Dankbaar?
In niet veel meer (of minder) dan een minuscule boxershort hang ik verduft boven een wc (die niet de mijne is, klein detail). Met moeite weet ik mezelf staande te krijgen, staande blijven is alleen al lastiger. Ik wankel naar de wastafel, waar ik probeer mezelf wat te fatsoeneren (in de hoop dat mensen niet zullen zien hoe klote ik me voel). Mijn eyeliner (die zich normaal rond mijn ogen bevind) zit nu op mijn kin en van mijn lippenstift zie je niets meer (op een rode veeg richting mijn wang na). Het huilen staat me nog steeds nader dan het lachen. It's o so hard. Elke dag verbaas ik me er weer over dat ik nog leef, maar dankbaar ben ik allang niet meer.
susieQ, vrouw, 115 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende