clusterbom kanker

Bang, boem, knal,
Zo werd haar leven in één knal tijdelijk weggevaagd, verwoest.
De clusterbom kanker raakte mijn moeder.

Ik was aan het werk en toen kwam er zo'n telefoontje.
Het telefoontje awat je nooit, maar dan ook nooit wil krijgen.
Ik kreeg hem, mijn oom belde "er is iets met je moeder"
Wat wisten ze nog niet, maar ik wist, dit zit heel erg fout.

Totaal overstuur naar huis, daar waren mijn broertje en broer en oom en tante.
Daar wisten ze nog niet veel meer.
Mijn moeder had een soort aanval gehad en was met mijn vader naar het ziekenhuis.
Aanval? Mijn medische kennis was niet geweldig, maar goed genoeg.
Mijn moeder had of een hersenbloeding of een tumor.
Hoe dan ook, was het flink mis.

Na lang wachten kwam mijn vader thuis.
Hij deed de kamer deur open en zij "haar hoofd zit vol met gezwellen".
Doodvonnis...
Gezwellen, toen wist ik al, owh het is verspreid, hopeloos.

Mijn moeder, kon thuis niet goed meer praten.
Op de spoed eisende hulp haar eerst epileptische aanval, waaraan ze toen al bijna overleed.
Toch wisten ze haar bij te brengen.
Naja "bij" was relatief.
De tumoren drukten teveel op haar spraak-taal gebied.
Gevolg was dat mijn moeder niet goed kon spreken.
De eerste avond dat we haar zagen kon ze eigenlijk nog vrij weinig.
Ze snapte niet wat er om haar heen gebeurde en een goede zin vormen kon ook niet.
Ze zij voor bijna alles "enthousiast".
Dus de zinnen waren "waarom ben ik enthousiast?""En waarom zijn jullie enthousiast?"

Als een kleuter die nog niet alle woorden kent, zat ze daar.
Mijn moeder, net 53 geworden, nu compleet gestoord.
Gister, gister!!! was ze nog normaal! Gewoon mijn moeder, gewoon zoals het hoort!
Vandaag, vandaag is ze compleet gestoord, niet goed aanspreekbaar en terminaal...

Onderzoeken, artsen, diagnose, prognose de hele reutemeteut.
De medicatie om haar hersenen beter te laten werken sloegen aan.
Ze kon weer beter praten en ze snapte weer wat meer.
Toen past snapte ze ook, wat wij al wisten, ze ging dood.

Er groeide iets in haar hoofd, in haar longen, in haar lichaam.
Een kanker die haar van binnen uit zou vermoorden.
En wat we zou van de artsen hoorden was deze moordenaar niet mild.
Ze zou sterven binnen een jaar.
Er was bestraling en chemo, enkel vertraging.

Ons leven stond volledig op de kop.
We vertelden steeds meer mensen wat er aan de hand was.
Sta je daar, compleet gevoelloos op te dreunen dat je moeder terminaal is.
En dat ze niet heel lang te leven heeft.
Het is waarschijnlijk de 10de keer vandaag dat je het verhaaltje opdreunt.
En iedere keer dezelfde reactie.
Owh wat erg, maar ach zo snel zou het allemaal toch niet gaan.
Hou de moed er in, misschien slaat de chemo wel aan.
Doe nog een vakantie met je moeder, zou ze leuk vinden.

MENSEN!
Volgens mij snappen jullie me niet.
Mijn moeder ligt nu dood te gaan.
Het is heel snel groeiende kanker!
Hersentumoren!
En nee! het is niet meer te redden. NEE, echt niet.
Flikker op met je advies, flikker op met je vakantie, flikker op met je positieve gezeik!
Ze gaat dood, en nee daar is niet zoveel positiefs aan.

De bestraling hielp de kanker in haar hoofd vertragen.
Een maand heeft ze nog redelijk kunnen praten.
Ze moest worden aangevuld, ze begreep je niet volledig en andere bijwerkingen aan kanker.
Ik kwam niet meer op school, moest de boodschappen doen, eten koken en veel regelen.
Mijn klasgenoten begrepen het niet. "Je kan toch wel eindexamen doen?"

Wat denk je dat mijn moeder vol met kanker zit,
en dat ik zo thuis kom en dat ze dan lekker thee heeft gezet met zelfgebakken appeltaart??!
(Oké ik begreep hun ook niet, maar das niet heel raar als je moeder op sterven ligt.
Raar maar waar, ik had even wat anders aan mijn hoofd.)

Nee, ik kwam niet thuis voor zelfgemaakte appeltaart.
Ik kwam thuis met de boodschappen, verwelkomde het bezoek.
Het bezoek dat haar soms niet eens te zien kreeg om dat ze al te ziek was.
Ik kwam thuis bij een moeder, die alleen nog maar in bed lag.
Niet meer kon praten, drinken kreeg uit een babyflesje en eten al weken niet meer deed.

Toen de chemo gestart zou worden bleek haar hele buik vol met tumoren te zitten.
Ze was zwanger van de kanker.
Geen chemo, ze mocht naar huis.
Naar huis om te sterven, er kon niets meer aan gedaan worden.

37 dagen na de eerste aanval.
Ik had zin om de hele wereld te bellen.
Alle mensen met hun goede bedoelingen willen laten zien dat ze me blij probeerde te maken met een dooie mus.
Om te zeggen "Ik zei het toch!"

7 dagen hierna blies mijn moeder haar laatste adem uit.
44 dagen, van diagnose naar dood.