Nu nog aan iedereen gaan vertellen

Op weg naar huis dus..

Even uitleg, ik heb een zoon van 28, die studeert en nog thuis woont. Hij heeft autisme. Is hoog sensitief. En was toch wel bang hoe hij het ging opnemen.

Eenmaal thuis vroeg hij hoe het was gegaan, en ik zei, het is borstkanker, volgens de artsen zijn we op tijd en ben ik te genezen en vertelde over het handelingsplan.
Zijn reactie: oh gelukkig, dan komt het weer goed.
Ik was verbaasd, maar ook opgelucht. Dat hij niet schrok en eigenlijk het positieve eruit haalde. En hij vertrok weer naar boven. In de dagen erna was hij er duidelijk wel mee bezig. Want als ik een telefoontje kreeg van het oncologisch centrum, vroeg hij toch elke keer,
Is er wat ernstigs, en dan moest ie toch gerust gesteld worden.

Doordat we hadden besloten de verjaardag op Zondag door te laten gaan, besloten we alleen de vrienden te vertellen die kwamen, zodat dat niet rauw op hun dak viel, gelukkig waren veel met vakantie, dus dat was een select groepje, wij moesten het ook allemaal nog verwerken. Want ondanks het goed zou gaan aflopen, is er in je achterhoofd van alles gaande. Want je weet toch dat kanker een sluipmoordenaar is en keihard kan terugkomen. Je wordt toch met je houdbaarheidsdatum geconfronteerd.
En de statistieken wijzen uit, dat van de 100 mensen, na 10 jaar nog 79 leven.
Ik moet dan toch een kind met autisme achterlaten. Die geen familie heeft.pfff.

Goed..focus!
We hadden besloten het de vrienden van de verjaardag, via Whatsapp in te lichten, klinkt onpersoonlijk, maar wilde het niet ter plekke doen op de Zondag. Dus verteld plus de goede afloop en dat we het zouden begrijpen, dat dit rauw op hun dak viel, en pas moesten reageren wanneer ZIJ eraan toe waren.
Want iedereen reageert anders.

En de andere vrienden het Maandag te vertellen, zodat we op alle reacties konden reageren in alle rust. We hadden immers, nog
een verjaardag.

Ik werk op een school, als tso coördinator,
Vrijdag de 16e was van school de laatste schooldag. Ik heb het niet verteld aan m'n baas. Is de vrouwelijke schooldirecteur, want die was jarig op die dag, wilde haar verjaardag niet verpesten. Ze zetten (ook adjunct directeur) de school mail uit in de vakantie, maar wilde het hun wel vertellen.
Met het oog op het komende schooljaar.
Ik besloot ze te mailen, in de hoop, dat ze de mail, niet pas aan het begin van het schooljaar vonden. Maandag vonden ze hem.

Goed, weer even terug naar het vertellen, ondanks dat de goede afloop erbij stond. Viel het me op, dat ik iedereen stuk voor stuk moest gerust stellen, dat ik al het vertrouwen heb, dat het goed komt. Mensen schrikken nog zo bij het woord kanker. Nu snap ik wat ze bedoelen, dat degene die kanker heeft, anderen moet opvangen en geruststellen.
Hele aparte gewaarwording.

Er vallen stiltes om je heen als je binnen loopt,
mensen gaan met een boog om je heen.
Kanker slaat zo dood. Mensen gaan je uit de weg en dan helpt het ook niet, als je ook nog in een dorp woont.

Omdat je niet -tig keer je verhaal wilt vertellen, hoe het ervoor staat, updates over uitslagen en behandelingen. Heb ik groepen gecreëerd,
en schrijf het 1x en kopieer dat naar de groepen, en dat vertel ik zo positief en hoopvol
mogelijk.

Maar dat betekent wel dat ik tussen die berichten er wel mee moet dealen. Met het andere leven wat je nu hebt, de invasie, van afspraken. Ik woon bijna in het ziekenhuis.
Het voelt eenzaam, je wil niemand belasten, je wilt sterk zijn voor je gezin. Je wil niet dat je partner je als patiënt ziet. Het is verdrietig om te zien, dat je partner machteloos moet toekijken. Je merkt toch als mensen het weten, hoe positief je ook bent over het vooruitzicht, dat ze toch ergens (meewarig) knikken, en geen vertrouwen hebben in de goede afloop. (Ze zouden gelijk kunnen hebben)

En dat is, waarom ik het hier op schrijf..je wilt niemand belasten en zo normaal mogelijk doen. Je wilt eigenlijk je leven weer terug..