Bruiloft en stoeipoesje

We zijn gisteren naar een bruiloft geweest van James en Jo, vrienden van ons.

Ik heb James leren kennen omdat hij 2.5 jaar geleden twee maanden voor mij werkte. Ik weet het nog goed: mijn eerste beoordelings gesprek ooit als manager was met hem. We hadden het over hoe het allemaal ging, ideeen over wat er beter kon en op het einde zei ik: heb je nog iets wat je wilt zeggen, of laten we het hierbij?' waarop hij antwoordde 'Eh, ja...ik moet je nog wat vertellen: ik heb een nieuwe baan aangeboden gekregen, dus ik vertrek'....Ooh...Niet mijn beste eerste beoordelings gesprek dus.

James en Jo waren vanuit Wiltshire, het zuiden van het land, naar Birmingham verhuist om bij familie te zijn, maar besefte al gauw dat ze liever weer in Wiltshire woonden, dus James had weer bij zijn oude baas gesolliciteerd.

James hield ondanks zijn korte periode bij ons contact met het team en kwam samen met zijn destijds vriendin, Jo, naar onze bruiloft, waar ze erg van genoten blijkbaar, want gisteren werd er vooral door Jo's familie steeds aan ons verteld hoe mooi Jo de bruiloft had gevonden. Zodra ik me naam zei was het: 'oh, wat leuk jullie eens te ontmoeten!'

Na onze bruiloft zijn wij nog een weekend bij James en Jo geweest, en zij zijn een paar keer een middagje bij ons geweest- de laatste keer was toen Ilse 2 weken oud was.

We waren dus best verbaast toen we een uitnodiging voor de hele dag kregen, maar ik denk dat dat was omdat ze behalve met het dinner ook de hele dag bij ons aanwezig waren geweest (Ze kwamen helemaal uit Engeland, dan kun je moeilijk zeggen: kom alleen voor het feest, of niet dan?- zowiezo is het natuurlijk hoe meer zielen hoe meer vreugd)

'T was een leuke dag, de bruiloft in de kerk was kort, maar mooi- ik verbaas me daar elke keer weer over, hoe kort het in Engeland duurt, omdat ze alleen maar kerk of gemeentehuis hebben- niet beide zoals in Nederland.
Het dinner was gezellig, we hadden met onze tafel van 8 een weddeschap gedaan over hoe lang de speeches zouden duren. 1 man zei 22 minuten, en wji 23. We wonnen, want het duurde 22.34 minuten!! We wonnen dus 7 pond, dat wer mooi betaalde voor de pakeer garage.

De speeches waren trouwens erg goed. James deed een erg goede speech, 'public speaking' was altijd een goede kant van hem, hij komt heel zelfverzekerd over en charmant. Hij praatte ook erg lief over zijn vrouw, Jo.
Over hoe hij haar elke week naar de bioscoop nam, terwijl hij de bios haatte, maar niet wist wat hij haar dan anders kon vragen om te doen, over hoe hij haar voor het eerst had ontmoet bij de bushalte bij school, en natuurlijk over hoe hij 'op dit moment de gelukkigste man van de wereld is' echt erg schattig.

En degene die mij nu al een beetje kennen, geen bruiloft zonder fotos:

Bij de kerk- ik vind het altijd leuk een foto te maken met de fotograaf er ook op, want dat komt zo papparazi achtig over! Verder krijg je op de officiele fotos de fotograaf natuurlijk niet te zien.



De 'taart'




John en ik


En John, ik en het bruidspaar


Het was trouwens aan de ene kant heerlijk weer ergens als 'een stel' te zijn, maar aan de andere kant miste we Ilse allebei erg. Het was nog erger doordat James' zus haar dochter 'Emily' had meegenomen. die 6 maanden oud was en ook nog eens heel erg op Ilse leek.
Elke keer als we haar zagen zeiden we: 'heh, Ilse had best meegekunnen' maar goed, we maken het vandaag goed door lekker veel met haar te doen. Ilse heeft bijvoorbeeld vanochtend al leuk met papa gestoeid:



Lieve foto of niet?

Kus imke





" class="resize" alt=""/>" class="resize" alt=""/>" class="resize" alt=""/>" class="resize" alt=""/>