De schoenen
Op de toppen van haar tenen loopt ze en danst ze. Ze weet eigenlijk niet waarom ze dat zo doet, het lijkt alsof het altijd zo geweest is en het niet anders kan. De kleinste zucht wind doet haar wankelen, een duwtje en ze valt op de grond. Toch wil ze het niet veranderen, zelfs al valt ze duizend-en-één keer en heeft ze overal blauwe plekken en pijn, het hoort zo. Het moet.
En dan op een dag krijgt ze een geschenk van een vriendin: een nieuw paar schoenen, met stevige zolen die niet kunnen buigen. In het begin wil ze ze niet dragen, ze haat ze, ook al vindt ze ze wel heel mooi. Maar dan draagt ze ze toch 1 keer, ze belooft zichzelf dat het maar voor één keertje is. Het voelt vreemd om plots echt op de grond te staan, zo stevig, zo goed tegen de grond. Mensen lopen tegen haar aan, maar ze valt niet op de grond. Ze voelt zich beter, de pijn is er nog steeds, maar er komen geen nieuwe plekken bij. De volgende dag draagt ze ze opnieuw. En opnieuw de volgende dag. Ze danst nog steeds, maar nu met haar beide voeten stevig op de grond. De pijn verdwijnt, wel pas na een tijd, maar hij verdwijnt.
De schoenen maken haar dolgelukkig.
Dankjewel...
Roveresu, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende