Chaos

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Mijn hoofd is een grote chaos en dit zal dan waarschijnlijk ook een heel onsamenhangend verhaal worden (wees gewaarschuwd).

Ik heb het gevoel dat ik op drijfstand sta, alsof ik heel langzaan steeds dieper wegzak. En ik weet gewoon niet meer waar ik mij aan moet vasthouden. Ik probeer mezelf aan elke stro halm vast te klampen, maar alles verdwijnt. Ik voel mij wel vaker slecht, maar op dit moment voelt het anders. Twee weken geleden ben ik volledig ingestort. Ik weet niet eens hoe ik het moet noemen. Omdat ik niet weet welk woord het best bij mijn mentale toestand past.
Een depressie, burn out, inzinking, een mental breakdown. Dat tweede zal het zeker niet zijn.

Het ergste is. Ik herken dit maar al te goed. Ik ben vaker in mijn leven ingestort. Twee jaar geleden was de laatste keer, na de relatiebreuk met mijn ex. Ik vraag mij de laatste weken steeds meer af of ik niet gewoon een hopeloos geval ben.

Moet ik dan maar accepteren dan mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling aan instortingen en momenten dat ik mezelf er weer probeer uit te vechten? Vecht ik om te leven of leef ik om te vechten? En er zijn echt wel momenten, dat het best 'oké gaat' en soms zelfs goed. Ik weet dat ik geluk kan voelen, het is er misschien niet vaak maar het bestaat. Maar ik kan dit blijkbaar maar moeilijk vasthouden.
Ik zou mezelf nooit van het leven beroven. Ik zou de mensen om mij heen deze pijn niet aan kunnen doen. Het is meer dat ik mij soms afvraag, welk nut het leven precies heeft? Wat is mijn rol? Ze zeggen, dat je je eigen leven moet vormgeven. Dit is ook de magische gedachten die mij, meestal op de been houdt. Ik kan zelf kiezen, ik ben zelf verantwoordelijk (ik kan creëren wat ik wil.) Maar wat als mijn vorm nou gewoon niet past?. Net als bij een blokkendoos voor kinderen, zo eentje waar ze de juiste blokjes in de juiste figuren moet stoppen. Wat als mijne nou gewoon niet past. Moet ik door blijven duwen of probeer ik te hard iets te zijn wat ik niet ben?.

Na mijn inzinking - twee weken geleden - kon ik niet zomaar de handdoek in de ring gooien. Ik had het graag gewild. Maar ik moest dit jaar van mijn opleiding afronden. Ik vond het vreselijk om kwetsbaar dat ik was, voor mijn gevoel lelijk, pafferig, dik en emotioneel instabiel mij te moeten vertonen in het openbaar. Ik zie er al weken vreselijks uit.
Daarnaast moest ik mij ook nog eens professioneel opstellen, in de vele projectgroepjes, op werk en stage. Terwijl ik mij op dit moment zelf meer een patiënt voel dan een hulpverlener. Ik weet niet hoe ik deze weken ben doorgekomen. Het schoolwerk wat ik afgeleverd heb is van hele slechte kwaliteit, eigenlijk is het gewoon helemaal ruk. Mij hersenen verkeren in een complete overspoelde toestand er komt niks zinnigs op papier. Ik heb mijn best gedaan om überhaupt een bijdrage te leveren, maar ik weet van mezelf dat het werk wat ik heb geleverd vreselijk is. Ik schaam mij zo diep en weet niet hoe ik deze kwetsbare houding (waar ik constant fouten in maak!) moet vormgeven.
Het groepsproject is ingeleverd maar ik weet niet hoe ik mezelf kan vertonen, als het straks beoordeeld is en we door mijn aandeel zakken. En dit is niet het enige, mijn opleiding staat op dit moment gewoon op losse wieltjes. En dat terwijl mijn opleiding altijd mijn zekerheid was. Ik had het qua studieresultaten redelijk goed voor elkaar. Maar dit is allang niet meer zo. Ik heb mij veel te lange tijd geïdentificeerd
met mijn opleiding en het behalen van goede resultaten. Het is dweilen met de kraan open.

Ik vind mezelf op dit moment zo vreselijk stom. Het is niet eens alleen mijn lijf. Wat normaal de grootste bron van onzekerheid is. Maar op dit moment vind ik mezelf zo niet leuk, dat alle kilo's die ik meesleep nog het minst erg lijken. Ik verdoof mezelf liever met nog meer eten. Het is mijn hele houding en gedrag. Het is niet wie ik wil zijn, maar ik ben te moe om mezelf een schop onder mijn kont te geven.
Dit hele proces, heeft mij een soort zwak zielig hoopje mens gemaakt. Ik zit (alweer) vast in een vicieuze cirkel, van negatief denken, wat vervolgens mijn handelen beïnvloed waardoor het nog slechter gaat. Deze week heb ik mijn excuses wel dertig keer aangeboden voor van alles en nog wat. Dingen die ik ben vergeten, slordige foutjes. Ik haat het om fouten te maken. En ik haat het nog meer dat ik werkelijk overal mijn excuses voor aanbied, alsof ik zielig ben. Ik vind het vreselijk dat ik mijzelf als een soort slachtoffer gedraag die alleen maar zeurt en klaagt.

Ik zie mezelf (zo hard!) struggelen, maar ik kan mezelf geen hand toereiken. Want al die nutteloze zelfhaat, laat mij steeds dieper in het moeras zakken.