dik zijn, BAH!

Vooropgesteld, neem geen aanstoot aan dit stukje tekst. Ik ben op eindeloos veel andere manieren een mislukkeling. Maargoed, grenzen moeten gesteld worden! Niet dat ik daadwerkelijk zo radicaal ben als ik hier beneden beschrijf ^^. Gewoon mooi stukje dat ik voor school schreef.


In de sportschool
Daar sta ik dan, ik ben helemaal kapot! Nu is het kwart over negen s’avonds en ik sta al driekwartier te trainen. Narcisme kan je het niet helemaal noemen maar ik zie er graag goed uit. Liever zie ik mezelf als een echte god dan schurftig figuur die niks geeft om zijn uiterlijk (en om anderen, kom ik later op terug). Uiteraard zou ik niet zo hard mijn best doen als het ongezond was, maar de combinatie van me goed voelen en er goed uitzien heeft van mij een echte sportschoolbewoner gemaakt. Maargoed, teveel denkwerk voor na zo’n zware inspanning. Even zitten hoor. Medelijwekkend kijk ik naar een wat minder fortuinlijk figuur die rond zijn pensioen toch nog heeft besloten wat kilootjes er af te werken. Goed voor hem. Sympathiek figuur. Wel onsmakelijk. Maargoed, hij heeft door dat het eigenlijk niet kan met zij robuuste 150 kg en zijn doorsnee-een-meter-vijf-en-zeventig. Hij kijkt me aan en ik geef hem een goedkeurend knikje. Hij begint een beetje te stralen. Sympathieke vent. Ik sta op, het is mooi geweest voor vandaag. Ik voel me goed over mezelf terwijl ik naar huis fiets en vraag me waarom niet iedereen naar huis zou willen fietsen met een gevoel als ik nu heb.

Het maatschappelijke probleem
Laat ik het daar eerst eens over hebben. “Rond de 11 procent van de 2 tot en met 19-jarigen kampt in Nederland met overgewicht in 2003. Bij 3 procent van de jongeren is sprake van ernstig overgewicht. Jongeren die te dik zijn, hebben vaak ook op volwassen leeftijd last van overgewicht.” (bron CBS). Wat dat dus eigenlijk wil zeggen is dat één op de negen jongeren in Nederlander te dik is. Opzich een niet heel erg groot aantal zou u zeggen (in vergelijking tot de VS, 1 op 3). Ongezond? Dat zeker! Het probleem is alleen dat corpulentie op dit moment volkomen geacepteerd hoort te zijn. Feit: mensen met corpulentie zijn anders te omschijven als hedonist (met uitzondering van ziekte gevallen). Kom op zeg! Op het moment dat ik de tv aanzet krijg ik de bevestiging in de schoot geworpen. Lusteloos zappend kom ik langs zeker drie reclames over... afvallen! De prachtige mensen met hun goddelijke figuren staan voor de camera met een oud foto album. “Kijk, dit was twee jaar geleden. Ik had veel moeite met lopen en ademhalen maar dankzij *** ben ik 80 kilo afgevallen! U kan dat ook! Probeert u het zelf 3 maanden gr.....”. Juist. Of het niet gewoon geldklopperij is weet ik niet. Ik kan best begrijpen dat deze persoon er een slaatje uit wilt slaan dat hij is afgevallen of het dan wel of niet dankzij dat product is. Het feit ìs dat hij is afgevallen! Tachtig kilogram! Ik sluit mijn ogen en denk aan een aantal personen die hand in hand gaan met: “Zware botten”, “genetisch”, “ik heb alles geprobeert!”. Hedonisme. Zelf ben ik ook niet altijd even consequent, rook wel eens een sigaret, train wel eens niet. Heilig ben ik niet. Maar ik voel geen verschil in mijn zwakheid als ik eens een broodje hamburger eet of een sigaret. Is er wel verschil? Niet, naar mijn mening. Hypothetische statistiek: “één op de negen Nederlanders rookt waarvan één op de vier zoveel rookt dat bij deze longkanker imminent is”. Ongezond? Zeker! Geaccepteerd? Zeker niet! Toch is het niet eens zo een heel erg rare vergelijking als je kijkt naar de gevaren van overgewicht. Iemand die zijn longen er uit staat te hoesten en een sigaret opsteekt ondanks zijn duidelijk ziektebeeld zal je toch wel even er op wijzen dat het niet verstandig is. Een beestachtig figuur in de Macdonalds wordt aangekeken. En aangekeken.... Kijken hoe dit persoon voor zichzelf een graf delft. Kijken en niks er van zeggen. Dat het zwaarder is om af te vallen dan stoppen met roken geloof ik graag. Dat zoiets als een excuus wordt kan worden gebruikt voor het ongeremd cholesterol naar binnen schrokken niet.Dan zul je me toch echt een andere smoes moeten serveren. Dat je dik bent betekent gewoon dat je geen controle hebt. Dat heet ik-zwak. Dierlijk. Honger is eten. Je vraagt je af hoe het in deze tijd nog in godsnaam kan bestaan dat overgewicht wordt goedgepraat. Niet alleen voor de gezondheid bedreigend maar ook voor de economie. Ziektekosten, arbeidsongeschikt, speciale maatregelen voor dikke mensen, vervuiling. Niemand kan er omheen dat dit allemaal onontkoombare gevolgen zijn van een dikke bevolking. Uitgaande van meer dan 1.5 miljoen mensen met overgewicht(!). Er wordt geen persoonlijke en geen maatschappelijke verantwoordelijkheid gedragen. Het enige waar me dat aan doet denken: ontoerekeningsvatbaar. Sterke taal? Dat zeker, veels te sterk. Maar u moet toegeven, achter in uw hoofd fluisterd dat stemmetje ook. Ze kunnen het niet. Vanwege zwakheid. Waarbij ze niet alleen zichzelf maar ook anderen schade berokkenen (*ahum*roken*ahum*).

Een onsmakelijk dialoog
Ik slenter door de stad door de stad. Het is een warme zondagmiddag ergens mid Juni Mijn vriend en ik genieten van het heerlijke weer en hebben een ethisch gesprek. M: “Kijk, het zit zo, ik vind dát meisje er goed uitzien, en ik hoop zij mij ook. Daar geniet ik van. Ik vind het prettig om naar te kijken. Iedereen lijkt me.” V: “Helemaal met je eens, maar ik snap nogsteeds niet dat je dikke mensen asociaal vind, ik bedoel, oké! Iemand kan asociaal dik zijn als maatstaaf voor zijn dikheid. Maar leg eens uit dan.” M: “Dat zal ik zeker. Zie je daar die vrouw?” V “Ja.” M: “Vind je haar aantrekklijk? Prettig om naar te kijken?” V: “Nee, eerlijk gezegd niet nee. Maar dan nogsteeds...” M: “Maargoed, we vinden het allebij onprettig daar naar te moeten kijken. Niet wij alleen vermoed ik, de starende blikken na te gaan. Zal zij zich prettig voelen denk je? In haar lichaam dat is.” V: “Ik zou me kapotschamen.” M: “En is dat ook niet precies wat zij zou moeten doen?” V: “Blijkbaar doet ze dat niet anders zou ze niet over straat lopen” M: “Waarschijnlijk doet ze dat wel, maargoed.” V: “Je zal wel gelijk hebben.” M: “Jij traint toch ook?” V: “Ja.” M: “Waarvoor?” V: “Om er goed uit te zien voor de meisjes, spreekt voor zich toch.” M: “Lijkt me wel. Je vind het dus prettig om naar mooie meisjes te kijken en dat meisjes naar jou kijken je mooi vinden.” V: “ja.” M: “Genen buiten beschouwing gelaten, voel je jezelf dan niet ondergewaardeerd als je een dik iemand ziet lopen. Waarvoor jij dus ook hard je best doet er uit te zien. Voor wie jij dus je uiterste best doet, afziet van lekkere, leuke en luie dingen die je allemaal erg waardeert, zoals ik weet, om er goed uit te zien. Ook voor haar, ook dat zij het leuk vind om naar jou te kijken. Daarvoor doe je het toch zij je net? Om andere mensen te bekoren. Is het dan niet eenzijdiig?” V: “Uh, opzich wel ja.” M: “Ander voorbeeld. Stel je hebt een huis. Het is een gewoon ordinair rijtjes huis. Voor de verandering denk je: ik ga dat huis opknappen! Dus je werkt er hard voor, je eet goed, je bent er elke dag tot wel twee uur mee bezig om het op te knappen en langzamerhand gaat het er steeds mooier en mooier uitzien. Het is geschilderd, heeft een dakkapelletje en de deuren zijn vervangen. Zie je het voor je?” V: “Ja, het is een prachtig huis...!” M: “Bijdehante, in ieder geval. De buren houden er een ander idee op na. Zie je het huis nog voor je?” V: “Ik wil nu al gaan trouwen, kinderen krijgen etcetera. Dan kan ik tenminste zo een huis kopen en er aan werken tot het er net zo uitziet als mijn droom nu.” M: “Hoe ziet het er dan uit?” V: “Playboy mansion....” M: “Goed genoeg, stel je nu eens voor dat het huis naast je er uit ziet als dat van de Flodders” V: “...” M: “Is dat asociaal tenover jou? Dat jij hard je best doet om een mooi huis te krijgen zodat iedereen er van kan genieten en zeggen: ‘nee maar dat is een mooi huis’. Terwijl de buren het gewoon maar laten wegrotten, vervuilde tuin en alles. Daar moet jij tegenaan kijken. Persoonlijk zou ik zeggen: asociaal.” V: “Dikke mensen zijn Flodders?” M: “Inderdaad, hedonisten.”




Bah!
Terwijl ik mijn vermoeide armen laat rusten en op de bank achter de tv een van suikerverzadigd yoghurtje op eet geniet ik even van al het verkeerde wat ik nu doe. Stralend als de ochtendster zit ik daar. Hypocriet te wezen. Terwijl mijn hartslag eindelijk een rustfase bereikt en de glucose door mijn lichaam giert om alles wat is verbtuikt te vervangen (en dus ook om mijn “beschermingslaagje” bij te werken) voel ik de rust over me neerdalen. Mijn vinger beweegt nog wat op en neer op de knoppen van de afstandsbediening. Nog 10 jaar. Misschien nog 15. Dan heb ik sporten helemaal opgegeven. Ga ik genieten van het leven. Ik probeer twee knoppen tegelijk in te drukken op de afstandsbediening. Dikke worstenvingers. Nog 10 jaar. Misschien 15. Ik zet de tv uit en ga naar boven. Het is mooi geweest voor vandaag. Nog even een muziekje aan, stukje lezen en dan lekker slapen in mijn heerlijke warme bedje. Er ligt nog een onafgemaakte stapel huiswerk naast mijn bed. Dat is *geeuw* wel iets waar ik me later om druk maak. Nu lekker slapen. Als ik langzaam wegdrijf op de vlakten van Klaas Vaak komt er nog één gedachte even in me opduiken... Dikke mensen, bah! Stelletje hedonisten.
20 sep 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Theboogiem
Theboogiem, man, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende