**Dag 1. Spoedeisende hulp

Eenmaal in de ambulance werd mijn arm ingepakt en kreeg ik een infuus. Uit automatisme wilde ik het infuus afdrukken voor er een zak NaCl aangehangen werd, dus natuurlijk kreeg ik de vraag of ik vaker in de ambulance had gelegen. Ik gaf aan van niet, maar dat ik later wel erg graag op de ambulance wilde komen werken, en dat ik bijna afgestudeerd was als HBO Verpleegkundige. Vanaf dat moment was al de zorg een feestje, want ik werd overal enorm bij betrokken. Uitleg werd gedaan op medisch niveau en tijdens de overdracht naar de SEH werd vermeld dat ik bijna verpleegkundige was. Ik kreeg geen onnodige uitleg meer en mocht zelf veel bepalen. Wel was er een verpleegkundige een beetje bezorgd omdat ik al de pijnstillers weigerde. Ik wou echter de pijn blijven voelen zodat ik zeker wist dat mijn brandwonden niet derdegraads waren. Zij vond dit niet zo logisch. Ik wel.

Op de SEH hebben R. en ik nog even onder de douche gestaan. In totaal hebben we 45min tot een uur samen gedouched. Op zich een goede manier om elkaar te leren kennen toch. Aan het eind van ons douche avontuur had ik het echter enorm koud. Ik moest op een bedje gaan liggen en mijn bloeddruk en saturatie werd constant gemonitord. Ik kreeg wel 6 verwarmde dekens en een dekbed om onderkoeling tegen te gaan, en mocht niks meer eten en drinken in verband met het risico op shock verdrietig. Gelukkig was mijn vriend R. nog wel bij mij. Ik heb mijn moeder gebeld, en mijn ex belde me nog op. Mijn collega had hem al op de hoogte gesteld.

Op de SEH was het vooral erg lang wachten. Er was al snel bekend dat ik overgeplaatst zou moeten worden naar het brandwondencentrum in Rotterdam. Echter moesten we nog afwachten of R. ook daarheen zou moeten. Dat duurde erg lang. Op de SEH heb ik al wel foto's gemaakt voor mijn eigen documentatie. Hier waren de wonden nog niet zo erg.



Toen bekend was dat R. niet naar Rotterdam hoefde ben ik meteen weer in de ambulance geladen. Helaas kon er niemand met mij mee naar Rotterdam omdat ik daar moest blijven logeren, dus was ik vanaf dat punt alleen.

In de ambulance was het wel weer ouderwets gezellig. De ambulanceverpleegkundige maakte grapjes over onverwachts vroege stages en heeft een aantal foto's van me gemaakt om mijn ervaring vast te leggen.



In het brandwondencentrum werd ik eerst nagekeken door een aantal verpleegkundigen en een arts. Gelukkig gaven zij aan dat het allemaal wel mee viel en oppervlakkig tweedegraads verbrand was. Op de SEH werd namelijk gesproken over derdegraads. Dat was al een hele opluchting. Ik werd ingesmeerd met vaseline en kreeg zalf voor in mijn oog. Daarna mocht ik gaan slapen. Niet dat ik heel veel heb kunnen slapen, maar ik heb mijn best gedaan. ik heb in het brandwondencentrum nog foto's gemaakt voor mijn moeder. Je ziet hier ook echt dat het al verder gebrand is dan op de SEH.


22 feb 2018 - bewerkt op 22 feb 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Kimmii93
Kimmii93, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende