Begin de dag met een lach?

Ik lachte tegen mezelf in de spiegel vanochtend.

Ja, ik was zelf ook verbaasd dat dat kon. Vooral op een werkdag.

Maar ik lachte dus. En toen viel me ineens op dat ik best wel veel van die lachrimpeltjes naast/onder mijn ogen krijg. Definitely méér dan vroeger.

Ik schrok er een beetje van.
Het zijn op zich best leuke rimpeltjes (bij anderen).

Ze waren me bij E ook al opgevallen. We zijn bijna even oud, hij is een paar maanden jonger (cougar-me!) maar hij loopt natuurlijk hele dagen met zijn kop in de zon, dan krijg je dat.

Dus ik begin nu écht oud te worden...
En dan komt meteen die angst weer om de hoek kijken: ben ik nog wel mooi genoeg voor E? Ruilt hij me straks in voor een jonger/beter model?

Ik zag ons altijd wel samen oud worden. Maar de laatste maanden twijfel ik daar steeds vaker over.

Ik ben wat afwezig. Ik app hem niet zo vaak meer. Want wat moet ik zeggen? Het is steeds hetzelfde: "Ik mis je." Ik heb ook verder niks leuks te vertellen ofzo. Over sollicitaties en andere sippe dingen wil hij niks horen. En als ik sip ben word ik automatisch stiller, meer in mezelf gekeerd.

Ik denk dat hij het merkt. En me echt mist. Want nu stuurt hij me vaker berichtjes. Hij initieert vaker het contact. En dat vind ik fijn want het geeft aan dat hij wel aan me denkt. Misschien zelfs dat hij bezorgd om me is. Of weer meer verliefd wordt (je weet pas wat je mist als het er niet meer is?)

Donderdag of vrijdag gaan we samen het veld in. Allebei nog meer rimpels kweken

Ik dacht altijd dat ik dat niet zo erg zou vinden: rimpels krijgen. Ik was nooit zo met uiterlijk bezig. Wel met gewicht/dun zijn, maar niet met mode en make-up enzo. Ik gebruikte make-up vooral als creatieve outlet, niet zozeer om mezelf mooier te maken. Wel raarder, enger, individueler. Van die Gothic make-up met de helft van mijn gezicht helemaal volgetekend. In de tijd dat ik nog geen oogmake-up allergie had dus.

Mijn moeder zei vroeger al: "Als je ouder wordt zie je ineens alles in je gezicht, dan erger je je aan elk klein dingetje". Als argument tegen piercings want die wilde ik graag maar dat mocht niet van mijn ouders.
Nu heb ik een klein gaatje onder mijn lip, souvenirtje van de lippiercing die ik toch vele jaren met veel plezier gedragen heb. Tot nu toe stoor ik me er nog niet erg aan... maar misschien komt dat nog. De lijntjes in mijn ooghoeken beginnen me ook wel wat te storen. Maar het troost me dat E ze ook al heeft. Zelfs duidelijker dan die van mij.

Ik hoop dat hij me mooi blijft vinden als ik oud en gerimpeld ben... uitgeleefd...