Ik zou zo graag..

Vier weken geleden verhuisde ik naar een nieuwe stad. Zo'n anderhalf uur met de trein reizen om te komen waar ik 22 jaar woonde. M'n eerste echte eigen huis in een stad waar ik bijna niemand ken.
Ondanks dat ik het erg fijn vind voelt het regelmatig erg alleen... Ik denk dat iedereen dit wel kent als je net op jezelf gaat wonen, dat is niet erg gek maar zoals je in het verhaal hiervoor kon lezen heb ik veel moeite gehad met stilstaan en vloog ik het afgelopen jaar van hot naar her om maar niet te hoeven voelen. Verhuizen naar een nieuwe stad is eng en spannend en het verplicht me tot stilstaan.. Even naar een vriendin fietsen, een praatje maken bij m'n nicht, eten bij vrienden, het zit er voor nu even niet in en dat is soms best kut. Maar ook goed, misschien, ergens.

Ik zou zo graag af en toe nog eens met mama praten. Eigenlijk altijd en over van alles, maar vooral op momenten dat het niet zo goed met me gaat heb ik haar zo nodig. Ik wil haar woorden, horen dat ik het goed doe en dat ik moet doen wat mijn gevoel zegt. Dat stoppen met school omdat ik het niet aan kan niet zwak is maar dat het een grens is en dat ze trots is op dat ik het toch probeerde. Dat ze een arm om me heen zou slaan en zegt dat het allemaal wel goed komt.
In plaats van dit alles letterlijk van haar te horen probeer ik te bedenken wat voor advies ze mij zou geven en kom ik er uiteindelijk wel uit, maar het is toch anders.