die ene val..
Lieve Jelle,
Ik had nooit gedacht dat je zo’n indruk op me achter zou laten.
Veel kan ik me niet meer herinneren van onze ontmoeting.
De volgende dag wist ik alleen nog hoe je trui eruit zag. Uit nieuwsgierigheid
heb ik tussen foto’s gezocht van het feest naar die ene trui.
En ja hoor, daar zat je tussen. En wat ik zag beviel me zeker.
De week daarna was er weer een feest waar we allebei waren, een jongen viel me lastig. Je stuurde hem weg waarna we weer de hele avond hebben staan zoenen.
Na die avond heb je me thuisgebracht, ik was helemaal weg van je.
De week daarna kwam ik je tegen in de kroeg daarna hebben we nog wat gepraat waarna er niet veel meer gebeurd is tussen ons. Het contact verwaterde en ik vond een andere jongen.
Af en toe kwam ik je nog wel eens tegen, met het gala heb ik nog ontzettend met je staan lachen.
Niet beseffend dat dat de laatste keer zou zijn dat ik met je zou praten.
Totdat ik allemaal sms’jes kreeg dat ik een vriendin van me moest terug bellen,
en dat het zeer dringend was. De woorden die ze sprak drongen amper tot me door.
Je was gevallen. Van acht hoog werd eerst beweerd,
je lag zeer kritiek meer wist ze toen ook niet.
Later kwam er steeds meer nieuws vanuit Spanje deze kant op. Het bleek acht meter hoog te zijn,
nog een hele klap. Het “geluk” dat je nog in leven was,
was omdat je onderweg een reclamebord tegenkwam die je val brak.
Op m’n vakantiewerk praatte ze ontzettend negatief over je.
Een jongen van die leeftijd zou nog niet alleen op vakantie mogen,
want daar zopen ze zich toch alleen maar klem. Ik ben toen zo boos geworden, en heb daarna amper nog met een woord tegen ze gesproken. Het was gewoon een ongeluk, en het een ander net zo goed kunnen overkomen. Het moest alleen net jij zijn.
Toen ik op een avond in de kroeg was, kwamen je vrienden met wie naar Spanje was de kroeg in. Allemaal verslagen gezichten, een rilling liep over m’n rug.
Ik wist gewoon dat het fout was. Ze vertelden dat je nog 1% overlevingskans had,
ik schrok me kapot, want ik hoorde daarvoor juist dat het wat beter met je ging.
Ik vond niet dat ik het recht had om te huilen, maar ik kon m’n tranen niet bedwingen.
Ze vertelden de kans dat je nog naar Nederland mocht komen heel klein was.
Toen ik maandag bij Stefan in de auto zat, vertelde hij dat je weer wat opknapte
en dat je toch nog naar Nederland mocht komen. Ik hoopte dat het goed zou komen.
Maar eenmaal in Nederland bleek je toestand geen doen,
en zou je als ze je in leven hielden eigenlijk geen leven hebben.
Toen Joran belde om me het te vertellen heb ik gelijk weer opgehangen, ik wilde het niet horen. Hoe kon dat nou, je was zo jong, zo sterk. Het kon toch niet dat het over zou zijn.. Maar het bleek de harde waarheid.
Ik mis je nog steeds iedere dag, er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk. En soms kan ik het nog steeds niet beseffen dat je echt voor altijd weg bent. Want voor altijd is toch wel heel erg lang. Ik hoop dat het daarboven fijn voor je is. Dat je veilig bij je papa mag zijn. Als mijn tijd er is ga ik je zeker opzoeken daar.
Je zit voor altijd in mijn hart.
Liefs.
Ik had nooit gedacht dat je zo’n indruk op me achter zou laten.
Veel kan ik me niet meer herinneren van onze ontmoeting.
De volgende dag wist ik alleen nog hoe je trui eruit zag. Uit nieuwsgierigheid
heb ik tussen foto’s gezocht van het feest naar die ene trui.
En ja hoor, daar zat je tussen. En wat ik zag beviel me zeker.
De week daarna was er weer een feest waar we allebei waren, een jongen viel me lastig. Je stuurde hem weg waarna we weer de hele avond hebben staan zoenen.
Na die avond heb je me thuisgebracht, ik was helemaal weg van je.
De week daarna kwam ik je tegen in de kroeg daarna hebben we nog wat gepraat waarna er niet veel meer gebeurd is tussen ons. Het contact verwaterde en ik vond een andere jongen.
Af en toe kwam ik je nog wel eens tegen, met het gala heb ik nog ontzettend met je staan lachen.
Niet beseffend dat dat de laatste keer zou zijn dat ik met je zou praten.
Totdat ik allemaal sms’jes kreeg dat ik een vriendin van me moest terug bellen,
en dat het zeer dringend was. De woorden die ze sprak drongen amper tot me door.
Je was gevallen. Van acht hoog werd eerst beweerd,
je lag zeer kritiek meer wist ze toen ook niet.
Later kwam er steeds meer nieuws vanuit Spanje deze kant op. Het bleek acht meter hoog te zijn,
nog een hele klap. Het “geluk” dat je nog in leven was,
was omdat je onderweg een reclamebord tegenkwam die je val brak.
Op m’n vakantiewerk praatte ze ontzettend negatief over je.
Een jongen van die leeftijd zou nog niet alleen op vakantie mogen,
want daar zopen ze zich toch alleen maar klem. Ik ben toen zo boos geworden, en heb daarna amper nog met een woord tegen ze gesproken. Het was gewoon een ongeluk, en het een ander net zo goed kunnen overkomen. Het moest alleen net jij zijn.
Toen ik op een avond in de kroeg was, kwamen je vrienden met wie naar Spanje was de kroeg in. Allemaal verslagen gezichten, een rilling liep over m’n rug.
Ik wist gewoon dat het fout was. Ze vertelden dat je nog 1% overlevingskans had,
ik schrok me kapot, want ik hoorde daarvoor juist dat het wat beter met je ging.
Ik vond niet dat ik het recht had om te huilen, maar ik kon m’n tranen niet bedwingen.
Ze vertelden de kans dat je nog naar Nederland mocht komen heel klein was.
Toen ik maandag bij Stefan in de auto zat, vertelde hij dat je weer wat opknapte
en dat je toch nog naar Nederland mocht komen. Ik hoopte dat het goed zou komen.
Maar eenmaal in Nederland bleek je toestand geen doen,
en zou je als ze je in leven hielden eigenlijk geen leven hebben.
Toen Joran belde om me het te vertellen heb ik gelijk weer opgehangen, ik wilde het niet horen. Hoe kon dat nou, je was zo jong, zo sterk. Het kon toch niet dat het over zou zijn.. Maar het bleek de harde waarheid.
Ik mis je nog steeds iedere dag, er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk. En soms kan ik het nog steeds niet beseffen dat je echt voor altijd weg bent. Want voor altijd is toch wel heel erg lang. Ik hoop dat het daarboven fijn voor je is. Dat je veilig bij je papa mag zijn. Als mijn tijd er is ga ik je zeker opzoeken daar.
Je zit voor altijd in mijn hart.
Liefs.
27 dec 2009 - bewerkt op 20 apr 2014
- meld ongepast verhaal
-
xKleintje
dinsdag 29 december 2009 19:16
wauw, je hebt dit ontzettend mooi geschreven.
Sterkte
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 mei 2014 keuzes
- O 20 apr 2014 Hoop..
- O 14 apr 2014 loslaten ( 3 )
- O 04 apr 2014 2009-2014 ( 2 )
- O 17 mrt 2014 Gekwetst
- O 19 feb 2014 woedend.. ( 3 )
- O 17 jan 2014 Ik snap het niet..
- O 27 jul 2010 Een jaar geleden
- O 21 mei 2010 Hij/Jij
- O 27 dec 2009 die ene val.. ( 1 )
- O 03 dec 2009 Afscheidsbrief ( 1 )
- O 27 apr 2009 het meisje van toen.. ( 2 )