brief, toch maar niet verstuurd

Alsjeblieft, wil je het lezen, dit keer staan er geen verwijten in. Maar wat er echt gebeurde. In mij. Je hebt me ooit es gezegd dat ik dat juist moest uiten. Ik heb mijn best gedaan om het op papier te zetten voor iemand anders als mijzelf.


ik heb er niet echt spijt van dat ik die mail heb gestuurd (mail/chat). Ik vind wel dat ik die frustratie uiten mocht tegen jou. Jij hebt dat ooit ook es tegen mij gedaan, om dingen (wel es vaker) te zeggen tegen mij die je niet aanstonden of je niet goed keurde en dat dan echt over belangrijke dingen gingen. Ik heb dat naar mijn weten misschien te weinig gedaan, wel naar jou toe. Omdat ik je respecteer. Ik vond ook dat alles niet tegelijk kon. En sowieso, jij hoeft niet te zijn, zoals ik het wil. Ik vond je juist mooi zoals je bent.
Waar ik wel spijt van heb is dat het op deze manier is gegaan. Ik vind het geen fijn idee dat je boos op me bent en dat we dingen niet uitgesproken hebben. Want het was hard. En daarna kwam er niks en dat past niet bij mij.
Waar ik ook spijt van heb is dat je nu nog niet weet wat je echt met me gedaan hebt. Dat wil ik nu zeggen. Jij weet wat voor een jeugd ik heb gehad. Wat voor huwelijk. Zonder liefde. Of erg weinig. Jij gaf me liefde. Ik proefde daarvan en kon er wel in verdrinken. Jij zei gelijk al dat je van me hield. Omdat ik je vertrouwde (ik weet niet hoe het nu zit, want dat is ingewikkeld, mijn vertrouwen in jou dan hè ) en heel veel respect voor je heb, nam ik dat voor waar aan. En tot mijn verbazing kwam ik erachter, heel erg snel van jou ging houden. Het ging allemaal zo goed en ik had vertrouwen in ons. Ik voelde me veilig en echt ik was zo van je gaan houden. Jij ook van mij, zei je. Super is dat om te horen en te voelen en om de bevestiging van je omgeving te horen van ja hoor, jullie passen bij elkaar. Eindelijk ik had de liefde van mijn leven. Jij zei een paar dagen (misschien de dag ervoor wel) nog: ik hou van je. Die zaterdag verbreek je de relatie en later zeg je dat de liefde over is. In mijn beleving en gevoelsleven kan dat niet. Je kunt niet van iemand houden (ja ik praat nu echt van uit mijn gevoel, omdat dit is wat ik voel en dat heb ik nog steeds niet geuit naar je)en even later dumpen. Ik snap wel dat er dingen anders moesten, maar dat heeft ook juist weer met liefde te maken. Maar stoppen en ineens weg liefde ??? Ik wist me geen raad. Ik snap daar niks van. Liefde is niet iets wat je gewoon weg kunt gooien en dat het dan ineens weg is. Ik had voor het eerst liefde in mijn leven. Echte liefde in mijn beleving. Ineens weggggggggg. Weet je, voor mijn gevoel is mijn maatje dood. Echt waar. Je hebt ineens mijn maatje vermoord. Waar ik me veilig bij voelde. Die van mij houdt. Waar ik nog zoveel mee wilde delen. Waar ik zoveel plannen mee had gemaakt. Die mij zoveel mooie dingen voor hield. You never walk alone, oh hoe vaak heb je dat wel niet gezegd. Mijn maatje is weg. Ineens. Dood. Plotseling. Weg. L, mag ik dan helemaal de weg kwijt zijn ? En mag ik dan niet weten wat ik met je moet. Jij gaf me het grootste kadoo; liefde en je nam het net zo hard weer af. Heel erg hard en wat ze zeggen klopt. Je weet pas wat je mist als je het gehad hebt. Ik miste de liefde nooit super erg. Maar toen jij het me gaf vond ik het zo heerlijk en genoot ik er zo van. Toen jij het me af nam, brak ik. Ik voelde me verscheurd. Oh ja, door dit kan ik mijn gevoel niet meer vertrouwen. Want jij weet ook dat ik oprecht geloofde in ons. Dat was dus waanzin ! Maar het voelde als echt voor mij. Kan ik mijn gevoel, wat dus achteraf bij ons niet klopte wel vertrouwen ? Nee dus. Dat is mijn conclusie. Dus stel ik word weer verliefd op iemand anders, dan kan ik daar niet in vertrouwen. Ik vind dat doodeng. Ik geloofde nog in echte liefde door stelletjes als S en R en mevrouw B. Ik geloof nu niet meer in echte liefde. Jij hebt mijn geloof in liefde en de liefde zelf afgepakt, vermoord. Zo voelt het aan voor mij. Ook al heb je het niet zo bedoeld. Zo ervaar ik het. Toen je ook brak, kon ik het niet geloven. Ik dacht ook wel dat je kon overleggen met mij. Zo heb ik ook het gevoel dat je me de kans niet eens hebt gegeven. Ook dit is weer mijn beleving.
Mijn verjaardag is net geweest en ik vond het een verschrikkelijke verjaardag. Toen ik doorhad dat het goed zat tegen ons, ging ik deurtjes open zetten. Dat het echt waar was en dat ik er dus op mocht vertrouwen. Daardoor kon ik nog beter genieten van ons. Ik ging me ook verheugen op dingen zoals delen. Ik vind mijn verjaardag altijd heerlijk. Mijn mensen die komen, waar ik van houd. Ik voel me dan toppie en geniet altijd volop. Ik was er zo op gaan verheugen om dat te gaan delen met jou. In mijn hart had ik dat helemaal open gezet. Die zaterdagavond dat ik mijn verjaardag vierde was mijn hart gebroken. Ik had mijzelf toegestaan om te delen in mijn vreugde met jou en toen poef weg. Mocht niet meer. Ik mocht niet delen. Mijn maatje was er niet. Dat doet pijn. Ik heb nog nooit zo`n pijn ervaren.
Ik vroeg je een tijd geleden of de dingen die wij besproken hadden tussen ons bleven. Jij zei: tuurlijk. Ik zei toen dat ik daar niet op kon vertrouwen. Dat zijn jouw`n woorden zei jij toen. Dat zijn mijn gevoelens. Want voor mijn gevoel zeg jij iets en daarna kan het ineens omdraaien. Dat is mijn ervaring nu met jou. En dat betekend dat ik daar wantrouwig door word.
En dit is alleen mijn beleving over jou, over wat er met mij gebeurde toen jij brak. Niet over R en over D. Want ook dat is niet zonder consequentie gegaan.

Soms denk ik dat het wel echt was. Ik kan me nog goed herinneren dat we een keer in bed lagen en dat jij anders was als anders. Ik zag het ineens in je ogen. Je deed anders en ineens was je stil en begon je iets te mompelen van wat bijzonder om dit te beleven en nog wat. Je keek er ook zo ...tja ik weet het niet hoe ik het omschrijven moet. Er gebeurde iets in je. Als ik daaraan terug denk, dan denk ik van dat kan hij toch niet gefaket hebben ? Maar als het wel echt was, waar is het nu dan gebleven ? Ik ben daardoor erg in de war. Ik snap het door zulke dingen niet. Denk ik zou hij toch echt van me gehouden hebben ? Maar als hij dat wel deed, dan ga je toch niet zo mij met om ? Dan praat je toch met me ? Als je van me houdt ? Dat denk ik dan hè.

Dit is niet een mail om je terug te krijgen. Ook al geloof je dat misschien niet. Ik vond dat je ook wel recht op had, op een mildere mail en mijn verklaring waarom ik zo debiel met onze breuk ben om gegaan. Ik ben aan het verwerken dat ik zonder liefde moet leven. En dit verhaal is wat er in mijn hart heeft gespeeld en speelt. Ik hoop dat je wat kunt inleven in wat je met me gedaan hebt. Zodat je misschien wat meer begrip voor me hebt. Ik heb jouw`n verhaal gehoord (de redenen die je aanvoerde) en ik kan me in die dingen wel inleven. Over mijn kant van het verhaal hebben we het niet gehad toen ik bij je was. Voor jou was het duidelijk, maar misschien als je dit verhaal begrijpt dat je dan snapt dat het voor mij niet duidelijk is. Ja, ik denk dat je ik je begrip vraag. Omdat we elkaar tegen komen. Ik weet niet wat ik met je moet.

R