Chronische krachttraining
Sinds een tijdje heb ik één therapeut toegelaten, een haptotherapeute. Ik moet er een uur voor reizen, ben dan een uur bij haar en ook de terugweg telt zestig minuten. Het is goed om me voor te bereiden op het onbekende en vervolgens heb ik het nodig om weer terug te zijn bij de dagelijkse bezigheden als ik richting het thuisfront ga.
Ik kan nog niet goed omschrijven wat het met me doet, wat ik er aan heb, of ik er wat van op steek. Ik weet alleen dat ik daar lig in enkel mijn ondergoed, dat er vragen gesteld worden, dat ik me kan focussen op mezelf óf alleen op haar. Als ze er naar vraagt kan ik soms ook beide, bij mezelf blijven maar mijn focus ook op haar houden. Op de hand die mijn rug aanraakt, waar haar lichaam aan vast zit.
Het is het aanraken en het verplaatsen van haar handen. Voelen en ervaren wat het met me doet. Ik kan mezelf uit zetten en dat is lastig. Ik kan deels uit mezelf denken en doen alsof ik er niet ben. Ik vergeet delen van het uur bewust omdat ik niet weet wat het met me doet. Het is geen probleem, het gebeurt gewoon en ik vind het op dat moment, in de therapie niet erg.
Wat ik niet kan is mezelf lichamelijk overgeven. Mijn spieren los laten en mijn armen en benen als vaatdoekjes laten ploffen. 'laat maar los' hoor ik haar meerdere keren zeggen. Ze zet haar elleboog op mijn bovenbenen en voert wat druk uit. Een poging om de spanning er af te laten komen. 'laat maar los'. Het lukt me slecht dan wel niet. Eén keer kon ik even mijn linker been los laten, liet ik het volledig gaan en kon zij er aan schudden zonder weerstand van mijn kant. Het is onbewuste weerstand. Want ik zou het zó graag eens los willen laten. Het kost nogal wat energie. De keer dat ik éven mijn been los liet zuchtte ik ook even. Het was even zo fijn.
'Jij doet echt aan chronische krachttraining, ik zou willen dat je een sport gaat doen waarbij je niet zweet'
Ik keek haar een beetje lachend aan en liet weten dat ik dat dan vrij waarschijnlijk geen sport zou noemen.
'Je hebt je spieren dagelijks op spanning staan, zorg eerst maar dat je weer wat kunt ontspannen (door inspanning)'
Ik ben gewoon stiekem een bodybuilder.
Het is me misschien niet aan te zien, maar van binnen ben ik het zeker!
Hard en sterk tot op het bot.
Ik kan nog niet goed omschrijven wat het met me doet, wat ik er aan heb, of ik er wat van op steek. Ik weet alleen dat ik daar lig in enkel mijn ondergoed, dat er vragen gesteld worden, dat ik me kan focussen op mezelf óf alleen op haar. Als ze er naar vraagt kan ik soms ook beide, bij mezelf blijven maar mijn focus ook op haar houden. Op de hand die mijn rug aanraakt, waar haar lichaam aan vast zit.
Het is het aanraken en het verplaatsen van haar handen. Voelen en ervaren wat het met me doet. Ik kan mezelf uit zetten en dat is lastig. Ik kan deels uit mezelf denken en doen alsof ik er niet ben. Ik vergeet delen van het uur bewust omdat ik niet weet wat het met me doet. Het is geen probleem, het gebeurt gewoon en ik vind het op dat moment, in de therapie niet erg.
Wat ik niet kan is mezelf lichamelijk overgeven. Mijn spieren los laten en mijn armen en benen als vaatdoekjes laten ploffen. 'laat maar los' hoor ik haar meerdere keren zeggen. Ze zet haar elleboog op mijn bovenbenen en voert wat druk uit. Een poging om de spanning er af te laten komen. 'laat maar los'. Het lukt me slecht dan wel niet. Eén keer kon ik even mijn linker been los laten, liet ik het volledig gaan en kon zij er aan schudden zonder weerstand van mijn kant. Het is onbewuste weerstand. Want ik zou het zó graag eens los willen laten. Het kost nogal wat energie. De keer dat ik éven mijn been los liet zuchtte ik ook even. Het was even zo fijn.
'Jij doet echt aan chronische krachttraining, ik zou willen dat je een sport gaat doen waarbij je niet zweet'
Ik keek haar een beetje lachend aan en liet weten dat ik dat dan vrij waarschijnlijk geen sport zou noemen.
'Je hebt je spieren dagelijks op spanning staan, zorg eerst maar dat je weer wat kunt ontspannen (door inspanning)'
Ik ben gewoon stiekem een bodybuilder.
Het is me misschien niet aan te zien, maar van binnen ben ik het zeker!
Hard en sterk tot op het bot.
31 aug 2012
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
vrijdag 31 augustus 2012 11:22
Sterk ben je ja. Te sterk soms..
Ik hoop dat die ontspanning ooit komt. Zal ook heus wel. Ook DAT kost tijd.
Wat jammer is, ik wilde dat ik het met 1 vingerknipje kon veranderen.
-
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
vrijdag 31 augustus 2012 17:14
je bent een sterke jij!!!
take care en geeft het allemaal tijd en ruimte..
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 mei 2013 Grensoverschrijdend.. ( 3 )
- O 03 apr 2013 Frustrerend herkenbaar
- O 17 mrt 2013 Morgen mag ik weer... ( 7 )
- O 10 mrt 2013 Mag ik mezelf (deels) ontkennen ( 3 )
- O 05 mrt 2013 De impact van mijn verleden ( 2 )
- O 05 mrt 2013 Het beste ervan maken
- O 04 mrt 2013 EMDR sessie ... 6 (?) ( 7 )
- O 06 feb 2013 Bij het wakker worden ( 3 )
- O 03 feb 2013 EMDR sessie 5 ( 1 )
- O 03 feb 2013 Mijn vervolg binnen de therapie ( 2 )
- O 29 jan 2013 Uit huis is weggedrukt ( 6 )
- O 29 jan 2013 Ziek gevoel ( 1 )
- O 27 jan 2013 Emoties tonen ( 2 )
- O 24 jan 2013 Tegenstrijdig ( 2 )
- O 22 jan 2013 Van kracht naar instorten. ( 6 )