Continue omschakeling
Dat het zo verschrikkelijk verwarrend is, keer op keer mag duidelijk zijn.
De laatste tijd mag ik belachelijk veel positiviteit ervaren op het gebied van jongens.
Een jongen, mijn jongen, mijn vriendje.
Vanaf het begin van het jaar zijn we een 'ons' en genieten we van elkaar.
Het is alsof ik niet anders ken. Alsof de geborgenheid mij opslokt.
De gevoelens een loopje met me nemen en ik niets liever wil dan knuffelen.
Aanraking na aanraking. Bij hem zijn, met hem zijn en dan dicht bij elkaar.
Ervaren hoe het is als iemand je waardeert en je neemt zoals je bent.
Zelfs wanneer je dichtklapt, erg in jezelf gekeerd bent of even 'niets' wilt.
Dat je enkel mag zijn en tegen hem aan mag hangen. Het is bijzonder.
Het klopt, het is.
Tegelijkertijd zijn de donkere momenten bizar zwaar.
Ik trap tegen mezelf, ik herleef continu en ik droom heftig.
Vannacht was er eentje die zo echt leek maar zeer onrealistisch bleek.
Het was eng, verwarrend en gelovend in het niets.
Eenzaam en op een eiland. Zo verliep de tijd na het wakker worden.
En dan wanneer je midden in een herbeleving zit en je niets anders wilt dan jezelf verstoppen, klein maken en als een hoopje in een hoekje zitten om daar je tranen te laten krijg je een smsje met tekst die zo spreekt. Keer op keer krijgt hij het voor elkaar. Vaker dan eens weet hij het niet, maar is het toeval. Of niet.
Het is dubbel en de omschakelingen gaan soms moeizaam. Is het heden of verleden wat ik beleef. Voel ik of denk ik? Is het waar of droom ik nu? Het is een continue bezigheid waar ik zo verschrikkelijk moe van word en niet altijd meer begrijp de laatste tijd. Maar wat ben ik dankbaar voor het positieve punt wat nu met mij mee loopt en er telkens weer staat en naar me lacht. Hij die mij laat zijn en mij laat ervaren dat ik zeker ergens voor vecht.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende