De hel of de waarheid
Afgelopen week heb ik meerdere gesprekken gevoerd nadat mensen mij haalde en vroegen hoe het er voor staat. Geen enkele keer stapte ik op hen af maar drie keer werd ik weg gehaald bij dat waar ik mee bezig was. Eén keer door een klasgenoot, twee keer door verschillende docenten.
In één van de gesprekken kreeg ik het volgende te horen.
'Na ons vorige gesprek duurde het de eerste twee nachten lang voor dat ik sliep. Ik wilde maar wat bedenken, een oplossing of een goede raadgeving. Het liet me niet los. Ik dacht alleen maar aan de hel waarin jij moet leven in je hoofd. Twee strijdende vuren waar je je in bevindt en geen enkele kant lijkt de beste te zijn'
Later vroeg hij wat ik graag zou willen. Waar ik van droomde.
'De waarheid leven'
Ik sloeg mn ogen neer, keek hem vervolgens strak aan om daarna mijn ogen weer weg te draaien.
Hij zei me dat ik daar over nagedacht moest hebben, dat het een mooie uitspraak is en dat hij hem me gunt maar ook weet dat ik hoge heuvels over moet en zal moeten vechten voor alleen mezelf. Want ik ben het belangrijkste.
Het zijn de stappen die ik moet nemen.
De keuzes die ik moet maken.
Om uiteindelijk de hel waarin ik leef om te zetten naar de waarheid.
Middels een brief (stap) laat ik mijn ouders weten dat ik hulp nodig heb (keuze) om mezelf te vinden en te leren kennen (het vinden van de juiste weg om de waarheid te leven).
Ik zal een bloei worden. Een kleurende bloeiende bloem die zal glanzen in het zonlicht door haar oprechte houding in het leven.
Was ik alvast maar zo ver.
Past&Today, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende