Watching.
Halfopen ogen (en gesloten gordijnen). Met de gordijnen gesloten is het op mijn kamer geen winter. Tussen alle kussens en dekens lig ik, een klein meisje, te doen alsof ze niet bestaat. Maar als mijn zusje de kamerdeur open gooit en mijn naam roept besef ik me (wederom) dat ik wel besta. The matrass fucks up my spine, maar daar kan ik mee leven. "Nog heel even mama, nog heel even" mompel ik terwijl ik me nog eens omdraai. Ik weet heus wel dat ik mijn bed niet uit ga komen maar mama is gewoon gelukkiger als ik zeg dat ik het wel doe. Just lean back and watch the days go by, zonder jou, ja zonder jou.
susieQ, vrouw, 115 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende