Blik open houden

Vanavond zat ik bij mijn oppasouders waar ik al jaren over de vloer kom. Mijn kindjes zijn van kleine baby's uitgegroeid tot een binkie en een leuk grietje die heel goed weet hoe ze haar dingetjes wil regelen. Ik paste op maar eigenlijk kunnen ze het allemaal zo goed zelf. Het is echt de duwtjes, maar hebben ze niet nodig. Vanavond at ik mee en werd er na het eten tijd voor mij gemaakt. Gister durfde ik een sms te sturen dat de waarheid op tafel lag. Zij weten als een van de eerste hoe de vork in de steel zit. Ik deelde het met hen omdat ik mijn oppaskids wilde behoede voor wat ik af en toe zag gebeuren. Totaal onschuldig en kinderlijk, maar het kwam bij mij binnen. Ze hebben het altijd gewaardeerd en zijn voor mij ook zeker opgestaan om naar me te luisteren. Zij een psychologe die gespecialiseerd is in meisjes als ik; misbruik en eetstoornissen (laatste mag ik niet echt meer noemen eigenlijk). Best wel bijzonder ja. Maar wat kwám het goed uit dat ik vandaag moest oppassen en al afgesproken was dat ik zou blijven eten.

Ik vertelde wat er gebeurd was, zij stelden vragen, legde uit wat er gaande kon zijn en lieten mij meerdere dingen in zien.
Ik weet niet zo goed of ik er nu wat mee kan, maar weet dat dit waar kan zijn. Dat ze mogelijk gelijk kunnen hebben en dat liet mij wel even nadenken. Nog steeds. 'ik ben echt naief he?' zei ik ze lachend.. 'het is niet gek dat je daar niet aan gedacht hebt'

Ze vroegen mij of mijn vader het wist, of hij gehoord had wat er besproken is. Of hij daarna zo boos is gebleven. Ik beweerde dat mijn moeder het ongetwijfeld verteld heeft maar door hen is die twijfel aangebroken. Zou ze het wel verteld hebben en zou ze ook gezegd hebben wat ik zei of heeft ze haar eigen verhaal ervan gemaakt zodat hij is zoals zij zegt 'een actie van beide kanten?'
Daarnaast.. waarom wil mijn moeder het zo stil houden en het ver weg stoppen? Zou ze zelf ervaring hebben met het nare en er gewoon weg geen raad mee weten? Dat het moeilijk is en je dit als ouders niet mee wilt maken is een feit, maar doen alsof er niets gebeurd is de avond ervoor is wel heel erg pittig en misschien wel met reden. Als wij het niet zien, hoeft zij het niet te zien en hoeft ze ook niet na te denken over zichzelf. Over de steken die ze heeft laten vallen.


Het is pittig, het is lastig en mijn hoofd tolt. Ik wil morgen vroeg opstaan maar ik weet niet hoe goed mijn nacht zal verlopen. Ik ben nu al bang voor alles wat ik vannacht tegen kom. Ik weet dat als ik iets wil en het NIET weg wil laten stoppen door iedereen dat ík degene zal zijn die de dappere stappen moet zetten. Ondanks dat ik het weet en er blijkbaar ergens kracht in mij zit weet ik niet of ik dat wel kan. Of ik dat ga redden. En daarnaast.. ik weet oprecht niet wat ik er mee kan bereiken als ze de laatste 28 uur al zo erg laten zien dat ze er niets mee doen. Is dit een kwestie van tijd of valt er bij hen niets te halen?
Ik vind het moeilijk en hoop zo even mijn uitknopje te vinden om toch wat energie op te halen in dromenland en niet in de nachtmerries te belanden.

(ondanks dat ik voor mezelf schrijf, wil ik jullie stuk voor stuk bedanken voor het lezen, reageren en steunen. bedankt..!)