De waarheid boven tafel

Mijn vaste lezers weten het; mijn geheim zou stil gehouden worden in dit huis. Ooit nam ik de gok om mijn broer te mailen, maar dat viel niet goed. Ik kreeg een klap en kon er niet verder mee. Zwijgen was mijn volgende actie.
Jarenlang werd ik seksueel misbruikt door mijn oudste broer. Ik was een klein grietje en wist in het begin niet wat er gebeurde. Alle termen die ik nu beheers, voerde ik toen uit maar dat dat eigenlijk niet 'kon/hoorde' wist ik niet.
Begin 2008 sprak ik voor het eerst uit in woorden wat er gaande was. In nam iemand in vertrouwen die mij verdere hulp wees omdat zij mij verder niets te bieden had. Door de jaren heen verzamelde ik pareltjes om me heen die mij geheel mochten leren kennen. Die mochten begrijpen waarom ik soms zo heen en weer schiet van de ene in de andere bui. Die inzicht kregen in mijn extreme controle acties. Mensen die interesse toonde en mij wilde zien. Om wie ik was en niet zoals ik me voordeed. Zij die mij namen met eetstoornis, met littekens, met een dik masker op. Het meisje dat graag lachte om maar geen waarheid te hoeven spreken.
Alles en iedereen vroeg mij waarom ik het thuis niet vertelde, waarom ik hem niet als schuldige aanwees, waarom ik mijn geheim vast moest houden, waarom ik niet uit huis zou gaan. Het was mijn strijd en anderen konden het niet (volledig) begrijpen. Als het open gegooid zou worden zou het veel makkelijker zijn. Tja.. dat zou kunnen. Maar de gevolgen kon ik niet overzien. Het onbekende maakte mij bang, zorgde ervoor dat ik bleef staan waar ik stond en er niet over na dacht op de waarheid te delen met degene met wie ik in hetzelfde huis woon.

Vandaag bleek het anders te gaan. Door een felle reactie van mijn kant dat HIJ gewoon eens van mij af moest blijven en maar een vriendin moet zoeken, schoot mijn vader uit zijn slof. Ik ging er over heen en mijn moeder schreeuwde dat we moesten praten want de buren hoefde het niet te horen. Mijn vader werd alleen maar bozer en bozer en stond op het punt vuur te gaan spuwen. Hij ging naar de keuken en mijn broer (de andere) ging hem achteraan om te sussen.
Mijn moeder bleef zitten met mijn broer en mij. Wat er aan de hand was, dat er iets is tussen ons wat al jaren speelt, waar het vandaan komt. Ze nam de gok en vroeg aan mij of het iets is van lang geleden. Ik haalde mijn schouders op, ze wist genoeg. Ja ze wist genoeg, want ze heeft het altijd geweten. Ze heeft altijd geweten dat het niet goed zat, maar durfde er niet direct naar te vragen. Een klap? Ik denk het.
Ze vroeg mijn broer hoe hij het ervaart, of hij het nog weet, of hij er mee zit. Hij wist niet dat het bij mij zo speelt en dat hij het wil vergeten. Hij zei het door zijn tranen heen. Hij wil zijn zussie (zo noemt ie me) gewoon een knuffel kunnen geven en aangekeken worden. Dat hij na maanden weg geweest weer thuis kwam en ik hem geen blik waardig gunde, deed hem pijn en hij vond het verschrikkelijk.
Mijn moeder stelde vragen, huilde wat en vroeg uiteindelijk of ik bereid was hem een knuffel te geven. We moeten samen iets doen om het te verwerken en te vergeten om het heel ver weg te stoppen. We moeten het vooral nooit met partners delen en met anderen.. Dat zou het alleen maar groter maken. Helaas, je bent te laat. Veel te laat. Ik loop al jaren op mijn einde en weet dat de instorting al een tijdje bezig is met af en toe een brokje... Ik had mijn steunpilaren nodig en ben blij dat ik ze toegelaten heb. Vanavond lieten de steuntjes weten dat ze er zijn. Altijd op welke manier dan ook.

Ik ben niet uitgeschreven. Nog lang niet. Hiermee kan ik nog geen punt zetten. Ik weet alleen dat er nog veel tranen zullen vallen en dat vanavond geen antwoord geeft op 'wat als ik het zou vertellen'. Ik durfde er nooit veel over na te denken. Het enige feit dat ik heb is dat zowel mam (niet heel bijzonder) én pap me geen kus of knuffel gegeven hebben. Dat wat ik juist heel hard nodig heb en bang was te verliezen áls ik het zou vertellen.

Welterusten beste nachtmerrie.
Laat mijn dromen voor de toekomst, waar ik nu echt aan wil beginnen, maar komen...

08 jul 2012 - meld ongepast verhaal

Past&Today, vrouw, 33 jaar

*blue-sky* zondag 08 juli 2012 22:29
Je bent goed bezig, wat zij ook zeggen of doen.. Blijf bij jezelf.. Ongelooflijk lastig, maar op dit moment weet jij zoveel beter wat goed voor je is dan je gezin..
swellink zondag 08 juli 2012 22:33
Ik heb het je net al aan de foon gezegd en zeg het nu weer: ik ben trots op je!
Gewoon ik zondag 08 juli 2012 22:34
Ten eerste wil ik zeggen dat ik het enorm dapper van je vind dat je dit hebt gedaan. Dat je toch die grote confrontatie met de waarheid aan bent gegaan. Dit is iets waar je al járen tegenop hikte. Ik kan niet in woorden beschrijven hoe moedig je bent, hoe je je ontwikkeld hebt de laatste jaren, en hoe dapper je je hoofd boven water houdt de afgelopen weken, met als klap op de vuurpijl dit. Dit Hele Grote Ding.

