De briefjes op tafel

Ik zou liegen als ik zeg dat de band met mijn moeder altijd heel goed is geweest want dat is niet zo. Wij (mijn broers en ik) groeiden op bij mijn vader en als we geluk hadden zagen we mijn moeder eens in de twee weken een weekend. Als we geluk hadden zeg ik. Mama zat psychisch nogal met zichzelf in de knoop en dus was het regelmatig te zwaar om ons een heel weekend bij haar te hebben. Soms werden we op straat gezet en moesten we zelf maar terug naar mijn vader.
Omdat mijn vader ons daartegen wilde beschermen hield hij ons op een gegeven moment een soort van weg bij haar. Bang om afgewezen te worden deden mijn broers en ik eigenlijk altijd wat er van ons gevraagd werd.
Toen ik zelf ouder was merkte ik dat ik meer naar mijn moeder wilde. Want ook al werd mij verteld dat ik eigenlijk nooit echt een moeder had gehad, was ze er. Onvoorwaardelijk, dat heb ik eigenlijk altijd gevoeld.

We waren zo goed op weg. Ik zat in therapie en had voor het eerst besloten om haar hier bij te betrekken, we kregen systeemgesprekken en met die gesprekken begrepen we elkaar opeens zoveel beter. Omdat ik opgenomen was had ik in het weekend een verblijfplek nodig, natuurlijk was mama de eerste die haar hand opstak. 'Kom maar bij mij, Skattie!' dus dat deed ik.
Ik mocht en kon daar gewoon zijn. Als ik op vrijdag thuis kwam na een heftige therapie week stond er eten voor me in de koelkast en lag er een briefje op tafel dat ze bij haar vriend was maar zaterdagmiddag wel even thuis kwam!

We waren zo goed op weg.

Ik mis de briefjes die ze voor me schreef. Ik mis het samen gitaarspelen, Ik mis de lol die we samen hadden en ik vraag me af hoe het nu zou gaan tussen ons. Ik mis haar. Ik mis mijn mama.