De Roos

Eenzaam staat de rozenknop in het veld. Alle andere bloemen lijken al in volle bloei te zijn. En daar staat zij, eenzaam en fragiel, al straalt zij dat niet uit. Jarenlang al smacht zij naar geluk met heel haar hart, maar kan die niet vinden. Al jaren wordt ze omringd door duisternis en nu wil ze de hoop opgeven. Geluk is niet voor haar weggelegd, zij is voorbestemd om enkel de bittere smaak van teleurstelling en eenzaamheid te proeven.
Ze probeert wel in het rijtje van de andere bloemen te passen, maar die merken altijd wel iets op aan het rozenknopje. Onzekerheid teistert haar en laat tot op heden nog steeds zijn sporen na. Waarom voldoet zij niet aan het ideaalbeeld en alle anderen wel? Waarom mag zij zichzelf niet zijn? Misschien mag ze het wel, maar is ze er te bang voor. Bang gekwetst te worden om haar ware aard. Nooit zal ze kùnnen voldoen aan dat beeld, en dat jaagt de rozenknop angst aan. Donkere wolken omringen haar en hoewel zij eerst weigeren de rozenknop te verlaten, breken nu toch de eerste zonnestralen door het dikke wolkendek. Nieuwe communicatiemogelijkheden openden de weg daartoe. Voor het eerst maakt ze vrienden, échte vrienden. Dat is de start van een nieuwe, vrolijkere kijk op haar wereldje. Haar wereldje dat stukje bij beetje uitbreidt, tot ver voorbij de grenzen van haar veld. Langzaamaan groeit ze, heel gestaag, en eindelijk schijnt de zon voluit.
In haar wildste dromen had ze het niet aangedurfd te dromen dat zoveel geluk haar gegund is. Natuurlijk zijn er nog weleens kille nachten, maar op die nachten zijn daar haar vrienden, klaar om haar op te vangen. En nu gebeurt iets wat ze zich tot nu toe alleen kon voorstellen: een vreemdeling wandelt haar veld in. Als eerste ziet hij de timide rozenknop. Geboeid blijft hij bij haar stilstaan en er ontstaat een band. De rozenknop bloeit helemaal open nu, tot een nog mooiere bloem dan ze hoopte te worden. Als er wat gebeurt, weet ze dat haar vreemdeling daar is, om haar tranen te stelen en haar te sussen als dat nodig is. Zolang haar vrienden en haar vreemdeling haar beschermen, zal haar niets overkomen. Dat is een zekerheid die ze nu heeft en niet meer zal afgeven.


Dit verhaal gaat over mezelf. Ik heb de vergelijking met een roos getrokken omdat een heel erg goeie vriendin van me vindt dat ik op een roos lijk en dit maakt het voor mij gemakkelijker erover te schrijven, nu moet ik immers geen namen noemen.
Mijn vrienden kwamen hier niet zo ruim aan bod als ik wel zou willen, maar toch speelden en spelen zij nog een hele belangrijke rol in mijn leven. Jammergenoeg hadden ze niet veel betrekking tot wat ik kwijt wilde, maar ik wil ze allemaal zeggen dat ik heel erg veel van ze hou en intens veel om hen geef.