De echo en weer biopten

7 dagen na de diagnose

Ik weet het, het zijn m'n eigen woorden(of die van Eckhart Tolle):
Verzet leidt tot nog meer lijden.

Maar ik liet het toch binnen blijkbaar, er was een logica die me tergde..deze..hoe kun je met een echo vinden wat alleen de MRI heeft bloot gelegd. Doordat ik tegenop deze afspraak zag.
Vond ik dit toch een legitieme vraag. Bij de eerdere echo hadden ze deze plekjes niet ontdekt, waarom nu dan wel.

Het antwoord daarop bleek, en toen lag ik al op de tafel bij de echo, was, dat ze de foto van de MRI erbij hebben. En je borst wordt in vieren gedeeld. Rare woordspeling ja. Ze praten in quadranten. Dus dan weten ze in welk gebied het zit. Ok dan. De dame die eerst moet gaan zoeken en foto,s ging maken. Liep naar buiten, en ik hoorde haar zeggen, tegen mijn partner, dat het wel even ging duren.
Ik werd daar niet rustig van.

Even uitleg, als je zwanger bent, dan heb je een flinke buikwand, als ze daar duwend over
heen en weer glijden doet dat niet pijn.
Borstweefsel is gevoelig, dus als ze daar duwend over heen gaan, en dat doen ze nog eens niet zachtzinnig, dan is dat gevoelig pijnlijk. Daarbij, had ik van de vorige echo, van de tumor, waar dit alles mee begon, een flinke bloeduitstorting overgehouden, als je daar overheen gaat voelt het, alsof je op een blauwe plek drukt.

Goed, er was geen ontkomen aan, dus overgeven maar. Ze begon met de tornado, dat viel nog mee, want die was al 1 cm doorsnee.
Van verschillende kanten schoot ze plaatjes.
Toen de andere borst, waar die kleine plekjes zaten. En weer ging ze niet zachtzinnig over de borst. Ik vroeg haar of ze minder hard over m'n borst wilde gaan en als ze dan dacht dat ze het zag, dan pas hard te gaan duwen op de plek. Ze zou er rekening mee houden. Ik merkte dat ze het probeerde. Uiteindelijk vond ze hem, ze wilde een foto maken, was ze hem weer kwijt, weer zoeken. Toen had ze hem.
Nu naar dat andere kleine plekje, in het midden, (die andere zat meer aan de zijkant van de borst) zoeken zoeken zoeken, en toen had ze hem. Nu ze alle foto's verzameld had, stapt ze de kamer uit, gaat naar de radioloog arts, om de foto's te beoordelen. En als er biopten gemaakt moeten worden komt hij mee terug, om die samen met haar uit te voeren.

En dan lig je daar, soms wel 10 minuten, maar 10 minuten is dan best lang wachten. Uiteindelijk, zwaait de deur open. Is ze alleen of is hij erbij. Ja hoor, hij was erbij, het geprik, zou weer gaan beginnen.

En dat niet alleen, ze moest weer, zoals hierboven, weer alle plekken opnieuw, gaan zoeken, want hij moest verdoven en biopten maken. En zoals het hierboven ging, ging het weer zo. De eerste verdoving ging in de tornado, en er werden nog 3 prikken voor de biopten gedaan. Ging volgens plan.
En toen kwamen de kleine plekjes weer, en of de duvel ermee speelt. Ze raakte hem weer kwijt. Het ging net zo moeizaam. Hup de verdovingsprik, hij wilde die bioptnaald er al in zetten, ik zei nee, ik voel het nog. Moet je toch even wachten. En het duurde maar en duurde maar. Ik zei als je daar nu ook 3 biopten van maakt, is ie gelijk weg, grapte ik..hij kon er niet om lachen. Ik dacht en nu dat middenplekje nog. Ik was het al zat aan het worden. Ik ga namelijk grapjes maken als ik iets te heftig ga vinden. Puur omdat het zo heftig is en zo'n invasie op je lijf is.
Toen zei hij, die hoeft niet, die ziet er goedaardig uit.
Zucht van verlichting, ik wist niet hoe gauw ik me moest aankleden.

Eenmaal uit de echo kamer, trok ik m'n lief de klapdeuren door, we stonden in zo,n verbindingsgang, en toen ben ik in zijn armen gevallen, en heb ik wel even de tranen laten lopen..ik zat er gewoon even doorheen.
Je bent tenslotte een mens met gevoelens.
Mijn lief, zei, wat hebben ze allemaal gedaan?
Ik was 1 uur en een kwartier binnen geweest!😲
Ik zei, ik vertel het je allemaal later wel, eerst even bijtrekken van de invasie..


Maandag 26 Juli de uitslag