Dagboek ECIW - 11 november 2018

Een Cursus in Wonderen is een boek dat gekmakend kan werken. In elk geval bij mij en ik ga proberen uit te leggen hoe dat komt.
Allereerst wil ik nog even terugkomen op iets wat ik in mijn bericht van 9 november schreef, namelijk dat ik volgens de cursus ook God ben. Nu kwam ik van de week in de plaatselijke kringloopwinkel (toeval of niet) het boekje ‘Inleiding tot A Course in Miracles’ van Kenneth Wapnick tegen (wat ik uiteraard voor die € 1,60 niet liet liggen) en daarin lees ik net dat het een grote vergissing is om te denken dat je God bent. Wat ik ben is een zoon van God, een uitbreiding die God heeft geschapen. Weliswaar ook met het vermogen te scheppen, maar ik kan God niet scheppen. In de cursus wordt ook gesproken over het zoonschap. Christus is de zoon van God, een uitbreiding dus, die God heeft geschapen en sinds we denken afgescheiden te zijn, zijn we als het ware opgesplitst in allemaal stukjes die tezamen het zoonschap vormen. En als ik het goed heb begrepen is het complete zoonschap Christus.

Jawel, allemaal al verwarrend genoeg en dat is nog niet eens het gekmakende waarover ik het had. Om duidelijk te maken waar ik tegenaan loop, probeer ik eerst zo goed als me dat lukt uit te leggen hoe het voor zover ik het begrijp allemaal in elkaar zit volgens de leer van de cursus. Al ben ik pas bij bladzijde 86 en heb ik een stuk of 10 oefeningen een beetje gedaan, heb ik mede dankzij Renard’s De Verdwijning van het Universum inmiddels een aardig beeld.

Goed, daar ga ik. De taal die de cursus gebruikt haakt in op het christelijke taalgebruik uit de bijbel. Dit is gedaan, omdat de cursus eigenlijk een correctie is op de bijbel. In de cursus worden veel dezelfde termen gebruikt, maar ze hebben een andere betekenis. Je kunt wel stellen dat de bijbel een grote vervorming is van de waarheid volgens de cursus.

Het enige dat daadwerkelijk bestaat en de enige werkelijkheid is God. God is het zijn zelve. Tijd en ruimte bestaan niet. Wat God is is dan ook niet uit te drukken in woorden: het is vormloos, onveranderlijk en eeuwig. Wat wij kunnen begrijpen moet in tijd en ruimte passen. Het is dan ook voor ons niet te bevatten dat er alleen God bestaat, maar dat God wel een uitbreiding heeft en dat is Christus, onder andere ook wel de Zoon van God genoemd. Nu is er een vreemd moment geweest wat de cursus ook niet uitlegt, dat Christus zich wilde afscheiden van God. Hoe onbegrijpelijk ook, het is een moment geweest dat zich niet heeft voorgedaan, maar tegelijkertijd is daar toch de illusie onstaan dat er afscheiding bestaat. Je zou als het ware kunnen zeggen dat het een gedachte of droom was van Christus.

Op het moment van die gedachte is het ego ontstaan. Het ego gelooft dat we ons bevinden in een wereld afgescheidein van God. Het ego is volledig gedreven door angst. Dit komt doordat het ego vreselijk bang is dat God woest is, omdat het zich van Hem heeft afgescheiden. Voor het ego is het van het grootste belang om afgescheiden te blijven. Teruggaan naar God betekent tenslotte zijn einde. Dit ego is wat wij in onze wereld als onze ik zien. Het is de stem (de denkgeest) die bij ons op de voorgrond aanwezig is. Alleen zijn we ons niet bewust van die angst van het ego.

Op hetzelfde moment dat het ego ontstond is de Heilige Geest mee onze wereld ingestuurd. De Heilige Geest is de juiste Denkgeest, die communicatie met God nog mogelijk maakt. Je moet er dan wel voor kiezen naar Hem te luisteren. Hij is als een gids die je kan helpen de juiste beslissingen te nemen.

Tevens hebben we hier dan direct de zogenaamde Heilige drie-eenheid besproken, namelijk: God (de Vader), Christus (de Zoon) en de Heilige Geest.

God en Christus bevinden zich zoals gezegd buiten tijd en ruimte, ook wel het eerste niveau genoemd. Wij mensen, de zonen van God (of het zoonschap) bevinden ons in een illusoir bestaan. Het hele universum maakt daar onderdeel van uit en dit is het tweede niveau. Omdat het een illusie is, kan het niet anders dat we uiteindelijk weer onderdeel uit zullen maken van het eerste niveau, waar we eigenlijk ook zijn. Zolang we ons identificeren met het ego (de onjuiste denkgeest), blijven we ons in deze afgescheiden wereld wanen. Het is dus de bedoeling dat we los komen van het ego. Dat kan door ons niet langer door het ego te laten leiden, maar door de Heilige Geest of door Jezus of een ander deel van het zoonschap dat al los is gekomen van het ego en zich heeft verenigd met het eerste niveau (dus door een juiste Denkgeest).

