Dubbele gevoelens

Soms slik ik even een brok weg, want ik wil niet toegeven dat ik jou waarschijnlijk niet kan geven wat jij nodig hebt, maar dat is meer omdat ik gewoon echt niet meer weet wat jij nodig hebt. Misschien geef ik je wel alles wat je nodig hebt en moet ik alleen maar door blijven zetten zodat jij het vertrouwen in mij hebt? Daarom haat ik het, ik haat het zo dat jij niet kan praten. Want als je kon praten, dan mocht je alles tegen me zeggen en dan zou ik je helpen waar ik kon, maar ik weet het gewoon niet meer.
Het doet me gewoon zeer en ik ben bang dat ik geen goede baas voor je ben, terwijl ik echt alles op alles zet om jou het beste te geven, maar ik begin een beetje op te raken.

We gaan heel veel wandelen, je hebt veel vriendjes in de buurt wonen waar je graag mee speelt. Er zijn stukken waar je los mag rennen. Ik heb veel lekkere dingen in huis.
Ik wilde jou als hondje uit Roemenië een beter leven geven, Jos en ik kunnen jou die warme mand bieden, elke dag te eten en schoon drink water, alle liefde van de wereld. Je bent verzekerd, dus als je ziek bent kunnen we je helpen en hoor je mij niet zeggen dat ik geen geld heb. We kunnen het financieel aan, maar waarom grom en blaf jij zo gemeen tegen mensen die bij ons binnenkomen? Waarom duik je weg als iemand jou wil aaien? Waarom hap je naar mensen? Waarom wil je maar blijven waken en geloof je me niet als ik zeg dat ik wel waak? Waarom grom jij tegen de mensen die je dagelijks ziet? Hoeveel is er mis gegaan met jou dat heel jouw vertrouwen weg is? Waarom ben je zo onzeker?

Nina,

Dit gaat allemaal over Nina, heb ik jullie wel eens verteld over onze Nina?

Al heel lang wilde ik een eigen hondje, wat is er nou gezelliger dan een hond? Jos en ik zijn in oktober 2012 op ons zelf gaan wonen en omdat Jos best wel veel weg was (Lees: zwemles geven, school, klussen, sporten) voelde ik me alleen maar eenzamer worden in de avond en ik wilde zo graag iets waar ik voor kon zorgen. Nu hebben we wel 5 vissen, toen 6, inmiddels 5. Maar dat is zo anders..

Eigenlijk keek ik elke dag op Marktplaats, gewoon even kijken wat voor hondjes er waren, het ‘Markiesje’ sprak me aan en de ‘labradoodle’ en de ‘Friese stabij’ maar we wisten dat we er niet voor konden zorgen, we hadden niet eens genoeg tijd om het zindelijk te maken.

Jos werkt 40 uur en ik 36 uur gemiddeld, een hondje moet je wel uitlaten en ik vind dat je het ook niet de hele dag alleen moet laten zitten. Nu kan je een hond ook wel leren om alleen te zijn, maar goed dat moet je hem dan eerst nog leren.

Na maanden lang dagelijks op Marktplaats gekeken te hebben zag ik in maart 2013 opeens een hondje die me zo aantrok met de naam ‘Vee’. De tekst van de advertentie was ook “Bij wie mag Vee haar mand staan”. Ze had wat weg van ons hondje thuis Sammie en dat sprak mij gewoon aan. 7 maanden oud en zo goed als zindelijk! Snoezig koppie, maar er is niet echt een ras uit te halen. (kruising husky, bordercollie en gewone collie hebben we al een aantal keer gehoord)
Ik zag dat ze van een organisatie was die hondjes uit Roemenië haalde en op de website stond deze tekst:
Vee is het donkere teefje met iets korter haar en Tagina is de blonde met iets langer haar. Twee lieve prachtige zusjes die helaas in het rot asiel van Bistrita zaten. Ze kregen daar maar 1x per week te eten en ze mogen geen eens stro hebben om warm te blijven. Het is er vies, smerig, koud en kil. Nu met gebundelde krachten vanuit verschillende landen proberen wij de leefomstandigheden te verbeteren aldaar maar voor nu zijn er een aantal honden uit gehaald en die komen over naar Nederland en deze twee schatten behoren bij deze groep. Ze zijn nu ongeveer 4,5 a 5 maanden oud en zo aanhankelijk, vrolijk en lief.
Gelukkig door de vernieuwde aandacht en het verblijf nu in een pension in de buurt zijn ze open en vrolijk gebleven.
Zijn aanhankelijk, speels, open zoals een pup behoord te zijn.

Ze zullen beide alle vaccins hebben, ontwormd, zijn, gechipt en een paspoort hebben en zijn inmiddels al 2x bij de dierenarts geweest en goed gezond. Ze komen eind januari over naar Nederland.
Wie geeft Vee of Tagina het leven wat ze behoren te hebben met liefde, warmte en een veilige haven?
Vee is in de opvang in Apeldoorn.
Ik stuurde mijn moeder de foto door, eigenlijk stuurde ik haar constant foto’s door van hondjes van Marktplaats. Wat ik voelde, voelde mijn moeder geloof ik ook en eigenlijk is het zo allemaal gaan rollen. Mijn moeder gaf aan dat zij dinsdag en donderdag wel zou willen oppassen!
Jos had ik gevraagd of hij met een ‘gekke bek’ het ook aan zijn moeder wilde voorstellen. Zij zeiden eigenlijk direct nee. Toch besloten we er voor te gaan en eens kennis te gaan maken met Vee, ik heb toen veel contact gehad met het opvanggezin en die waren helemaal weg van haar, ze hadden haar het liefst zelf gehouden, maar ze was veel te druk voor de hond die zij al in huis hadden en die at zich zelf helemaal kaal.
Jos heeft nog eens zijn moeder gebeld en aangegeven dat we er voor wilde gaan en als zij toch wilde oppassen dat ze dat maar moest laten weten, blijkbaar had ze het er met Jos zijn vader al overgehad en ze gaf aan dat ze het toch wel erg leuk zou vinden, de maandag was wel een optie!
Uiteindelijk heeft mijn moeder, zo lief als dat ze is, besloten om de andere dagen ook op zich te nemen en dat alleen maar omdat ze mij mijn hondje gunde. Ik ben haar echt enorm dankbaar.

Aangekomen bij het gezin in Apeldoorn kwam Vee over als een heel lief hondje die aandacht zocht, ze blafte wel toen we binnenkwamen maar meer niet.
Duidelijk, die nemen we mee en we noemen haar ‘Nina’.. maar thuis begon het al een beetje. Ze sprong tegen mensen op en blafte steeds. ‘je rug er naar keren, dan sluit je het gesprek af’ was de tip en dat werkt.. maar dat werkt niet bij alle voorbijgangers. Ze gromde wel eens naar mensen en dit werd van kwaad tot erger.

Geloof me, zij is echt mijn baby, een schatje en ik ben zo gek op haar, dit is wat ik wilde, maar ik heb eigenlijk een beetje spijt van mijn keuze, ze heeft op straat geleefd in Roemenië, in een asiel gewoond, bij 4 verschillende gezinnen gezeten en nu is ze bij ons. Had ik niet beter kunnen wachten en een puppy kunnen nemen, die bij ouders opgegroeid is en die ik helemaal naar mijn hand had kunnen zetten.
Ik maak me nu ook al zorgen, ze heeft een heel slecht gebit en moet binnenkort naar de dierenarts en ik ben bang dat ze hem bijt. Je zou het niet denken als je ziet hoe ze bij ons is, echt een knuffeltante en een super lief beestje. Maar ze lijkt wel een heks als er andere mensen zijn.

Twee verschillende hondencursussen, zaterdag middag en maandagavond, heel veel informatie zoek ik op via internet, boeken lees ik, tijdschriften lees ik, maar het lijkt alleen maar erger te worden. We hebben het straffen geprobeerd, werkt niet, we proberen haar uit de situatie te halen, werkt niet, noem maar op, negeren werkt al helemaal niet want ze gromt naar mensen en die raken in paniek. Ik ben bang dat gedragsdeskundige oplichters zijn en weet niet welke ik moet vertrouwen.

Ik kan serieus wel janken, huilen, gillen. Ik wilde zo graag een hondje en nu zit ik met miss terror. Het ene moment kan ik roepen dat ik haar nooit laat gaan, dat ze mijn baby is en dat ik vecht tot het einde met haar maar het andere moment denk ik echt, moet ik nog minimaal 10 jaar met haar samen zijn. Ik ben zo ongelooflijk bang dat ze een keer iemand bijt. Nu toch echt opzoek naar een gedragsdeskundige, want dit kunnen we niet alleen.

Wat moeten we met haat aan, zeker omdat ze ook bij mijn moeder 3 a 4 dagen per week is en zich als een tiran kan gedragen.

Dat is verhaal van Nina, onze Nina.. het hondje met een dubbele persoonlijkheid. Ja en vooral ik zit met dubbele gevoelens omdat het bij ons altijd zoete inval is. Dus het is elke dag wel 3 tot 10 keer raak.