Bevallingsverhaal

De extra controles in mijn zwangerschap begonnen al vroeg.
De baby was te klein en groeide tussen curve p10 en p3. Wekelijks kreeg ik een doppler-echo en een CTG-scan en om de week een groei echo.
Eigenlijk was alles steeds in orde, de kleine was goed actief en bleef groeien op zijn eigen lijn. De gynaecoloog gaf wel aan dat er hoogstwaarschijnlijk een fout in mijn placenta zou zitten, dit zou verklaren waarom onze baby zo klein was. De fout zouden ze pas na mijn bevalling kunnen zien, als de placenta mijn lichaam uit zal zijn. Hoogstwaarschijnlijk is de placenta kleiner dan gemiddeld. Eerst was er sprake dat ik ingeleid zou worden met 34 weken, later werd dit toch 37 of 38 weken. De datum stond nog niet vast.

Verder voelde ik mij erg goed, ik heb mijn hele zwangerschap nergens last van gehad. Ik ben niet misselijk geweest en ondanks de vermoeidheid in de eerste 16/17 weken heb ik lichamelijk een goede zwangerschap gehad. Emotioneel was de zwangerschap een stukje zwaarder, waarom was onze baby zo klein?
Het was 7 augustus 2018, 37 graden buiten, de hittegolf van 2018 was nog niet voorbij. Inmiddels was ik 33 weken zwanger van onze zoon. De hele dag heb ik op de camping in Beesd doorgebracht bij mijn familie, er was niets aan de hand, ik ben heerlijk verwend en heb de hele dag letterlijk niets hoeven doen.

