Crisis

Mijn vorige bericht ging over spiegelogie en het aantrekken van wat jij wil. Welnu..ik heb al een aantal spiegelogie-bijeenkomsten achter de rug maar ik geloof dat er iets mis gaat omdat we tijdens zo'n bijeenkomst teveel nutteloze gesprekjes hebben tussendoor. Ik zal voorstellen om de volgende keer meer te focussen op het oproepen van energie dan te theekransen. De laatste bijeenkomst heb ik me gefocust op vergevingsgezindheid. Want elke weg lijkt wel bijna een soort van bewandelbaar, als je maar jezelf niet verliest in wanhoop of woede.


Momenteel verblijf ik bij mijn moeder. Wat goed is voor de afleiding en slecht voor mijn gezondheid (ik rook weer na 3 jaar). Ik weet dat dit tijdelijk is todat ik niet meer zo kwaad ben.

Sinds een maand, is het eigenlijk vrij turbulent tussen de Nep-Rus en mij. En dan bedoel ik ook echt. Het is uit en dat is an sich niets nieuws, want wel vaker hebben wij crisis gehad maar dat kwam meestal omdat hij iets niet deed (werk zoeken, sporten, werken aan zijn toekomst) en meestal beloofde hij dan beterschap en dan zou ik hem vergeven en ging het leven weer verder. Sabina noemde het "ongezond" en ik dreigde op een bepaald moment mijn gevoel voor hem te verliezen. Maar omdat hij mij op handen droeg en ik van hem hield, kwam het goed en herhaalde deze dynamiek zich diverse keren.

Welgeteld herhaalde dit proces zich zo'n 2,5 jaar lang. Hij heeft letterlijk al die tijd geleefd van het geld van zijn vader, vooral games zitten spelen met zijn vrienden maar ook mij zijn volle aandacht gegeven. Ik ben 1x bijna vreemd gegaan, zo seksloos en uitzictloos als het was geworden. Maar ik deed het niet en ik wilde het nog een kans geven. Nog meer kansen.

En toen kreeg hij eindelijk dit jaar een baan. Dit heeft zijn onafhankelijkheid in alle opzichten belachelijk exponentieel versneld. Maar niet op de manier die ik voor ogen had.

We kregen de zoveelste ruzie en ik maakte het uit maar voor een eerste keer werd onze dynamiek onderbroken. Hij zei niets meer om mij terug te krijgen. Maar ik legde mij erbij neer omdat ik zijn excuses en nietsdoenerij zat was. Toch kregen we weer contact (hij zei mij te missen) we spraken af en voor die week leek het goed en weer terug. Het was een fantastische week waarbij mijn libido eindelijk weer terug was, wij innig van elkaar hielden en lachten. Maar praten deden we niet. Waarom zou je? Het leek goed te zijn maar ik had de aarzeling niet gevoeld. Ik kwam er wel achter dat hij halfslachtig met een ander had gezoend. Het meisje interpreteerde zijn toenaderende fluisterwoorden als het moment dat iemand naar je toebuigt om te kussen. Toch is dit achteraf al een enorm teken: het betekende dat hij aan het ontdekken was of hij al klaar was om echt verder te gaan zonder mij.

Amper een week later kregen we weer ruzie en deze keer maakte hij het uit! Ik was kapot want ik snapte deze veranderingen niet.

Ik heb hem een formidabele liefdesbrief geschreven zoals hij pleegde te doen in het begin van onze relatie en twee onzekere weken volgden. Hij wilde praten maar hij had tijd nodig. We maakten een afspraak maar zei deze een paar uren van te voren af. Hij ging uit en was meerdere malen zwaar beneveld en op allerei manieren werden de bloemen zijnerzijds buiten gezet.

Ik ging naar een festival en heb pillen genomen. Het voelde gelweldig maar ik miste degene met wie ik 3 jaar lang dat samen heb beleefd. Hij reageerde niet op mijn geschreven en geappte gemis. En toen met de zondagdip de volgende dag, kon ik niet meer. Ik zei: ik moet duidelijkheid. Ik wil verder en daarvoor heb ik afsluiting nodig, dit kun je me niet aandoen. Hij zei dat hij het niet wilde uitmaken en dat we snel even moesten bellen. Het gesprek dat volgde was zo merkwaardig. Het eerste gedeelte van de aap kwam uit zijn mouw: hij had bindingsangst. Hij wilde in het begin kinderen al snel (volgend jaar) maar was daar niet klaar voor. Hij wilde reizen en zichzelf ontdekken. Hij wilde niet meer mijn school betalen, hij kreeg er stress van. Bovendien heeft hij een huis gevonden voor zichzelf en daar wil hij veel meer tijd alleen besteden.
En hoewel dit allemaal eigenlijk heel logisch klinkt, is het onverteerbaar dat dit wel 3 jaar de afspraak is geweest. Dit was de basis en anders eentje die er zou komen zodra hij een baan had.
Maar ik snapte het en het was voor even okay. Het is dus niet uit, maar hij heeft ruimte nodig, okay. Hoe nu dit gesprek af te sluiten en verder te gaan met elkaar? Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hij zei: je hoeft niks, bel me gewoon na je sollicitatie de volgende dag, we pick it up from there.

Ik bel de volgende middag, maar het voelt niet goed Hij sluit af met: ik spreek je wel weer. Welke relatie, AAN wel te verstaan, sluit af met een dergelijk einde?! In woord dus aan maar in daad echt verre van.

Maandagmiddag suddert het, dinsdag begint het al ondraaglijk te worden en daarna, woensdag ontplof ik. Dit is nog steeds onzeker en raar! Ik stuur hem een aantal gefrustreerde appjes: Hoe zie jij voor je dat we met elkaar omgaan? Ik weet het niet hoor! Kan je me wat meer vertellen over het idee dat je hebt hoe deze nieuwe omgang vorm te geven?

Ik word gebeld 3 uur later, terwijl ik aan het werk ben.

En hij zegt: we moeten praten. Ik schiet in de stress: wat, wil je het dan toch uitmaken? Niet direct, maar eerlijk gezegd weet ik niet wat ik wil. Ik wil doen wat IK wil en ik heb een ticket geboekt voor Thailand, ik ga voor 3 maanden.
Ik antwoord: ja maar, hoezo wil je dat ineens alleen doen? Ik was degene die altijd naar Thailand ging en daar heen wilde, hoezo wil je het ineens op eigen houtje doen? Mis je niet onzee vriendschap, onze liefde? Waarom wil je het niet samen doen (en waarom kies je niet een ander land uit - Thailand is mijn idee, ben ik al 3x geweest en jij wilde nooit iets - ga naar Brazilië ofzo). Je kan toch dat soort dingen doen, maar dan nog altijd bespreken?
Hij mist me enorm maar hij had het gevoel mijn leven te lijden, de dingen te doen die ik wilde en niet die hij voor zichzelf deed.

En ik ben nu gewoon zo FUCKING kwaad, hoe vaak heb ik mijn geld niet gestoken in hem i.p.v. te gaan reizen?!

We hebben donderdag of vrijdag afgesproken. En hoewel het voor het eerst was dat we woensdag een normaal gesprek hadden waarbij eindelijk ook weer eens het gemis werd uitgesproken en ik het eigenlijk helemaal niet erg vind dat hij wil reizen, ben ik furieus dat hij alles maar zomaar ineens voor zichzelf uitmaakt.

Ik weet niet hoe ik dit overleef. Ik heb zin om niks meer te voelen. Ineens heeft hij geld en hij ruikt de mogelijkheden, waar niet bij hoort een volwassenere levensstijl en mij voor een mini-beetje onderhouden, maar het hebben van bindingsangst en een quarter-life crisis. En oja, het niet op een volwassen manier met mij omgaan en wat we hadden.