Blij weerzien!?

Mijn beste vriendin en ik kennen elkaar al 13 jaar. 10 jaar daarvan waren we onafscheidelijk. We zaten in dezelfde klas, gingen samen dansen, zongen in hetzelfde koor,... We deden echt gewoon alles samen. Als we samen waren gaan shoppen, was er 90% kans dat we dezelfde kleren kochten. Echt 2 handen op 1 buik. Iedereen heeft wel zo iemand in z'n leven.
Anderhalf jaar geleden is ze echter samen met haar vriend verhuisd waardoor ze onze gezamelijke hobby's moest stopzetten. Je kan het al raden, veel contact was plots niet meer. Niet dat we ruzie hadden gehad ofzo maar zij had haar huishouden en honden, ik mijn huishouden, hobby's en paarden. We hadden ook nieuwe mensen leren kennen en we zochten gewoon niet zoveel contacten elkaar.
Tot ik zaterdag een mail kreeg van een tvzender. Ik ging sowieso met het lief naar een show kijken maar ze zochten nog extra mensen. Toegegeven heb ik niet meteen naar haar gebeld. Eerst belde ik naar mijn zus. Met haar kom ik namelijk ook goed overweg. Nadat mijn zus had gezegd dat ze niet kon, dacht ik aan haar. Het was afgesproken. We zouden elkaar zondag weer zien. Ik stond er niet bij stil hoelang het geleden was dat ik haar nog gesproken hadden.
Zondag verliep best goed. Van zodra we elkaar zagen waren we niet stil te krijgen. We hadden dan ook wel wat bij te praten. We hebben ineens afgesproken dat we minstens om de 3 maanden zouden afspreken. Want ook al kennen we zoveel anderen, het zal nooit hetzelfde zijn zoals zij en ik hebben. Toch moet ik zeggen dat het niet helemaal hetzelfde voelde. Zij leeft in haar wereld van haar honden, terwijl ik denk aan een huis kopen, trouwen, paarden,... Achja, misschien als we elkaar vaker zien, dat we wel weer op dezelfde golflengte gaan zitten.

Met mijn ouders zal het ook een blij weerzien zijn. Vandaag was het een dag van paniek. Nuja, pas sinds mijn vriend me belde en zei dat ik het nieuws moest volgen. Komt erop dat er misschien twee belgen zijn omgekomen bij een luchtballon crash Egypte. Moet je weten dat mijn ouders sinds zondag in Egypte zitten.
Natuurlijk zijn op dat moment je ouders totaal niet bereikbaar. Ik kan zeggen, dat gevoel wens ik niemand toe. Ik heb 5 uur bang zitten wachten. Na die lange uren kreeg ik eindelijk een berichtje van mijn mama dat alles in orde was. Nadat ik dat wist, wisten ze op het nieuws te melden dat er geen belgen bij betrokken waren... Kwestie van mensen wat angst in te jagen zeker.

Vanavond gaan het lief en ik terug starten met fitnessen. Afzien, here i come. En dan nog koken. Wist me luck zou ik zeggen.

Liefs karamia