Het opgeven van het ego leidt uiteindelijk tot de Verzoening. Om daar te komen moeten we de wereld die we als onze realiteit ervaren gebruiken als onze leerschool. We moeten leren niet te luisteren naar de beschuldigende stem van het ego, maar naar de juiste Denkgeest. Ons denken bepaalt ons handelen. Een Cursus in Wonderen is dan ook een cursus met als doel je denksysteem zodanig te beïnvloeden, dat je je sneller weer kunt verenigen met God. De bedoeling is dat je niet langer oordeelt en alles en iedereen altijd vergeeft. Dit door in te zien dat iedereen die een ander wat aandoet handelt uit angst en/of pijn. Daar komt bij dat het allemaal niet de realiteit is. Wat je denkt te ervaren gebeurt niet echt. Niemand kan een ander pijn doen en dood bestaat niet. Het enige dat bestaat is tenslotte God en dat is waar jouw thuis is en waar je onderdeel van uitmaakt.

Ben je nog niet afgehaakt? Wauw! Er valt nog wel meer te vertellen, maar voor mij is het zo ook wel even voldoende. Uiteindelijk kan ik je nu vertellen wat ik zo gekmakend vind aan de cursus.

Allereerst het positieve en fijne ervan. Het feit dat het een correctie is op de bijbel doet me goed. Ik ben fel tegen heel veel wat de bijbel vertelt en hoe God daarin wordt verpersoonlijkt tot een wraakzuchtige straffende machtswellusteling, die aanbeden moet worden. Dat is namelijk niet wat bij liefde past, die God hoort te zijn. Ook fijn is dat de cursus aangeeft dat we allemaal broeders en zusters zijn en we ons vroeg of laat met God zullen verenigen. Dat liefde de weg is is ook iets waar ik voor de volle 100% in geloof.

Maar dan… het zal meer de schrijfstijl zijn dan zo bedoeld, maar in de cursus staat constant dat we van alles moeten en dat staat me al snel tegen. Onze wil is die van God. Uiteraard is het het ego dat tegensputtert, want dat wil een individu zijn met een eigen wil. Het is een lastig punt jezelf voor te houden dat je een eenheid bent met God en dus sowieso altijd hetzelfde wil, want er bestaat maar één wil.

De stijl die de cursus gebruikt voelt als indoctrinatie. Uiteraard beweert de cursus de waarheid te vertellen, maar het lijkt alsof ze je geen keus laat het te doen geloven. Het is als brainwashing, zeker ook de oefeningen dienen daartoe. Maar ja, hoe anders kun je proberen iemands denken te veranderen, zou je zeggen. Dus het is ergens ook wel logisch.

En dan dit… het leven dat we kennen is een illusie. De cursus vertelt over een wereld vol ellende die we als onze werkelijkheid zien, terwijl er een volmaakte liefdevolle eenheid op ons wacht. Maar dit is het leven dat ik ken, met mijn gezinnetje en andere mensen die me lief zijn. Ons huisje, onze lieve poesjes, mijn platenkast… de schoonheid van dingen als muziek, de natuur… het fijne aan lachen, dansen, plezier hebben… Het is niet alleen maar één grote hel, toch? Natuurlijk zie ik de overspoeling met ellende van rampen, oorlogen, aanslagen, ziekten, dood en verderf wel. Maar in mijn eigen kleine wereldje zijn ook nog genoeg fijne dingen te vinden. Het staat me tegen dit als een illusie te zien. Hoe doe je dat eigenlijk, naar je lieve dochters kijken en ze gewoon als illusie zien? En wil ik dat eigenlijk wel?

Daar komt bij dat ik van mezelf best al aardig wereldvreemd ben, om het zo maar te noemen. Ik voel me al niet heel erg thuis op deze wereld en door de wereld als illusie te zien lijk ik me eerder meer vervreemd te voelen. En dan de gedachte dat ik me in deze leerschool eigenlijk alleen maar bezig moet houden met vergeven en niet oordelen. Alles bij elkaar heeft het vooralsnog een wat deprimerende werking op me.

Wat zo gekmakend is, is dat het me gevoelsmatig in tweeën splitst. Ja, de cursus heeft een bepaalde aantrekkingskracht op me, ja ik verlang naar een eenheid die ik op aarde nog niet heb kunnen vinden, ja ik wil liefde volgen als hoogste goed. Op een andere manier naar dingen kijken en zo min mogelijk oordelen deed ik sowieso al vele jaren. Dus ja, ik wil iets van de cursus en lijk er ook wel iets mee te kunnen, maar… Maar dat niets echt iets betekent en ik mijn eigen identiteit gevormd door mijn ego moet opgeven en alleen nog maar moet luisteren naar die juiste Denkgeest, ik dus het oude vertrouwde aan de wilgen moet hangen en het leven als een leerschool moet gaan zien om te vergeven en niet te oordelen roept ook een bepaalde weerstand in me op. Ik krijg er zelfs de neiging van om te rebelleren. Ik weet ook niet of ik het allemaal kan geloven of wil geloven, gemengde gevoelens alom.

Dat dus… Ik ben nog lang niet klaar met de cursus en ik ben ook zeker niet van plan er mee te stoppen, maar dat het van een leien dakje gaat kan ik zeker niet zeggen. Nu heb ik gelezen dat de cursus daar ook wel om bekend staat en dat weerstand er bij hoort, maar ik kan nog niet zeggen waar het me uiteindelijk zal brengen. Ik blijf kritisch en bekijk ook graag de andere kant. Ook de negatieve ervaringen die mensen er mee hebben en de kritische kijk erop van anderen neem ik mee in mijn eigen proces van het doen van Een Cursus in Wonderen. Zo ook kwam ik in mijn zoektocht het relaas tegen van iemand die de cursus helemaal stuk heeft gelezen, maar bij wie uiteindelijk toch een negatief beeld ervan de doorslag heeft gegeven. Je kunt dat hier lezen.