blote ziel

Liefste,

In het begin toen ik je leerde kennen had ik om eerlijk gezegd nooit gedacht dat we nu nog bij elkaar zouden zijn. Vanaf het ene tot op het andere moment was je in mijn leven. Voor vele was het onverwachts zo ook voor mij. Ik vond het in het begin wel heel erg moeilijk omdat voor jou alles nieuw was en voor mij eigenlijk ook. Het is misschien heel erg onpersoonlijk om een brief te schrijven maar ik ben bang als ik in het echt een gesprek met je aanknoop ik dingen vergeet die ik graag wil zeggen of dat door jou reactie onzeker wordt en ik mijn gedachten niet meer goed onder woorden kan brengen. Op papier kan ik mijn gedachtes altijd goed uiten vandaar de reden dat ik heb gekozen om jou een brief te schrijven.

Ik denk dat je niet goed weet waarom ik een brief schrijf maar er zijn wat dingen waar ik niet goed weet wat ik er mee aan moet. Als eerste heb ik in het begin heel erg getwijfeld of we wel bij elkaar passen. Ik weet niet of jij dit ook gehad hebt? Maar ik vond het lastig dat we niet veel overeenkomsten hadden/hebben. Ze zeggen juist dat tegenpolen elkaar aantrekken en aanvullen en soms heb ik het idee dat dit niet het geval is bij ons. Het is niet de bedoeling dat je door deze brief onzeker wordt of bang bent dat ik je ga verlaten. Want ik ben echt helemaal gek op jou, en als het goed is merk je dit ook elke dag. Ik heb alleen het idee dat we elkaar niet echt aanvullen / aanvoelen. En dat is voor mij wel een probleem. Er zijn momenten geweest dat ik echt behoefte had aan een knuffel als ik bij je was en me kut voelde, maar jij merkte hier niks van. Is dit omdat ik het goed verberg? Of omdat je mij niet aanvoelt, ik weet het niet. Ook heb ik het idee dat als je merkt dat er iets met me is zul je ook niet gauw vragen wat is er. Waarom is me onduidelijk.

Onze relatie heeft ook heel veel leuke kanten, we delen dezelfde humor en jij bent net zo;n smeerlap als mij. Verder voel ik me lichamelijk heel erg tot je aangetrokken. Ons seksleven geef ik ook echt een 10+ en ik ben hier heel erg tevreden over. Daarin tegen heb ik soms het idee dat onze gedachten gang totaal niet overeenkomt. Dit heeft gelukkig nooit echt ruzie veroorzaakt ( wat komt door jou rustige persoonlijkheid ) maar aan mijn kant wel veel irritaties. Je praat niet veel over je gevoel waardoor ik het soms moeilijk vind om jou te doorgronden. En dit vind ik lastig omdat ik zo ook niet weet wat je denkt. Als ik je vraag wat een slechte eigenschap van mij is kun je niks bedenken en je irriteert je ook nooit aan mij, zeg je. Maar dat zou dus betekenen dat ik perfect ben en dat ben ik niet. Ik wil juist graag weten wat ik beter kan doen om jou te begrijpen en om jou gelukkig te maken. Je bent wie je bent, en het is niet dat je me nooit wat verteld maar het is wel zo dat je vaak weinig te vertellen hebt en ook weinig vragen stelt aan mij of echt intresse toont in mij. Jij kan dit natuurlijk heel anders ervaren maar dit is alleen maar mijn kant van het verhaal. Je luistert altijd maar naar mijn verhalen, van wat ik doe, en wat ik heb gekocht, etc. Maar zelf heb je niet zo veel verhalen tenzij ik er naar vraag/ door vraag. Ik mis een goed gesprek af en toe wel. Ik kan moeilijk uitleggen wat ik dan wel van je verwacht omdat ik het zelf ook niet goed weet maar ik weet wel dat ik naar meer verlang dan wat ik krijg als het gaat om gesprekstof / interesse.


Een ander punt dat ik wil aankaarten is dat ik misschien wel te hoge verwachtingen heb van jou. En dat deze brief niet puur gebaseerd is op wat ik mis aan jou of wat ik wil dat je doet. Ik heb maar een serieuze relatie gehad, en in het begin was ik heel erg opzoek naar een kopie van wat ik ooit heb gehad. Dit is natuurlijk onhaalbaar omdat jij ten eerste een heel ander persoon bent, en omdat ik geen gezonde relatie had. Jij hebt ook niet echt ervaring met meisjes en je noemde jezelf een koekenbakker. Wat soms ook wel het geval was, maar het was schattig. Ik heb je zien veranderen. Je hebt meer zelfvertrouwen en je straalt veel meer dan eerst. Je bent vrolijker, doet meer aan je uiterlijk en hopelijk ben je gelukkiger. Maar soms mis ik het wel dat je niet zo ervaren bent met het omgaan van een meisje, en dat je weinig initiatief neemt. Ik wil heel veel leuke dingen met je doen, en nu zitten we vaak maar thuis achter de tv of liggen we op bed. Ik zou zoveel leuke dingen met je kunnen doen maar geld speelt altijd een rol. En ik wil niet dat je geld van je ouders leent, of van je spaarrekening geld afhaalt. Dat geld gaat ook een keer op? Ik voel me bezwaard om je ergens mee naar toe uit te vragen omdat je nou eenmaal niks verdient. En ik zou je ook dolgraag op mijn kosten meewillen nemen maar jij accepteert dat toch niet en ten tweede ik werk voor mijn centen terwijl jij dan lekker aan het uitslapen bent / voetballen en spelletjes achter je computer aan het spelen bent. Ik begrijp wel dat voetbal veel leuker is maar wil jij geen leuke dingen met mij doen? In plaats van voor de tv te gaan hangen. Ik verwacht niet van je dat je elke keer leuke dingen voor stelt want ik kan heus ook wel wat dingen bedenken en ik hoef niet elke week bakken met geld uit te geven. Maar ik vind het leuk om een keertje met je naar de stad te gaan winkelen voor jou.. maar je hebt geen geld om dingen te kopen. Ik vind het leuk om een terrasje met je te gaan pakken maar ik ben bang dat dan het gesprek stil valt. Keer lopend naar de stad een ijsje eten en dan met bus terug of andersom. Keer naar Sonsbeek lekker wandelen? Of wat dacht je van uit eten ergens in de stad. Of gewoon hier in de buurt lekker wandelen, naar Nijmegen fietsen? Samen taart bakken? Keertje poolen? Of s’avonds in de stad een cocktailtje drinken. Jop ik mis die dingen en ik stel ze niet voor en dat is misschien ook wel slecht omdat ik je niet vertel dat ik die dingen wil doen. Ik barst van de ideeën maar ik voer ze niet uit. Is het stom van mij misschien wel, maar ik voel me gewoon bezwaard wat ik al eerder zij vanwege het feit dat je geen inkomsten bron hebt. Ik wil dolgraag met jou een weekendje weg en je zegt wel dat je het leuk vind maar verder toon je weinig actie van ja laten we wat regelen echt leuk dit dat.

Je bent misschien niet zo spontaan als mij en ik kan me soms ook moeilijk in jou verplaatsen omdat ik je niet altijd begrijp maar ik probeer het wel. Maar probeer jij ook mij te begrijpen? Wil je niet weten waarom ik soms zo raar denk? Wil je je niet verdiepen in mijn gedachten gang. Ik ben soms wat raar en ik probeer mezelf te doorgronden en dat lukt niet echt, maar heb ook nooit echt het idee gehad dat jij ooit hebt geprobeerd mij te begrijpen. Als ik flip om iets loop je er van weg laat je me afkoelen en dan is het over tot de volgende keer. Als ik geïrriteerd ben vraag je me niet waarom ik het zo erg vind of vervelend maar je zegt dat ik me aanstel. En ik voel me gewoon door niemand begrepen.

Jop ik vind jou helemaal het einde, en als ik bij je ben is het leuk en ben ik echt vrolijk maar zodra ik thuis ben en niks te doen heb beginnen mijn hersenen weer over toeren te maken en voel ik me ellendig. Zodra ik maar bezig ben dan is er niks aan de hand, maar je kunt niet je hele leven bezig zijn en altijd maar dingen ondernemen. Het soms net alsof ik twee personen ben en daar wordt ik gek van. Ik haat het om alleen te zijn en misschien hang ik daarom ook wel zo aan je. En jij noemt het lief maar voor mij is het vervelend want ik wil niet altijd maar bij andere zijn want dan voel ik me een stalker, zeker in jou geval. Ik ben in gevecht met mezelf om je niet te bellen. Het is niet dat ik je controleer of je leven wil beheersen maar meer dat ik mezelf bezig wil houden. En dat is geen goed uitgangspunt.

Ik weet dat je het niet eens bent met het gene dat ik nu ga zeggen. Maar ik vind mezelf geen goeie vriendin. Ik wil te veel controle hebben over je leven, en wordt om kleine dingen geïrriteerd. Ik praat te veel. Ik eis te veel aandacht van je. Ik bel te vaak etc. Jij noemt het lief maar ik vind het vervelend dat ik zo ben. Het is zelfs zo erg dat ik me aan mezelf irriteer en dat kan nooit goed zijn.
Ik wil zo niet zijn maar ik doe het dwangmatig. Het bellen, ik twijfel altijd zou ik het doen of niet?
En meestal bel ik je toch omdat ik het niet kan laten. En wat dacht je van elke dag op je Hyves kijken en soms wel meerdere malen. Ik controleer nog net niet je sms’jes of msn gesprekken.

Ik denk erg negatief over mezelf en dat zorgt voor onrust in mijn leven. Ik ben niet tevreden over heel veel dingen alleen maar omdat ik zo negatief denk over alles. De oorzaak is denk ik te vinden in het feit dat ik me vaak eenzaam voel / heb gevoeld. Niet gewaardeerd, en niet aantrekkelijk. Ik heb vaak momenten dat ik zin heb om keihard te huilen maar ik laat geen traan los want dat is een teken van zwakheid en ik ben niet zwak. Er zijn veel gevoelens opgekropt waarvan ik niet weet wat ik er mee moet. En ik weet ze zelf niet eens onder woorden te brengen of te herkennen. En als ik mezelf al niet begrijp hoe kan jij mij dan begrijpen?

Ik ben als persoon best dominant om mijn zwakheden te verhullen. Ik zoek normaal in een relatie iemand die ook dominant is zodat ik niet over iemand heen loop. Ik vind jou niet dominant en erg rustig relaxed en soms een beetje meningloos, en ongeïnteresseerd of misschien is onverschillig wel een beter woord. Net alsof heel weinig jou wat kan schelen. Ik heb het idee dat ik jou domineer en dat voelt niet goed. Net alsof ik jou mijn wil opleg. Ik heb iemand nodig die juist tegen mij ingaat maar dat doe je zelden. En mij weer even op zijn plaats zet, maar niet te vaak.

Ik kan er ook slecht tegen als dat je bijvoorbeeld nooit vraagt zal ik bij jou langskomen, dat ik dat altijd moet voorstellen. Of dat je mij vraagt kom nu naar mij toe, maar ik altijd moet vragen zal ik naar je toekomen. En het antwoord ja mag als jij dat wilt of wil je dat wel vind ik ook vreselijk irritant. Als ik het niet zou willen? Zou ik het toch niet vragen. Bij zo’n antwoord heb ik echt de nijging om te zeggen laat maar zitten volgens mij wil jij het niet. Ik mis het enthousiasme. Ik heb nooit echt het idee van hij wil me graag zien, hij mist me. Je bent soms gewoon een beetje emotie loos voor de buitenwereld maar onder jou huid zit veel emotie die je mij niet wilt tonen omdat je mij er niet mee wilt lastig vallen denk ik? Jop ken ik jou zoals je bent? Of laat je maar een deel zien?


Ik heb zoveel vragen in mijn hoofd en onzekerheden, dingen waar ik over pieker dat ik zelf in deze brief nog niet eens een kwart heb aan kunnen kaarten. Maar ik kan nog wel tien kantjes vol schrijven maar ik denk dat ik nu in grote lijnen wel wat dingen heb kunnen duidelijk maken wat me in woorden nooit gelukt was. Jop ik vraag me af of je me nu beter begrijpt? Of in elk geval wat dingen duidelijk zijn geworden. Ik heb heel veel plezier nu met je, en je bent niet uit mijn gedachten weg te slaan en op dit moment ben je echt mijn alles voor mij. Maar ik weet wel dat als ik nog jaren bij je zou zijn ik aan mezelf ten onder zou gaan op deze manier.

Het nadeel van een brief schrijven is dat ik je ook weer onder ogen moet komen en ik weet niet goed hoe je gaat reageren op deze stof in deze brief. Ik vind het klote om er mee te worden geconfronteerd. En ik zal me ongemakkelijk voelen omdat ik een deel van mijn gedachten heb blootgesteld aan jou en ik hou er niet van om mezelf bloot te geven want dan voel ik me kwetsbaar en zwak. Lieverd..

Ik ben gek op je..
dat je dat weet

...