begint goed

Zo, na een hele pauze weer de (figuurlijke in dit geval) pen opgepakt en aan een nieuw hoofdstuk begonnen. Lekker gevoel, voelt heel machtig dat je in ieder geval in zoverre je leven kan bepalen. Bepalen wanneer iets afgelopen is en iets anders weer begint. Anyway, nieuw hoofdstuk.
Hoofstuk 2
Ik las net mijn vorige schrijfsel van 5 maanden geleden waarin ik vertelde over het eindelijk weer hebben van een levensecht 'vriendje'. Nouja, het zal vast wel ergens (god knows what) goed voor zijn geweest.
Maar het komt erop neer dat het misliep eind 2e maand, hij brak het af, brak daarmee alles wat ik op dat moment bezat (althans, zo voelde het, om het maar niet al te veel te dramatiseren) en toen ben ik in het spreekwoordelijke dal geraakt. Ik voelde me nogal in de ook zeker spreekwoordelijke aap gelogeerd. Maar niet alleen mentaal, nee, het voelde alsof er vlak onder mijn maag een spons de grootte van een citroen geplaatst was die bij elke gedachte aan de persoon in kwestie samentrok en daarmee het gifgroene afwasmiddel uitkneep dat zich langzaam door mijn hele lichaam kon verspreiden.
In dat soort tijden zijn tranen de grootste vriendjes die je hebt. Huilen heb ik altijd heerlijk gevonden.
Voor mij echt een goede manier van loslaten, maar ik kan natuurlijk niet voor andere mensen spreken.
Om terug te komen, het deed pijn, het is nu voorbij, ik kan er nu nuchter naar kijken en ben niet meer zelfdestructief bezig in wanhopige pogingen tot het verwerken of wegstoppen (dan lijkt het niet meer uit te maken voor welke je kiest).

Tot zover de terugblik..toch was die nodig bij het inleiden van het nieuwe hoofdstuk. We moeten wel een beetje professioneel overkomen natuurlijk.
Ik schrijf, ik dicht, ik speel, ik zing, ik leer, ik wacht, ik zoek.
Volwassenheid... een hele strijd en een hele heeele zoektocht. Ik heb mezelf eerst maar de opdracht gegeven te proberen te accepteren dat niet alles in 1 keer lukt. Dat ik mag zoeken, en dat 'verkeerd' relatief is. Wat ik ook probeer is 'vooruitdenken' wat ik gewoonweg niet in mijn persoonlijkheidspakket heb gekregen. Als ik net heb gegeten kan ik me niet voostellen dat ik ooit nog honger zal hebben bijvoorbeeld. Een deadline roept bij mij meteen een gevoel van volledige abstractie op wat het me erg moeilijk maakt nog te geloven dat die deadline er ooit zal zijn.
Omdat het nu toch al lijkt op een 'goede voornemens voor het nieuwe jaar' lijstje komt er nog 1tje bij:
Mijn theorie: 'Ik doe wel niks, dan kan ik ook niks verkeerds doen' gaat de prullenbak in samen met alle overige passiviteiten.
Nieuwe start my ass, een nieuwe start maakt meteen de 'nieuwe mislukking' mogelijk dus daar doe ik ook niet meer aan, ik ga dit alles gewoon meenemen in mijn verdere bestaan (zo algemeen mogelijk) en ik ga niet eens denken aan 'proberen', 'lukken', of 'mislukken'.
En voor de mensen bij wie meteen het vreselijk zwartgallige gevoel van hypocrietie naar boven komt, deal with it.

Tot slot een stukje songtekst. (hey there Delilah-plain white t's)
Hey there Delilah
I've got so much left to say
if every simple song I wrote to you
would take your breath away