Hij piepte als een beest (deel 1)

M (de moeder van de nep-Rus) en ik, wij hadden inmiddels een band opgebouwd.

Minuten nadat het uit was gegaan tussen haar zoon en mij, heb ik een dramatische app gestuurd, waarin iets stond in de trant van dat ik de keuzes van de nep-Rus toch echt niet kan accepteren, dat ik het echt heel vervelend vind hoe hij met mij en zijn leven om gaat en dat ik over hem heen moet komen. Dat ik dat alleen maar kon doen door alle banden te verbreken, inclusief die met haar. Ik moet er niet aan denken dat ik ineens zie dat personen uit mijn facebook zijn status liken, als hij in Thailand zit. Of erger: hij een nieuwe liefde heeft.

Ze zei het te begrijpen maar ook dat het haar zo'n zeer deed. Ze snapte het wel en accepteerde mijn beslissing. En ze zou me laten weten wanneer de nep-Rus was verhuist, zodat we in alle rust mijn berg spullen zouden kunnen verhuizen.

Anderhalve week later na die gebeurtenissen en 2 dagen voordat ik naar Duitsland ging, ontving ik een app van haar. Dat ze het zo naar vond dat we geen contact meer hadden en dat ze mij echt niet zomaar uit haar hartje kreeg. Of ik tenminste wilde laten weten hoe mijn sollicitatie was verlopen.

Het was zo hartverwarmend en ik miste haar ook ontzettend. En mijn woede was al een klein beetje gezakt dus ik kon het wel weer aan met haar te praten. Ik zei dat ik haar ook in mijn leven mis, dat ik het wel zou kunnen af en toe met haar om te gaan.

Zij was zo blij om het te horen! Ze had er zelfs om gehuild en van wakker gelegen.

De week erna, toen ik terug was uit Duitsland en op een brief van de nep-Rus aan het wachten was (in Duitsland liet hij me schrikken: ineens ontving ik een app terwijl al het contact verbroken was dat hij een brief had geschreven en of ik daar op wilde reageren), gingen M en ik uit eten.
Het was fijn, het was pijnlijk tegelijk. Ze zou de week erna voor een maand op vakantie gaan.
"Wie past er dan op de poezen?" vroeg ik. Je moet weten dat het huis zeer centraal gelegen is en groot.
-"Ja, de nep-rus kan elke dag even langs fietsen. Natuurlijk mag jij erin, heel graag zelfs en ik heb het je willen vragen. Maar misschien is dat een beetje raar."
Ik bevestigde mijn behoefte alleen te zijn en dat kan heel goed in dat huis. We aten nog een ijsje in het park en we spraken af om de brief van de nep-Rus af te wachten. Dat als het goed zou voelen, ik inderdaad voor een hele maand in dat allerfijnste huis zou verblijven.

De brief kwam maar niet. Ook niet in de daarna beloofde digitale vorm. Wel 2x volgde een belofte zijnerzijds maar hij kwam maar niet. Ik ontstak in woede. Nou wacht ik verdomme alweer en verkeer ik wederom in onzekerheid! Ik had mezelf nog zo beloofd dat niet te doen.

M vroeg al snel of ik toch nog interesse had. En dat had ik zeker. Laat die typhus-ex maar in zijn kleine kutkamertje zitten, ik zou heersen over zijn ouderlijk huis. De dinsdag die volgde, haalde ik de sleutel op. Het eindigde met een zeer gezellig familie-diner (stiefvader en zusje van de nep-Rus en M).
Maar soms werden anekdotes verteld en die gingen ook wel eens over de nep-Rus. Ik had wat rosé op en kromp soms ineen.

De dag erop ging ik na werk meteen 's-avonds naar het huis. Hij appte me en vroeg vanaf wanneer ik daar zou zitten. Ik antwoordde uren later dat ik er al zat. Ik wilde niet eens antwoorden want ik was zijn uitstelgedrag alweer meer dan beu. Maar ik had het internet-password nodig. Hij wilde eigenlijk al meteen de dag erna langskomen voor de was en een gesprek maar ik had al een afspraak staan met Anne. Dus toen werd het vrijdag (gisteren dus).

Hoe ging dat gesprek? Supermerkwaardig. Ten eerste kwam hij veel eerder aan dan geanticipeerd. Ik kwam onder de douche vandaan en dan zegt ineens zijn vertrouwde stem: "Niet schrikken - ik ben er al." Dan schrik je sowieso. Even een kort gesprekje maar ik moest nog wat dingen doen. Hij kreeg net een order binnen en begon jongensachtig tegen z'n telefoon te praten. Ik had er alweer de pest in en liep toen maar gewoon de deur uit. Ik zou hem wel zien na mijn dingen gedaan te hebben. Hij hing uit het raam: "Zie ik je dan wel zo?"
-"Ja," zei ik, "zoals afgesproken, als je gesport hebt en wat eten gaat maken."

