Dag 1. Indicent

Echt bizar hoe ongelukken letterlijk in een klein hoekje kunnen zitten. Het ene moment ben je aan het werk en heb je de beste carnaval van de afgelopen paar jaar, en het volgende moment lig je in een ziekenhuis in Rotterdam. Heel vreemd. Normaal heb ik ook echt nooit wat dus dat maakte dit al helemaal een dingetje.

Anyways, op maandag 12 februari 2018 was ik aan het werk in de mooiste kroeg van Tilburg. Geen problemen het was nog super rustig, maar we waren aan het voorbereiden op een shitstorm aan mensen aangezien het feest in de tent tegenover ons bijna afgelopen was. Komt er iemand naar de bar toe om te klagen over de damestoiletten die verstopt zitten. Ik ga kijken, en inderdaad, 2 van de 3 toiletten stonden vol water. In eerste instantie heb ik geprobeerd ze te ontstoppen met een plopper, maar die bleek stuk te zijn. Hierop ben ik naar de kroeg naast ons gelopen om te vragen of zij er een hadden die we konden lenen. Dat bleek niet zo te zijn. Mijn baas stond toevallig op het terras bij die kroeg, dus ik legde de situatie aan hem voor. Om toch goede service te leveren wilde ik de toiletten met vloeibare ontstopper leeg proberen te krijgen. Dit mocht van mijn baas.

Aangezien ik vloeibare ontstopper (industriële sterkte natronloog) een beetje eng vind probeerde ik een collega van me zo ver te krijgen om dit in mijn plaats te gaan doen. Echter moest ik toch echt zelf gaan omdat het om de damestoiletten ging. Ik daarheen dus. Het eerste toilet ging prima, al betwijfel ik of de natronloog door zo'n laag water heen enig effect ging hebben.

Maar toen ging het dus mis.

Toen ik naar het tweede damestoilet wilde lopen bleek deze bezet te zijn. Waarom mag Joost weten want die pot was al compleet overstroomd. Mee dat ik voor die deur sta gooit het meisje dat op het toilet zat de deur open, tegen mijn arm aan. Daarbij stroomt er een kleine hoeveelheid ontstopper over mijn hand. Doordat dit brandt laat ik, fucking idioot die ik ben, in een reflex die fles los. Ik probeer hem nog op te vangen, maar het was tevergeefs. De fles landt recht op de bodem en de ontstopper spuit als een soort vulkaanuitbarsting uit die fles. Thank god waren de meeste dames al uit de toiletten verwijderd. Ik kreeg de volle laag en ook het meisje dat uit het toilet kwam kreeg iets van de vloeistof op zich.

Vanaf dit moment wordt het een beetje wazig. Ik weet nog wel dat mijn eerste 5 woorden (sorry voor het taalgebruik) "kanker, kanker, kanker, kanker, kanker" waren. Normaal zou dit precies niet mijn eerste woordkeuze zijn, maar het dekte de lading blijkbaar het best. Ik was even in paniek en riep naar mensen dat ze me moesten helpen en 112 moesten bellen. Ik voelde de vloeistof warm worden en in mijn huid branden. Hierop bedacht ik me dat ik zelf gewoon bijna afgestudeerd HBO Verpleegkundige ben. Ik weet nog dat ik dacht "Kim hou op man idioot je bent verpleegkundige, je weet wat je moet doen". Hierop heb ik meteen mijn lenzen uitgedaan omdat ik het voelde branden in mijn ogen. Ook de kleren waar het op zat heb ik meteen uit gedaan. Ik wist nog wel dat chemische brandwonden de enige brandwonden zijn waarbij dat moet. Daarna ben ik meteen gaan spoelen met water en heb ik mijn collega erbij laten halen.

Blijkbaar heb ik mensen aangestuurd en instructies gegeven wat er moest gebeuren. Kleding uit waar het op zit, huisartsenpost bellen voor advies, spoelen met water. Toen mijn collega erbij kwam ontstond er lichte paniek onder het personeel. We werden mee naar buiten genomen om met de huisartsenpost te bellen. Deze heb ik zelf nog te woord gestaan om mijn gegevens en de ernst van de situatie door te geven. Hierna heb ik aangegeven dat we echt verder moesten gaan spoelen, ook op advies van de huisartsenpost. Hierop heeft mijn collega de keukendeur opengemaakt zodat we ons af konden spoelen. Ik weet nog dat ik bij de wasbak stond te spoelen in mijn bh en de eigenaar van de kroeg inmiddels gearriveerd was. Hij stond in de keuken samen met 2 floormanagers om te regelen dat wij medische hulp kregen. Ik was in de tussentijd tegelijkertijd mijn gezicht aan het spoelen en een vriend van mij aan het bellen. Ik had namelijk niet echt veel zin om alleen naar het ziekenhuis te gaan.

Ik weet nog dat er een meisje naast mij stond die mij hielp met mijn telefoon. Zij wilde mensen voor mij bellen en attendeerde mij erop dat ik moest blijven spoelen. Dat scheen ik af en toe even te vergeten. Toch apart.