Depressie
Wat voel ik me welkom hier 
Allemaal bedankt voor jullie reacties, jullie hebben geen idee hoeveel dat met me doet. Het feit dat mensen de tijd en energie steken om een reactie te geven op hetgeen wat je schrijft zorgt ervoor dat je energie krijgt, en tijd maakt, om een nieuw stukje te schrijven, zoals ik nu doe.
Het enige waar ik nog bang voor ben is om mijzelf zo open te stellen dat ik ook daadwerkelijk datgene schrijf wat me dwars zit. Maar hé, dat durf ik nog nieteens in mijn dagboek thuis.
Té vaak kwam ik erachter dat mijn ouders (vooral mijn ma) het het respect niet kon opbrengen om mijn dagboek van mij te laten. Ik snap haar wel, zij ziet ook wel dat het niet goed gaat. Één ding wat ik van huis uit nooit heb meegekregen is praten over gevoelens. Het enige wat er wel kon was schelden, gooien met dingen en jezelf afsluiten. Ik merk aan mijzelf dat wanneer ik bang, boos of verdrietig ben ik ook de neiging krijg om te gooien met dingen. Ik spaar knuffelbeesten en ze krijgen allemaal gratis vliegles van mij (ik ben zo lief af en toe
)
Ik heb nu sinds 7 maanden een vriend en moet zeggen, het gaat goed. Al is de angst er nog steeds om mijzelf open te stellen naar hem. Té vaak hebben mensen mij pijn gedaan, me laten vallen om wie ik ben. Ik ben niet altijd even vrolijk en lief, en dat weet ik. Maar ik laat vaak zat over me heen lopen en als ik dan een keer voor mijzelf op kom dan worden ze boos. Het is natuurlijk ook niet te begrijpen dat wanneer je een vriendin hebt die altijd opzit en pootjes geeft ineens besluit om niet te doen wat jij wilt dat ze doet. Kan niet begrijpen dat mensen zo nodig misbruik maken van elkaar, bewust of onbewust...
Maar goed, de afgelopen dagen gaat het vooral 'savonds mis in mijn hoofd. Zoals ik gisteren al schreef, ik ben depressief en ben sinds een paar maanden weer terug in therapie. Enkele jaren geleden is er bij mij Borderline vastgesteld, ik had alleen één probleem, ik was 20, had een teringwijf als therapeut en wilde een nieuwe. Maar zij was zo snugger om mij te melden dat ik bijna volwassen was en dan naar een andere afdeling zou gaan en dan een nieuwe peut zou krijgen. Op een dag heb ik toen maar gewoon besloten om het zelf te doen.
Nu ik een nieuwe vriend heb, heb ik besloten opnieuw in therapie te gaan want hoe hard ik ook probeerde, ik kón het niet zelf. Nou was mijn nieuwe peut nieuwsgierig of ik misschien een andere ziekte had dan borderline en heb ik ondertussen 3 testen gedaan om te kijken wat de nieuwe diagnose is.
Afgelopen woensdag heb ik de laatste van de 3 testen gedaan en sinds dien ben ik té vermoeid om op een normale manier in contact te staan met mijn gevoelens. Ze komen en gaan als wervelwinden en maken alles kapot wat op dat moment in de weg staat. Of ze proberen het in ieder geval. Dat uit zich in ruzies met mijn vriend (die de afgelopen twee dagen vrij was), paniekaanvallen en stemmen in me kop die maar niet weg willen!
Ik ben helaas een stemmenhoorder, en zo jammer als dat ik nu schrijf dat ik het vind, is het niet eens. Nooit zal ik er alleen voor staan want er is altijd wel iemand die tegen me praat. Het enige jammere eraan is dat het vreselijk vermoeiend kan werken, dat ze me nooit met rust laten en dat één zelfs een gedaante heeft voor mij. Ik dacht altijd dat hij een geest was, maar daar ben ik inmiddels van af. Zou hij een geest zijn, waarom zien andere spirituele mensen hem dan niet? Op aanraden van mijn vriend heb ik het tegen mijn nieuwe peut gezegt en nu is David (zo heet hij) bang dat hij weg moet. Maar dat wil ik niet en dat weet de peut ook. zij zegt dat zolang hij mij geen kwaad doet hij niet weg hoeft en daar ben ik dankbaar voor...
8 juni krijg ik de uitslag van de test en dan weten jullie het ook allemaal binen enkele dagen. Tot die tijd zal ik zoveel mogelijk proberen te schrijven en wanneer jullie vragen hebben, stel ze dan... Ik zal ze zo volledig mogelijk proberen te beantwoorden...
Voel me wat rustiger nu, ben weer wat kwijt wat me dwars zat.
Bedenkers van dit dagboek, bedankt!!!