Toen ik terug kwam wilde hij welkom knuffelen maar ik wilde dat niet. Ik zie het nut daar echt totaal niet van in. Het maakt alles alleen maar moeilijk.
We waren wat aan het praten over onze levens en het was al met al best een leuk gesprek. Hij had de sigarettengeur van eerder opgemerkt. "Waarom?" vroeg hij.
-"Ja, wat denk je, stress. Jij en ik, mijn studie, mijn werk." Ik voelde tranen opborrelen en poogde ze te onderdrukken, maar toch wisten een paar van die krengen te ontkomen.

Het gesprek ging verder. En nu hij wist van mijn sigaretten, waarom zou ik ze dan ook gewoon niet roken in zijn bijzijn.
We verplaatsten ons naar het dakterras en het gesprek bleef nog heel even oppervlakkig doorgaan. Maar het zat me dwars. Hij was hier niet om over koetjes en kalfjes te zeveren. Dus toen begon ik er maar over.

"Wat wilde je nou eigenlijk zo graag vertellen in die brief? Ik neem aan dat dat is waar je over wilde praten..?"

-"Ja, maar nu is niet de goede tijd om dat te doen. Ik heb nog steeds niet gesport. Ik moet zo weg. Het is niet iets om te overhaasten. Ik moet goed nadenken over wat ik wil zeggen en voorzichtig zijn met de woorden die ik gebruik."

-"Dat snap ik, dat je de tijd ervoor wil nemen. Maar jij moet ook snappen dat de rek er wel een beetje uit is. Jij wilde niet verder met mij, dat heb ik dan te accepteren. Jij had het gevoel dat je niet de man kon worden als je met mij zou blijven. Dat ik mijn leven al helemaal uitgestippeld voor me heb liggen - wat overigens echt niet zo is. Ik ben 32 en ik studeer en woon in een kamertje. Dat is niet hoe ik mijn leven voor altijd voor me zie. Maar jij krijgt het benauwd. Er valt met mij te praten over dingen zoals je reis en het hebben van kinderen, maar dat wilde je niet. Je wist niet wat je wilde maar je wilde in ieder geval niet samen zijn want, zo zei jij het letterlijk, zelfs als we het een hele maand gezellig zouden hebben dan zou een enkele ruzie ondraaglijk zijn voor jou. Je hebt dus alles wat wij hadden willen verbreken. Ik heb me daarbij neer moeten leggen en over jou heen komen gaat alleen als ik je helemaal niet meer spreek. Het is te pijnlijk. En hoewel het een grijze tijd is, die afgelopen paar weken was er in ieder geval duidelijkheid. Acceptatie. Toen ineens ontving ik je app met de mededeling dat je een brief voor me hebt, vervolgens kom je letterlijk je belofte drie keer niet na deze alsnog te versturen of te bespreken. Ik vind dat niet eerlijk. Ik gaf je al een opening door je brief af te wachten en nu laat je het toch weer afweten. Ik kan niet met die onzekerheid omgaan. Dus kan je me in ieder geval vertellen wat er dan in een notendop instaat?"

Hij begint ongemakkelijk in de bank te hangen en schuift wat heen en weer. Zijn hele houding is veranderd in eentje van stilzwijgen. Een hoopje ellende zit daar ineen gedoken op de bank van het dakterras.

-"Ja, gewoon. Dat ik het allemaal niet weet. Ik weet niet hoe ik met mijn gevoelens moet omgaan. Daarom neem ik ook zulke rare beslissingen. Ik had gewoon niet het gevoel dat ik uit de situatie kon komen waarin ik zat zonder rigoureuse keuzes te maken."

-"Maar ik kreeg het gevoel dat je een antwoord wilde hebben, dat je naar mijn zienswijze vraagt, klopt dat? Kan je me niet vertellen in het kort wat je dan wilde weten?"

-"Ik moet daar echt meer over nadenken."

Na wat over en weer gezwijg, verplaatsen we ons naar beneden. Het blijft stil en awkward. Ik neem opnieuw het voortouw.

"Ik vind dit nogmaals heel moeilijk. Dus ik wil graag duidelijkheid. Ga je dat doen door nog een brief te schrijven of een mail of wil je alsnog een gesprek aangaan?"

-"Weet je wat: ik stuur je wel een nieuwe brief. Ik denk dat ik hem maar opnieuw ga schrijven."

-"Ja, dat is goed maar wanneer kan ik deze verwachten?"

-"Verwacht maar niks. Ga er maar niet vanuit dat ik de brief schrijf."

Weer is het even stil.

-"Ik heb dat toch liever niet, hoezeer ik je ook je ruimte gun. Het is te onduidelijk. Ik heb een datum nodig."

-"Zullen we dan aanstaande zondag praten (morgen)?"

-"Dat is goed," antwoord ik.

Ik ga maar weer het dak op om een sigaret te roken.

Vanaf het trappetje zegt hij me gedag. En weg is hij om te sporten.