Dagboek ECIW - 4 november 2018

Op sommige dagen kom ik behalve aan lezen ook niet toe aan mijn voornemen dan toch even naar vorige oefeningen te kijken. Ik denk dat ik me daar gewoon bij neer moet leggen. Als je hoofd er niet naar staat of je bent te moe, dan schiet jezelf ertoe dwingen niet veel op, denk ik. Tenslotte mag ik er zo lang over doen als ik wil. Veel belangrijker is dat ik de motivatie behoud om er mee bezig te blijven.

Ook schrijf ik hier niet elke keer als ik in ECIW heb gelezen. Ik geloof ook niet dat dat veel zin zal hebben. Wel zal ik met regelmaat schrijven, minimaal wekelijks moet zeker lukken.

Ik had het voorheen al gehad over twijfel. Dat is natuurlijk niet zo vreemd met oefeningen waarin je moet zeggen dat hetgeen je ziet niets betekent. Zeker als je om je heen kijkt en bijvoorbeeld je kinderen ziet. Hoe kunnen die nou niets voor je betekenen? Maar het is denk ik ook wel belangrijk om het verschil in te zien tussen iets betekenen en iets voor je betekenen. Je kunt natuurlijk gewoon van ze houden. Alleen in deze hoedanigheid zijn ook zij een illusie. Ze zijn in werkelijkheid niet het afgescheiden lichaam dat je ziet, maar onderdeel van het nooit veranderende Goddelijke, net als alles en ieder mens. Allemaal tezamen zijn we één geheel. Dus elk mens is van even grote betekenis voor de ander, iedereen is onze broeder of zuster. Niet oordelen en iedereen altijd vergeven is de enige weg terug naar de eenheid, die tevens de hemel is. En eigenlijk zijn we daar al, alleen moeten we ons dat herinneren. We moeten ons herinneren wie we in werkelijkheid zijn. Alles wat we zien in deze wereld is niet echt, dus heeft het geen enkele zin er een oordeel aan te hangen of mensen als schuldigen te zien.

Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar er komt nogal wat bij kijken om op die manier te kunnen denken. We worden tenslotte enorm beïnvloed door hetgeen onze ogen zien en door onze gedachten daarover. Een van de dingen die de cursus dan ook blijft herhalen is dat wat we zien niet de werkelijkheid is. Ik heb op dit moment nog geen idee of ik het ooit voor elkaar kan krijgen zo naar de wereld te kijken. Wat ik wel constant probeer is alles en iedereen te vergeven en niet te oordelen. Dat is natuurlijk al lastig genoeg. De eerste stap is je bewust worden van je constante eigen oordelen en jezelf daarin corrigeren.

En dan hebben we nog te maken met het ego, dat er juist op uit is om het gevoel van afscheiding in stand te houden. Het ego wil ons vasthouden in deze droom, terwijl Een Cursus in Wonderen ons juist wil helpen wakker te worden. Er lijkt dus een soort van strijd te ontstaan. Al denk ik dat ECIW niet uit is op een strijd, maar ons eerder op een zo zacht mogelijk wijze wil wekken. In dat opzicht kun je als lezer van dit wonderlijke boek dan ook weinig anders doen dan je erdoor laten leiden. Het is niet voor niks op een specifieke manier opgebouwd, het heeft een plan en dat is jou op een zo goed mogelijke manier te helpen.