinnig moet lullen en gewoon naast hem moet gaan kruipen. en ook wat minder vaak drama veroorzaken waar het niet nodig is.