Neem je tijd om te verwerken dat je dit hebt gekund, dat je dit hebt gedurfd. Ik ben benieuwd hoe het voor je voelt; voelt het enkel als een nachtmerrie, of is er misschien ook een héél klein beetje opluchting?

Jouw moeder is duidelijk het type 'geen vuile was buiten hangen'. De opvattingen die zij erop nahoudt (met niemand delen) zijn onrealistisch. Luister naar jezelf hierin. JIJ bent het slachtoffer geweest van seksueel misbruik. Dat KAN en MAG niet zomaar onder tafel weggestopt worden. Het is jouw lichaam, jouw hoofd, jouw eigen ik die hiermee verder moet. Doe wat voor jou het beste is.

Duizend liefs.
Nathalie zondag 08 juli 2012 22:34
Wat ongelofelijk knap dat je niet bent weggerend.. dat je het over je heen hebt laten komen en dat het hoge woord eruit is. Ik heb ontzettend veel respect voor je en hoop dat er voortaan wat meer rust in je koppie komt. Niet dat het nu opeens opgelost is, maar je hoeft iig niet meer zo'n ongelofelijk groot geheim op je schouders te dragen.
heel veel liefs,
kruidje zondag 08 juli 2012 22:55
Wat je deed was GOED! Voor jou! En dat is het enige dat nu even telt.
Ik walg ervan dat je broer in een slachtofferrol duikt, ook al verbaast het me niet. Het is wat hij altijd al deed. Ik geloof weinig van zijn berouw. Anders had hij zich al die tijd wel anders gedragen. Hij wist immers dondersgoed wat er zich heeft afgespeeld. Er is hier maar 1 slachtoffer en dat ben JIJ! Onthoud dat goed.

Dingen niet vertellen, laat wat er is niet verdwijnen, het blijft aan je knagen, totdat het je volledig sloopt. Wat vreselijk blij ben ik dat jij niet koos voor die weg die je moeder voor jullie heeft bedacht.
Nadrukkelijk JULLIE, want ook voor hem zou (psychische) hulp geen kwaad kunnen, met het ook op zijn toekomst.

Je vader...hij is geschrokken. Vergeet dat niet. Het zal tijd kosten om dit enigszins te verwerken.
Sterkte wijfie, en ik zei het al eerder ; je weet waar ik ben, een telefoontje, pb, of sms ver weg.
kruidje zondag 08 juli 2012 22:56
*met het oog op zijn toekomst.
-Lisa zondag 08 juli 2012 23:08
Wat kruidje en gewoon ik al zeggen. Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Dit is vooral NIET iets om weg te stoppen. Praten is goed. Je bent zo ontzettend dapper en ik vind het zo knap van je dat je dit bent aangegaan. Gewoon echt, wauw.

Een hele dikke knuffel en je weet me te vinden
Prinsess zondag 08 juli 2012 23:16
Sterkte.. x
anouk maandag 09 juli 2012 07:34
Wauw watknap van je! Ik hoop dat dit de doorbraak mag zijn in het gevecht met jezelf. Je mag trots zijn op jezelf, echt ! Liefs
Quinoa maandag 09 juli 2012 09:46
Toch heb ik het idee dat je moeder niet meteen kan vatten wat het juist betekent.
Mijn mama kon dat beter, omdat ze zelf door haar vader betast werd, maar dan nog werd het nog onder de tafel geveegd.
Mijn vader reageerde met: "hij wist niet wat hij deed". Ik kan je verzekeren: dat wist hij donders goed. Nog steeds heb ik veel moeite om op een tedere manier met iemand om te gaan, vooral als ze 'hebberig' worden. Het heeft me volledig verpest.
Ook ik kampte met eetproblemen, automutilatie, roken, ik was compleet dysfunctioneel eigenlijk.
Ik ben wel heel erg blij voor je dat je jouw steunpilaren hebt. Zonder is het erg moeilijk.
Ik ben ook heel bij voor je dat het nu allemaal open op tafel ligt, dat je niet meer gebukt gaat onder dit zware geheim. Dat op zich maakt wel veel goed.
Je bent een moedige meid
AwfulMe. maandag 09 juli 2012 10:44
Ik heb weinig woorden.. Alles wat hierboven me gezegd wordt denk ik.
Ik vind je ZO moedig, zo ongelooflijk STERK. Wees trots op jezelf alsjeblieft ?
Dat je dit gedurfd hebt. JIJ bent nu belangrijk. Je bent zo sterk, echt. xxxxx
MissD dinsdag 10 juli 2012 10:38
Wat ongelooflijk heftig allemaal, en wat voorgaanden ook al hebben gezegd;
wat ontzettend dapper en sterk van je dat je nu je mond open hebt gedaan...

Verder kan ik maar vreselijk weinig woorden vinden...
Ik heb je in ieder geval op de volg gezet, en ik hoop vaak van je te lezen...
Hopelijk kun je dit in de loop van de tijd achter je gaan laten...
Je hebt in ieder geval de eerste en moeilijkste stap nu gezet...

O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )

vorige volgende