Content

Terwijl ik in een rustperiode in mijn leven zit, zie ik anderen bouwen, instorten, herbouwen en verbeteren. Met elke tegenslag wil ik ze helpen. Het liefste bied ik altijd een oplossing, maar vaak is een luisterend oor belangrijker. Wat wanneer nodig is, is moeilijk te pijlen, maar simpelweg vragen waar de persoon behoefte aan heeft is een makkelijke oplossing.

Het eerste, echte rustjaar is bijna ten einde. Die zes maanden in de poederfabriek tel ik hierin niet mee omdat die baan meer stress in frustraties gaf dan toegestaan in een rustperiode. Nu, in de celtherapiefabriek, zit ik op mijn plaats. Het team is fantastisch, de werkzaamheden zijn van levensbelang en er is een goed toekomstperspectief. Ik val op, omdat de meerderheid net van school komt en het schoolbestaan doorzet op werk. Ik ben, al zeg ik het zelf, professioneel en enigszins opgegroeider. Volwassen wil ik bewust niet zeggen, want zo voel ik me niet. Wel onderscheid ik mijzelf door taken op te pakken, problemen op te lossen en afwijkingen aan te snijden. In plaats van het te laten liggen voor de volgende, pak ik problemen op en werk ik actief aan een oplossing. Veel mensen kijken verbaast als ze ergens over beginnen en blijkt dat ik dit al opgelost heb/mee bezig ben. Soms mist er een bepaalde assertiviteit bij mensen. Het lef om aan te pakken en de consequenties, posi- of negatief, te accepteren.

Mijn teamlead is dan ook erg te spreken over mijn werk en houding. Ik mag extra opleidingen doen en krijg projecten naar me toegeschoven. Iedereen krijgt trouwens projecten toegeschoven, maar de extra opleiding die ik ga doen, krijgt niet iedereen. Een beetje geluk, een beetje aanpakken. Toch, ondanks dat de werkzaamheden groter worden, voel ik me niet gestrest er onder. De hoeveelheid is nu denk ik wel aan de grens, maar dit gedeelte heb ik zelf in de hand. Het voelt onder controle. Het voelt relaxt.

En dat is iets nieuws. Het voelt relaxt. Ik geniet van de tijd die ik heb wanneer ik niet aan het werk ben. Er is niets dat moet, niets dat echt hoeft. Ik wandel graag en laat in het bos mijn fantasie op de vrije loop. Schrijven doe ik niet tenzij er behoefte aan is, en anders dan voor mijn gezin, heb ik geen extra verplichtingen of verantwoordelijkheden. Mijn leven is goed, en steeds wanneer ik me dat realiseer, ben ik daar extra dankbaar voor. Niet naar iemand specifiek trouwens, gewoon, in het open. Life is suffering, dus die realisatie dat je gelukkig bent, is goud waard.

Ik denk na over nieuwe projecten. Dan realiseer ik me dat het meeste op dit moment geen meerwaarde heeft. Na vier jaar presteren zijn vier jaar rust niet meer dan redelijk. Ik gun mensen de mentale en professionele staat waar ik nu in ben toe. Daarom is het jammer om te zien dat ze soms nog zo moeten vechten voor hun plek.

Ook zij zullen er komen. Het is een kwestie van tijd en doorzettingsvermogen.


-VLH