**week 1. Limburg.

De eerste week na mijn ongeluk was een beetje een gekke week. In eerste instantie had ik niet veel last van wat er gebeurd was. Ik bleef er vooral zelf ook heel veel grapjes over maken om het een beetje positief te houden. Op de tweede dag na het ongeluk moest ik echter ook een keer naar buiten. Dat was echt heel lastig. De eerste mensen die ik tegenkwam waren een moeder met twee kindjes. Een kindje schrok van mij en daar moest ik enorm van huilen, haha. Gelukkig was de oogcontrole waar ik toen heen ging wel positief. Er was geen schade te zien aan mijn oog .

Die (woensdag) avond ben ik naar de carnaval afterparty geweest van mijn werk. Ik mocht niet meer achter de bar staan of mee doen met de poetsdag, maar mijn baas en collega's vonden het wel erg leuk als ik me even liet zien op de after die we elk jaar hebben. Ik ben toen mee gaan eten en heb aan heel veel mensen uit moeten leggen wat er nou precies gebeurd was, haha. Ik moest wel weer even huilen, maar alle collega's van het hele plein hebben me super lief opgevangen en willen me allemaal erg graag helpen. Voelde echt heel fijn om zo enorm gesteund te worden door zo veel mensen .

Mijn baas heeft me zelf nog genoemd in zijn after carnaval speech. Was echt heel lief. Het raakte hem ook echt hij kreeg er helemaal een brok van in zijn keel.. Was heftig om te zien dat dit zo veel met mensen kan doen.

Na het eten ben ik direct naar het station gegaan, bowlen zou ik niet kunnen en ik mag toch geen alcohol dus de rest van het feestje was dit jaar niet voor mij weggelegd. Haha. De rest van de week ben ik bij mama thuis geweest in Limburg. Was heel fijn om even niks te hoeven, en vooral om niet constant alleen thuis te zijn. Mama werkt in een apotheek dus die had gelijk al mijn recepten voor pilletjes en zalfjes voor me gehaald, en we zijn samen gaan shoppen om katoenen kleding voor me te halen, zodat mijn wonden niet zo jeukten.

Op donderdag ben ik naar de huisarts geweest in mijn dorp, omdat ik bang was dat mijn wonden gingen ontsteken. Ik wist vanuit mijn opleiding natuurlijk wel dat brandwonden vaak tekenen van ontsteking laten zien, omdat dat bij het helingsproces hoort. Maar ik wist ook dat brandwonden extra gevoelig zijn voor infecties. Aangezien ik geen risico's wilde lopen heb ik het toch maar laten checken. Zelfs de huisarts schrok een beetje van de grootte van mijn wonden. Gelukkig was er geen infectie te zien.

Vrijdag ben ik met mijn vader en broertjes naar Rotterdam geweest voor controle. Ook daar stelden ze mij gerust: dit hoort bij de genezing. Ik heb toen enorm veel antibiotica zalf en antibiotica gazen om mijn arm heen gekregen om het gele weefsel uit mijn wonden te krijgen. Ook heb ik toen een recept gekregen voor diclofenac, omdat ik de laatste dagen meer pijn begon te krijgen. Ook zou dat preventief ontstekingsremmend werken.

De antibioticazalf bleek een succes te zijn. Vooral voor de plekken op mijn gezicht maakte dat spul een wereld van verschil over het weekend! Helaas waren de gazen op mijn arm niet geheel geschikt voor mijn wonden. Die bleken enorm te gaan verkleven en dat werd enorm pijnlijk. Op een maandag heb ik zelf het verband verwijderd en een nieuw verband aangebracht omdat het echt niet meer functioneerde zo.

Omdat ik verder niet bijzonder veel te doen had in t dorp naast mijn hondje vervelen en familiebezoekjes doen heb ik vooral heul veul tijd gehad om mooie collages te maken van mijn wonden Vind ik als verpleegkundige in opleiding natuurlijk vet interessant om bij te houden, haha. Ik vind dat het herstel echt mega goed gaat, vooral in mijn gezicht had ik nog niet zo snel vorderingen verwacht!