Om 22:15 uur bracht mijn nichtje mij naar de parkeerplaats waar mijn auto geparkeerd stond. Op het moment dat ik uit haar auto stapte voelde ik vocht langs mijn benen lopen en ik dacht dat mijn vruchtwater gebroken was. Al snel bleek dat het niet mijn vruchtwater was maar heel veel bloed. Mijn nichtje die zelf pas 3 weken geleden bevallen was is snel in actie gekomen en heeft contact gehad met haar verloskundige. Het noodnummer van het ziekenhuis had ik nog niet in mijn telefoon gezet, ik zou pas ingeleid worden vanaf 37 weken en daar zouden we een afspraak voor maken. Ik was slecht voorbereid. Uiteindelijk heeft zij het telefoonnummer van St Antonius Leidscherijn gekregen en contact gehad met de afdeling ‘Geboortezorg’. Mijn tante en moeder waren snel op de parkeerplaats aangekomen en we zijn met spoed naar Utrecht gereden, daar aangekomen stond er al een heel team op de parkeerplaats klaar om mij op te vangen.
Ik werd direct aan de CTG scan gelegd en daar bleek dat de baby nog leefde. De gynaecoloog wilde in eerste instantie dat ik een nachtje zou blijven. Dit zat mijn moeder absoluut niet lekker en zij heeft aangegeven dat ze liever wilde dat de baby gehaald zou worden en heeft hier haar reden voor aangegeven. Ik voelde opnieuw dat ik weer een plas bloed verloor. Er heeft toen opnieuw een overleg plaats gevonden tussen de gynaecoloog en het team en uiteindelijk is er besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren.
Mijn man was inmiddels gearriveerd en om 23:45 ben ik naar de OK gereden. Na 5 ruggenprikken was de verdoving eindelijk gelukt.
Om 00:27 uur, inmiddels was het 8 augustus 2018 is met 1818 gram en 44 cm onze zoon Frank geboren, hij was 7 weken te vroeg. Vrij snel hoorde ik dat ze er net op tijd bij waren. Mijn placenta was losgelaten en er zat een stolsel achter, het was een hele goede beslissing geweest voor zowel mij als voor Frank om hem met spoed te halen. Het was een levensbedreigende situatie.
Ik heb Frank een halve minuut mogen zien en hij is daarna meegenomen, mijn man is op mijn verzoek met hem meegegaan. Ik werd naar de Intensive Care gereden voor een bloedtransfusie. Dit bleek uiteindelijk niet nodig. 2 uur lang heb ik gevraagd of ik naar mijn zoon mocht. Het antwoord dat ik steeds kreeg was: ”Ze zijn nog met hem bezig”.
“Ze zijn nog met hem bezig” betekende voor mij “Ze zijn hem aan het reanimeren”.
De vragen die ik had kon ik niet stellen, ik kon de woorden niet vinden, ik kon geen zinnen formuleren, ik kon alleen maar vragen “Wanneer mag ik naar mijn zoon”.
Na 2 uur werd ik naar hem toegereden en onze kleine Frank lag in de couveuse, aan de monitor en kreeg zuurstof toegediend. Hij is niet gereanimeerd, maar ze zijn zolang bezig geweest met een infuus inbrengen, hij was bijna niet te prikken en had roladeren, vandaar dat het zolang duurde, maar die informatie kreeg ik niet op de Intensive Care.
De dagen daarna waren verschrikkelijk, ik dacht dat Frank dood zou gaan, voor mijn gevoel was er niemand die mij echt vertelde wat er aan de hand was en ik kon zelf niet op de woorden komen zo van slag was ik. We hadden een moeder-kind kamer en om de haverklap ging de monitor af en stonden er allemaal artsen/zusters om zijn couveuse heen. Het is zo verschrikkelijk om dit van dichtbij mee te maken. De eerste 48 uur waren cruciaal, wat heeft ons kleine mannetje veel moeten meemaken in de eerste weken van zijn leven en wat een verdriet voel ik als ik daaraan terugdenk. Wat een machteloos gevoel, ik had hem zo graag willen beschermen.
Wat had ik het graag anders voor hem gezien, voor ons gezien. Zo had ik me mijn kraamweek toch niet voorgesteld? Voor de hechting is een moeder-kind kamer heel fijn, maar nachten lang een monitor die afgaat, om het half uur artsen die naar binnen rennen. Een kersverse moeder die helemaal in de war was, want ik was toch op de camping? Wat was er nou allemaal gebeurd? Kleine Frank die zwaar gefrustreerd was door het CPAP-apparaat dat niet goed aansloot, zijn ogen die steeds opbolde. Al die slangen, dat kleine lichaampje in die couveuse. Hoe kon mijn placenta toch loslaten? Ik deed geen oogdicht, ik was alleen maar aan het zoeken op google. Wat had ik verkeerd gedaan? Hoe had ik dit kunnen voorkomen? Is dit mijn schuld? Frank bleef zijn sonde uit zijn mond trekken, zijn CPAP-Apparaat lostrekken, zijn infuus lostrekken. Uiteindelijk werd er een infuus in zijn hoofd geplaatst, de arts is hier 1,5 uur mee bezig geweest en de tranen stonden in haar ogen. Teveel afgevallen in percentage, dan weer aangekomen, toch weer afgevallen. Borstvoeding die niet op gang wilde komen, extra bijvoeding, veel spugen. Wat een rollercoaster, maar elke dag zijn wij een stapje dichter bij huis.
Wat ben ik een trotse moeder, de buidelmomenten zijn heerlijk, ik kus hem de hele dag. Hij is veel mooier dan mooi en veel liever dan lief, onze lieveling. Hij is oprecht het allermooiste wat ons overkomen is. Dit gevoel van intense liefde is onbeschrijfelijk. Inmiddels zijn we al 3 weken in het ziekenhuis en heeft hij al echte stappen gemaakt. Earlybirds kwam na 2 weken foto’s maken, wat een fijn moment was dat, Frank was al van de zuurstofondersteuning af en uit de couveuse. Nu weer een week later gaat het weer beter en drinkt hij al wat vaker zelfstandig.
Hier in het ziekenhuis zijn ze ook zo liefdevol. Wij kunnen met een lach en een traan terugkijken op deze periode. Vanuit het ziekenhuis krijgen we ondersteuning van een maatschappelijk werker, wij hebben er vertrouwen in dat we dit alles uiteindelijk een plekje kunnen geven en gaan vooral zoveel mogelijk van Frank genieten. Hopelijk mogen wij binnenkort naar huis.