woedend..
Een maand geleden maakte je een eind aan onze relatie..
Out of the blue.
Tenminste voor mij, voor jou is het blijkbaar allemaal heel logisch.
Je hebt me nog steeds geen echte rede gegeven, en dat doet zo'n pijn..
Hoe kan je nou zeggen na vijf jaar dat onze karakters te veel verschillen,
en daarna niets meer van je willen laten horen.
Vervolgens laat je je moeder opdraaien voor alles.
Zij kwam de laatste spullen brengen van mij die nog bij jou lagen..
Alsof je me nog eens meer pijn wilde doen zaten daarbij ook spullen die ik je cadeau had gegeven.
En het ergste nog er zaten slipjes bij die absoluut niet van mij waren, en al zeker niet van je moeder...
Nu zie ik je de hele tijd voor me met een ander meisje.
Ik heb het gevraagd aan een van je vrienden, de enige die nog wat van zich liet horen..
Hij zegt dat hij niet het idee heeft dat je een ander heeft..
Maar ondertussen vind hij het wel nodig dat we afspreken zodat hij mij wat meer antwoorden kan geven..
Blijkbaar is er dus wel meer dan jij mij wilde vertellen..
Elke dag moet ik nog wennen aan het feit dat we niet meer samen zijn.
Vijf jaar lang waren we onafscheidelijk, als we elkaar 2 dagen niet zagen was het al uitzonderlijk.
We hebben samen zoveel mooie en moeilijke dingen meegemaakt.
Al die tijd heb ik gedacht als we dit samen aankunnen kunnen we alles aan.
De dag voordat je het uitmaakte had je nog gezegd dat je niet kon wachten tot we ons eigen huisje hadden.
En dat je voor altijd bij me zou blijven..
De dag daarna ontdekte ik dat je al je spullen bij mij thuis had opgehaald terwijl ik aan het werk was.
Je smste dat je wilde praten..
Binnen vijf minuten had je het uitgemaakt en wilde je dat ik wegging..
Huilend ben ik in de auto gestapt en half blind weggereden.
Ik was totaal verdoofd, het is een wonder dat er onderweg geen ongelukken zijn gebeurd..
Het is soms zo confronterend dat we niet meer samen zijn,
zo vaak schiet het door m'n hoofd: even dit smsen, even over dit bellen.
Daarna komt het besef dat ik nu alleen ben..
Want zo voelt het echt, omdat jij mijn vrienden niet aardig vond heb ik het contact laten verwateren..
Waarvan jij later beweerde dat dit van jou niet hoefde,
maar hoe kan ik nou met iemand afspreken als jij elke keer tekeer ging over hoe vreselijk hun waren?
Oke, ik was er zelf bij natuurlijk, die keuzes heb ik zelf gemaakt, maar je moet niet beweren dat jij hierzelf geen groot aandeel in hebt gehad.
Ik kan zo kwaad worden om dit alles, waarom heb ik me zo laten meeslepen in dit alles..
Maar als ik goed nadenk is dit alles niet vreemd,
ik was pas 16 toen alles begon.. Hoe sterk sta je dan in je schoenen..
Ondanks alle nare dingen die dit alles brengt merk ik wel dat ik onafhankelijker word..
Keuzes waar ik al tijden over twijfelde heb ik nu gewoon gemaakt..
Weg met die bril, contactlenzen is the future..
En dit verlegen meisje gaat haar motorrijbewijs halen! Fuck it!
Ik ga nu leven hoe ik het zelf wil.. Niet meer een ander laten beslissen over hoe ik het moet doen..
Out of the blue.
Tenminste voor mij, voor jou is het blijkbaar allemaal heel logisch.
Je hebt me nog steeds geen echte rede gegeven, en dat doet zo'n pijn..
Hoe kan je nou zeggen na vijf jaar dat onze karakters te veel verschillen,
en daarna niets meer van je willen laten horen.
Vervolgens laat je je moeder opdraaien voor alles.
Zij kwam de laatste spullen brengen van mij die nog bij jou lagen..
Alsof je me nog eens meer pijn wilde doen zaten daarbij ook spullen die ik je cadeau had gegeven.
En het ergste nog er zaten slipjes bij die absoluut niet van mij waren, en al zeker niet van je moeder...
Nu zie ik je de hele tijd voor me met een ander meisje.
Ik heb het gevraagd aan een van je vrienden, de enige die nog wat van zich liet horen..
Hij zegt dat hij niet het idee heeft dat je een ander heeft..
Maar ondertussen vind hij het wel nodig dat we afspreken zodat hij mij wat meer antwoorden kan geven..
Blijkbaar is er dus wel meer dan jij mij wilde vertellen..
Elke dag moet ik nog wennen aan het feit dat we niet meer samen zijn.
Vijf jaar lang waren we onafscheidelijk, als we elkaar 2 dagen niet zagen was het al uitzonderlijk.
We hebben samen zoveel mooie en moeilijke dingen meegemaakt.
Al die tijd heb ik gedacht als we dit samen aankunnen kunnen we alles aan.
De dag voordat je het uitmaakte had je nog gezegd dat je niet kon wachten tot we ons eigen huisje hadden.
En dat je voor altijd bij me zou blijven..
De dag daarna ontdekte ik dat je al je spullen bij mij thuis had opgehaald terwijl ik aan het werk was.
Je smste dat je wilde praten..
Binnen vijf minuten had je het uitgemaakt en wilde je dat ik wegging..
Huilend ben ik in de auto gestapt en half blind weggereden.
Ik was totaal verdoofd, het is een wonder dat er onderweg geen ongelukken zijn gebeurd..
Het is soms zo confronterend dat we niet meer samen zijn,
zo vaak schiet het door m'n hoofd: even dit smsen, even over dit bellen.
Daarna komt het besef dat ik nu alleen ben..
Want zo voelt het echt, omdat jij mijn vrienden niet aardig vond heb ik het contact laten verwateren..
Waarvan jij later beweerde dat dit van jou niet hoefde,
maar hoe kan ik nou met iemand afspreken als jij elke keer tekeer ging over hoe vreselijk hun waren?
Oke, ik was er zelf bij natuurlijk, die keuzes heb ik zelf gemaakt, maar je moet niet beweren dat jij hierzelf geen groot aandeel in hebt gehad.
Ik kan zo kwaad worden om dit alles, waarom heb ik me zo laten meeslepen in dit alles..
Maar als ik goed nadenk is dit alles niet vreemd,
ik was pas 16 toen alles begon.. Hoe sterk sta je dan in je schoenen..
Ondanks alle nare dingen die dit alles brengt merk ik wel dat ik onafhankelijker word..
Keuzes waar ik al tijden over twijfelde heb ik nu gewoon gemaakt..
Weg met die bril, contactlenzen is the future..
En dit verlegen meisje gaat haar motorrijbewijs halen! Fuck it!
Ik ga nu leven hoe ik het zelf wil.. Niet meer een ander laten beslissen over hoe ik het moet doen..
19 feb 2014
- meld ongepast verhaal
-
woudelf (opgeheven op 24-2-2014)
woensdag 19 februari 2014 23:08
Hier kom je nooit overheen en dit blijft je altijd achtervolgen omdat dit je eerste lange relatie, echt heel kut voor je. Je fuck IT mentaliteit ga je nog vaak nodig hebben. Jongens/ mannen zoals hem omg het slechtste soort. Don't go around break a young girls heart. Sorry, maar ik heb iets soortgelijk meegemaakt en ik zit nu in de fase van wraak..dus ik laat me nogal meeslepen door jou verhaal.
-
morgaine89 (opgeheven op 02-03-2021)
donderdag 20 februari 2014 00:47
Het komt allemaal wel goed, niet het eerste wat je wilt horen of zomaar kan aannemen. Het zal altijd wel een beetje bij je blijven maar het slijt langzaam. Ik heb ook 5 jaar een relatie gehad met een jongen die me geestelijk en later lichamelijk mishandelde, in het begin had ik er ook wel moeite mee dat ik alleen was, voor mij was er alleen wel het besef dat het beter was zo.
Ik hoop dat je inziet dat dit voor jou eigenlijk ook wel geld. Een jongen die je zo uit het niets dumpt en zo raar doet is niet een jongen waarmee je oud wilt worden. Neem de tijd om lekker weer tot jezelf te komen en probeer langzaam weer te gaan genieten.
Er komt vanzelf weer een keer een jongen/man die je waarderen kan en die niets liever wil dan met jou samen zijn als de tijd daarvoor juist is.
Voor nu, een dikke knuffel en sterkte! -
Trein21
donderdag 20 februari 2014 07:27
dankjulliewel,
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 mei 2014 keuzes
- O 20 apr 2014 Hoop..
- O 14 apr 2014 loslaten ( 3 )
- O 04 apr 2014 2009-2014 ( 2 )
- O 17 mrt 2014 Gekwetst
- O 19 feb 2014 woedend.. ( 3 )
- O 17 jan 2014 Ik snap het niet..
- O 27 jul 2010 Een jaar geleden
- O 21 mei 2010 Hij/Jij
- O 27 dec 2009 die ene val.. ( 1 )
- O 03 dec 2009 Afscheidsbrief ( 1 )
- O 27 apr 2009 het meisje van toen.. ( 2 )