Veel liefs
Nena
Ps: nogmaals bedankt voor de lieve reacties, het neemt een stukje angst weg, net datgene wat ik nodig had om nog een x te schrijven
Allemaal bedankt voor jullie reacties, jullie hebben geen idee hoeveel dat met me doet. Het feit dat mensen de tijd en energie steken om een reactie te geven op hetgeen wat je schrijft zorgt ervoor dat je energie krijgt, en tijd maakt, om een nieuw stukje te schrijven, zoals ik nu doe. Het enige waar ik nog bang voor ben is om mijzelf zo open te stellen dat ik ook daadwerkelijk datgene schrijf wat me dwars zit. Maar hé, dat durf ik nog nieteens in mijn dagboek thuis.
Té vaak kwam ik erachter dat mijn ouders (vooral mijn ma) het het respect niet kon opbrengen om mijn dagboek van mij te laten. Ik snap haar wel, zij ziet ook wel dat het niet goed gaat. Één ding wat ik van huis uit nooit heb meegekregen is praten over gevoelens. Het enige wat er wel kon was schelden, gooien met dingen en jezelf afsluiten. Ik merk aan mijzelf dat wanneer ik bang, boos of verdrietig ben ik ook de neiging krijg om te gooien met dingen. Ik spaar knuffelbeesten en ze krijgen allemaal gratis vliegles van mij (ik ben zo lief af en toe
)Ik heb nu sinds 7 maanden een vriend en moet zeggen, het gaat goed. Al is de angst er nog steeds om mijzelf open te stellen naar hem. Té vaak hebben mensen mij pijn gedaan, me laten vallen om wie ik ben. Ik ben niet altijd even vrolijk en lief, en dat weet ik. Maar ik laat vaak zat over me heen lopen en als ik dan een keer voor mijzelf op kom dan worden ze boos. Het is natuurlijk ook niet te begrijpen dat wanneer je een vriendin hebt die altijd opzit en pootjes geeft ineens besluit om niet te doen wat jij wilt dat ze doet. Kan niet begrijpen dat mensen zo nodig misbruik maken van elkaar, bewust of onbewust...
Maar goed, de afgelopen dagen gaat het vooral 'savonds mis in mijn hoofd. Zoals ik gisteren al schreef, ik ben depressief en ben sinds een paar maanden weer terug in therapie. Enkele jaren geleden is er bij mij Borderline vastgesteld, ik had alleen één probleem, ik was 20, had een teringwijf als therapeut en wilde een nieuwe. Maar zij was zo snugger om mij te melden dat ik bijna volwassen was en dan naar een andere afdeling zou gaan en dan een nieuwe peut zou krijgen. Op een dag heb ik toen maar gewoon besloten om het zelf te doen.
Nu ik een nieuwe vriend heb, heb ik besloten opnieuw in therapie te gaan want hoe hard ik ook probeerde, ik kón het niet zelf. Nou was mijn nieuwe peut nieuwsgierig of ik misschien een andere ziekte had dan borderline en heb ik ondertussen 3 testen gedaan om te kijken wat de nieuwe diagnose is.
Afgelopen woensdag heb ik de laatste van de 3 testen gedaan en sinds dien ben ik té vermoeid om op een normale manier in contact te staan met mijn gevoelens. Ze komen en gaan als wervelwinden en maken alles kapot wat op dat moment in de weg staat. Of ze proberen het in ieder geval. Dat uit zich in ruzies met mijn vriend (die de afgelopen twee dagen vrij was), paniekaanvallen en stemmen in me kop die maar niet weg willen!
Ik ben helaas een stemmenhoorder, en zo jammer als dat ik nu schrijf dat ik het vind, is het niet eens. Nooit zal ik er alleen voor staan want er is altijd wel iemand die tegen me praat. Het enige jammere eraan is dat het vreselijk vermoeiend kan werken, dat ze me nooit met rust laten en dat één zelfs een gedaante heeft voor mij. Ik dacht altijd dat hij een geest was, maar daar ben ik inmiddels van af. Zou hij een geest zijn, waarom zien andere spirituele mensen hem dan niet? Op aanraden van mijn vriend heb ik het tegen mijn nieuwe peut gezegt en nu is David (zo heet hij) bang dat hij weg moet. Maar dat wil ik niet en dat weet de peut ook. zij zegt dat zolang hij mij geen kwaad doet hij niet weg hoeft en daar ben ik dankbaar voor...
8 juni krijg ik de uitslag van de test en dan weten jullie het ook allemaal binen enkele dagen. Tot die tijd zal ik zoveel mogelijk proberen te schrijven en wanneer jullie vragen hebben, stel ze dan... Ik zal ze zo volledig mogelijk proberen te beantwoorden... Voel me wat rustiger nu, ben weer wat kwijt wat me dwars zat.
Bedenkers van dit dagboek, bedankt!!!
Veel liefs
Nena
Ps:
nogmaals bedankt voor de lieve reacties, het neemt een stukje angst weg, net datgene wat ik nodig had om nog een x te schrijven
21 mei 2004 - bewerkt op 21 mei 2004
- meld ongepast verhaal
-
Gewoon ik
vrijdag 21 mei 2004 15:42
Lieve Nena,
ik vind het heel knap van je dat je nu dan toch de stap hebt gezet om hier te schrijven over jezelf. Uiteindelijk doe je dat toch zelf! Ook al krijg je 10.000 lieve reacties. Je praat dan misschien niet over je gevoelens (en ik ken dat probleem); je schrijft in elk geval heel open en vrij over jezelf, dat vind ik heel goed van je. Ik vind het jammer dat je moeder je dagboek niet alleen voor jou liet; ook al is ze nog zo bezorgd om jou, een dagboek is van jezelf en als jij dat niet wil dan hoeven andere mensen er niet in te lezen. Ook al is het aan de andere kant begrijpelijk dat je moeder wil weten wat er in jou omgaat...
Het lijkt me lastig om stemmen te horen. Moet je naar ze luisteren, of moet je dat niet? Wat zeggen ze? Zeggen ze het goede? Maar blijkbaar ben je toch zo gehecht aan je 'geest', dat je hem niet weg wilt hebben; de dingen die hij zegt kunnen dus niet echt heel negatief/eng zijn. Ik heb er geen verstand van, maar wie weet is die geest jou ware zelf, en zegt hij gewoon precies wat jij wilt zeggen maar niet durft!
Haha, en even over dat stuk over je knuffels die gratis vliegles van je krijgen. Heel goed dat je op die manier je agressie afreageert! Ik vind het zelf ook lekker met dingen te gooien als ik woest ben. En wie weet houden knuffels wel van vliegles!!
Nou, ik stop er maar weer mee, voordat ik nog meer onzinnige dingen zeg...
Succes ermee verder!
Liefs, ik -
Nena
vrijdag 21 mei 2004 15:49
Mijn knuffels vinden vliegles in ieder geval heerlijk, hoor ze nooit klagen. En over David, hij is lief en behoorlijk bijdehand maar zou me nooit de opdracht geven om iets slechts te doen. Helaas heb ik een andere stem die wel slechte dingen zegt. Het is alleen aan mij om te luisteren of niet en 9 van de 10 x doe ik dat niet. Een opdracht geven is fout, klaar...
Bedankt voor je lieve reactie, als je nog meer vragen hebt hoor ik het wel
Dikke kuzz, Nena -
Iris
vrijdag 21 mei 2004 16:42
Hallo lieve meid,
heb net vol aandacht je verhaal gelezen en was behoorlijk onder de indruk van wat je allemaal hebt meegemaakt. Heb zelf in het verleden ook nogal wat problemen gehad die wel wat op die van jou lijken. Maar met mij is het allemaal goed gekomen en ik hoop voor je dat dat bij jou ook gaat lukken.
Als je een keer met me wilt praten, je kunt me altijd een berichtje sturen.
Heel veel sterkte en kracht toegewenst en ik denk aan je !! -
smile4me
vrijdag 21 mei 2004 20:28
heey ik vind het echt goed van jezelf dat je schrijft, omdat je het zlef heel moeilyk vind enzo heel veel sterkte
-
RoowZ
vrijdag 21 mei 2004 23:49
Eigenlijk is alles wat ik zou kunnen zeggen al gezegd...
dus.. Knuffel! en sterkte he
XxX -
*blub*
zondag 23 mei 2004 15:42
gompie....*stil*
lijkt mijn leven wel... moeder die dagboeken leest en je dus niks kwijt kan.
depressief.
k heb ook zo iemand als david.Megan heet ze.
en van mij mag ze ook niet weg.maar mijn psygi vind dat niet goed:S
verder snap k je helemaal.
sterkte ermee.
kusj
lieke
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 jul 2004 grom ( 2 )
- O 05 jul 2004 ex vriendjes *GROM* ( 2 )
- O 03 jul 2004 eenzaamheid
- O 01 jul 2004 is ik weer (met diagnose)
- O 25 mei 2004 Euhm...
- O 25 mei 2004 *gil*
- O 23 mei 2004 *krabt op haar bol* hé? ( 3 )
- O 22 mei 2004 Warrigheid regeert!!! ;) ( 5 )
- O 21 mei 2004 HIM ( 2 )
- O 21 mei 2004 HIM Lyrics ( 3 )
- O 21 mei 2004 Depressie ( 6 )
- O 20 mei 2004 Hoi ( 6 )