Belofte
Belofte maakt schuld en ik ben schuldig. De laatste tijd beloof ik iedereen van alles, maar uiteindelijk voer ik geen reet uit. Ik kom niet opdagen op afspraken bij familie, zonder af te bellen. Ik doe mijn taken niet. En om mezelf in te dekken over die taken, lieg ik erover. Inplaats dat ik gewoon zeg dat ik de gehele dag op bed lag, zeg ik dat ik weg was geweest. En ga zo maar door.
Vooral het feit dat ik urenlang in mijn bed kan liggen vervult me van schaamte. Het is namelijk zo, dat ik vaak al veel eerder wakker ben. Maar uiteindelijk ook weer in slaap soezel. Het is niet eens echt slapen. Het is dat stadium tussen slapen en wakker worden in. Je kan je herinneren dat er bepaalde dingen gebeurde, maar wat er precies allemaal gebeurde, dat kan je dan ook niet vertellen.
Ook het feit dat ik mijn telefoon nooit opneem is een drama. Op een een of andere manier heb ik daar nooit zin in. Ik wil mensen niet meer spreken, omdat ik weet dat ze gaan lopen zeiken. Ik probeer de confrontatie te ontlopen. Zelfs bij mijn eigen broertje doe ik het. Nico belt me de laatste tijd vrij regelmatig op. Maar op een of andere manier heb ik geen zin om mezelf uit te leggen, om naar zijn voorgekauwde gewauwel te luisteren, die hij duidelijk in zijn hoofd kreeg geplant door mijn moeder.
Maar nu ben ik wel als een van de laatste geweest, die op de hoogte is gesteld van het feit dat mijn zusje een gebroken pols heeft. Maar op een een of andere vreemde manier schijnt hij me dinsdag dus ook gebeld te hebben, maar dat staat niet in mijn telefoon. Misschien word het eens tijd om mijn voicemail te luisteren.
Vooral het feit dat ik urenlang in mijn bed kan liggen vervult me van schaamte. Het is namelijk zo, dat ik vaak al veel eerder wakker ben. Maar uiteindelijk ook weer in slaap soezel. Het is niet eens echt slapen. Het is dat stadium tussen slapen en wakker worden in. Je kan je herinneren dat er bepaalde dingen gebeurde, maar wat er precies allemaal gebeurde, dat kan je dan ook niet vertellen.
Ook het feit dat ik mijn telefoon nooit opneem is een drama. Op een een of andere manier heb ik daar nooit zin in. Ik wil mensen niet meer spreken, omdat ik weet dat ze gaan lopen zeiken. Ik probeer de confrontatie te ontlopen. Zelfs bij mijn eigen broertje doe ik het. Nico belt me de laatste tijd vrij regelmatig op. Maar op een of andere manier heb ik geen zin om mezelf uit te leggen, om naar zijn voorgekauwde gewauwel te luisteren, die hij duidelijk in zijn hoofd kreeg geplant door mijn moeder.
Maar nu ben ik wel als een van de laatste geweest, die op de hoogte is gesteld van het feit dat mijn zusje een gebroken pols heeft. Maar op een een of andere vreemde manier schijnt hij me dinsdag dus ook gebeld te hebben, maar dat staat niet in mijn telefoon. Misschien word het eens tijd om mijn voicemail te luisteren.
29 apr 2005
- meld ongepast verhaal
-
Jess
vrijdag 29 april 2005 16:05
Hey! ik zeur niet, ik noem dat liever zeiken...
Maar ik maak er geen drama van hoor, als je weer es niet opneemt.
Dan bel ik je persoonlijke assistent wel op -
radiant
zaterdag 30 april 2005 10:32
en wie is dat dan
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 apr 2006 Schreeuwlelijk ( 1 )
- O 09 apr 2006 Huilen
- O 08 apr 2006 Bang ( 4 )
- O 03 apr 2006 Shiver
- O 03 apr 2006 Onverwacht
- O 03 apr 2006 Verloren
- O 02 apr 2006 Liefde
- O 01 apr 2006 Beginnen ( 2 )
- O 01 apr 2006 You got the love ( 2 )
- O 01 apr 2006 HAHAHAHAHA... 1 april ( 5 )
- O 01 apr 2006 Theorie
- O 01 apr 2006 Personality
- O 31 mrt 2006 Godsgruwelijkberoerd! ( 1 )
- O 31 mrt 2006 Moord ( 3 )
- O 31 mrt 2006 Ontkenning