Mijn speech voor mama

Lieve mama . 24 oktober 2011.

Wie had ooit gedacht dat deze dag, de dag dat ik een praatje maak op jouw crematie, zo snel zou komen? Natuurlijk denk je er wel eens over na; ‘ hoe zou het zijn zonder moeder?’ En ook weet je, dat die dag ooit aan zal breken.. Toch wuif je het altijd weer weg, want –denk je- ‘mij overkomt dat niet.’ Helaas is het mij en mijn broers wel overkomen en sta ik hier nu, voor ik weet niet hoeveel mensen, mijn zegje te doen voor jou.
Toen je eind augustus in het ziekenhuis terecht kwam dacht ik in eerste instantie dat je er wel weer snel uit zou zijn, dat ze iets zouden constateren, er iets aan gedaan kon worden en het dan klaar was.
Vijf dagen later stuurde je mij een berichtje, of ik die avond om 20u in het ziekenhuis wilde komen. Je wilde ons wat belangrijks vertellen. Dit kan niet goed zijn, dacht ik al meteen.
Toen je ons aan je bed vertelde dat je blaaskanker had leek het alsof mijn wereld instortte. Dat kan toch niet? Mijn moeder blaaskanker, MIJN moeder blaaskanker. Weken van onderzoeken, wachten, wachten en nog eens wachten volgden.
Precies een week geleden mocht je naar huis, geheel in stijl natuurlijk, want om jou naar boven te krijgen waren 2 ambulances, een politiewagen en brandweer nodig en zélfs de straat werd afgezet.
Het doet pijn om dit te moeten doen en ik voel me leeg, bang en zo intens verdrietig. Ik ben bang voor de toekomst, want wat moet ik nou zonder jou? Ik had nog zo graag zoveel met je willen doen. Wat dacht je van de wekelijkse en soms zelfs dagelijkse terrasjes die we pakten, Dat we vaak samen muziek maakten, gewoon dom ouwehoeren met gitaar en daarop geïmproviseerde teksten, Elke zaterdag even de markt op waar ik jou altijd voor schut zette met één van de vele stemmetjes die ik dan na deed. Dat kan nu allemaal niet meer, en dat zal ik missen.
Ik heb zo veel mooie herinneringen aan jou en die zal ik voor altijd bij me dragen.
Lieve, mooie, gekke mama.. Ik ben zo trots op jou. De doctoren in het ziekenhuis hebben gezegd dat ze nog nooit iemand hebben meegemaakt die zo ziek is, maar tegelijkertijd ook zo levendig en vol grapjes. Zelfs een paar minuten voordat je overleed trok je nog een gekke bek naar tante Ellen. Je bent jezelf, hoe ziek je ook was, nooit verloren. Jij bent altijd jij gebleven.
Je hebt gevochten, zo hard gevochten, je bent echt door het gaatje gegaan en dat is precies zoals jij was. Alles eruit halen wat erin zit.
Voordat je overleed hebben we een heel emotioneel moment gehad in het ziekenhuis en ik heb je toen een aantal beloftes gedaan. Ik zal deze hoe dan ook na komen, ik zal net als jij door het gaatje gaan, afmaken waar ik mee bezig ben in Apeldoorn en er alles aan doen om verder te kunnen met mijn leven. Ik beloof dat met de hand op mijn hart.

Voor altijd mijn mama, voor altijd jouw dochter.
Ik hou van je.



----------