de gevreesde K-ziekte
Ik ben de laatste tijd veel in de weer geweest met mijn opa en oma. Bij oma is een aantal maanden geleden K-A-N-K-E-R vastgesteld en is geopereerd. Dit betekende dat oude invalide opa naar een tehuis moest om voor hem te laten zorgen. Later ging het met oma weer beter en kreeg opa problemen: maagbloedingen en valpartijen waardoor hij plots dement leek te zijn. Heel eng! Na ziekenhuisopname gaat het met opa weer goed en heeft ie een nieuwe plek in een voor hem beter tehuis en gaat het met oma weer slechter doordat ze aan haar chemo begonnen is. Zo lijkt er altijd wat te zijn! Kan het niet gewoon met allebei goed gaan tot ze vredig in hun slaap overlijden?
Ik hoop zo dat alles goed komt: dat opa en oma na dit half jaar nog heel wat tijd samen gelukkig en zo gezond mogelijk mogen doorbrengen in hun eigen huis! Het is vreselijk om zulke oude mensen (om en nabij de 80) die al zo lang samen zijn ineens te scheiden door zo'n vreselijke ziekte. Al is het uiteraard het beste voor oma op het moment en hopelijk hebben ze hierdoor nog wat tijd om samen door te brengen. Maar het is wel confronterend om te zien hoe klein hun wereld eigenlijk is. Hoe afhankelijk ze van elkaar zijn. Hoe 'gewend' ze aan elkaar zijn. Aan de positieve en de negatieve eigenschappen van elkaar. Zo mooi om te zien! Zo kwetsbaar en alleen zonder elkaar... Ik zou nooit afhankelijk van iemand willen worden maar ergens heeft het zoiets romantisch....
smartie, vrouw, 44 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende